Βλέπων λοιπὸν τὴν πολύτεχνον κακίαν τοῦ ἐχθροῦ καὶ φοβηθεὶς μήποτε καταπέσῃ, ἔκλινε τὰ γόνατα εἰς προσευχὴν ἔμπροσθεν τῆς εἰκόνος τοῦ Κυρίου μας καὶ μετὰ δακρύων εἶπε· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός μου, μὴ μὲ ἀφήσῃς τὸν δοῦλόν σου νὰ ἀπολεσθῶ, ἀλλὰ δός μοι σοφίαν, σύνεσιν καὶ διάκρισιν, ἵνα μὴ ἀπὸ τῆς δόξης τοῦ σοῦ κάλλους ἐκκλίνω, διότι σὺ γινώσκεις, ὕψιστε Βασιλεῦ, τὴν κατ’ ἐμοῦ πολύτεχνον κακίαν τοῦ ἐχθροῦ· μὴ λοιπὸν ὑπερίδῃς με τὸν εἰς σὲ καὶ μόνον ἐλπίζοντα».

Ἀπὸ τότε λοιπὸν ἐγνώρισεν ὁ Ὅσιος χάριν διακρίσεως, δοθεῖσαν εἰς αὐτόν. Ἡ δὲ χάρις αὕτη δὲν τὸν ἄφηνε νὰ πειραχθῇ πλέον, ἀλλὰ τὸν ἐστερέωνε, καὶ τοῦ ἐδείκνυε πῶς νὰ καταφρονῇ τὰς φαντασίας τοῦ σατανᾶ. Εἶχε δὲ ὁ Ὅσιος ἐσπαρμένον ὀλίγον σῖτον διὰ τροφήν του, ἐμφανισθὲν ὅμως πλῆθος ποντικῶν ἔβλαψαν τὸν σῖτον καὶ ἐλυπεῖτο ὁ Ὅσιος. Μετ’ ὀλίγον ἦλθεν εἷς πνευματικὸς νὰ ἴδῃ τὸν Ὅσιον· ἰδὼν δὲ τὸν σῖτον χαλασμένον καὶ τὸν Ὅσιον λυπημένον, εἶπεν εἰς αὐτόν; «Εὐχήθητι εἰς τὸν Θεόν, Ἀββᾶ, διὰ νὰ διώξῃ τοὺς ποντικούς»· ὁ δὲ Ὅσιος εἶπε· «Τάχα εἰσακούει ὁ Θεὸς εἰς αὐτὴν τὴν δέησιν;». «Ναὶ βέβαια, τοῦ ἀπεκρίθη ὁ πνευματικός· διότι εἶναι γεγραμμένον: «Θέλημα τῶν φοβουμένων αὐτὸν ποιήσει καὶ τῆς δεήσεως αὐτῶν ἐπακούσεται, καὶ σώσει αὐτούς» (Ψαλμ. ρμδ’ 19). Καὶ καθὼς ἔκαμε προσευχὴν ὁ τοῦ Χριστοῦ πιστὸς δοῦλος εὐθὺς οἱ ποντικοὶ ἐχάθησαν καὶ ὁ σῖτος ἔμεινεν ἀβλαβής· καὶ ὢ τῶν ἀνεκφράστων κρίσεων τοῦ Θεοῦ! ἀπὸ τότε καὶ ὕστερα κανὲν στάχυ δὲν ἐβλάβη.

Ἀφοῦ παρῆλθον ἡμέραι τινές, ἄλλον πόλεμον ἐκίνησε κατὰ τοῦ Ὁσίου ὁ μισόκαλος, φέρων ὄφεις πολλοὺς και ὅπου ἂν ἐπήγαινεν ὁ Ὅσιος καὶ οἱ ὄφεις ἔμπροσθέν του εὑρίσκοντο. Ἀλλ’ ὁ τοῦ Θεοῦ γνήσιος δοῦλος δὲν τοὺς ἐφοβεῖτο, ἐπειδὴ εἷχε βοηθὸν τὸν Θεόν, ὅστις εἶπε νὰ πατῶμεν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων διὰ τοῦτο καὶ ἔστειλεν ἕνα μέγαν ὄφιν καὶ ἔφαγεν ὅλους τοὺς ὄφεις καὶ τὸν Ὅσιον καθόλου δὲν ἔβλαψεν, ἀλλ’ ἔμεινεν ἀχώριστος ἀπ’ αὐτὸν καὶ ἐκαθάρισε τὸν τόπον ἀπ’ ἐκεῖνα τὰ φαρμακερὰ θηρία· κατ’ ἐκείνας δὲ τὰς ἡμέρας ἦλθε Μοναχός τις νὰ ἴδῃ τὸν Ὅσιον· καὶ βλέπων τὸν ὄφιν ἐκεῖ ἐτρόμαξε καὶ ἐλθὼν εἰς τὸν Ἡγούμενον τῶν Ἰβήρων τοῦ διηγήθη δι’ ἐκεῖνον τὸν ὄφιν· ὁ δὲ Ἡγούμενος ἔστειλε καὶ ἔφερε τὸν Ὅσιον εἰς τὸ Μοναστήριον, εἶπε δὲ εἰς αὐτὸν καὶ ἐθανάτωσε τὸν ὄφιν. Καὶ ταῦτα περὶ τῶν ὄφεων· ἀκούσατε δὲ καὶ ἄλλο θαῦμα.