Ἔμεινε λοιπὸν ὁ μακάριος Ἀλέξιος εἰς τὸν νάρθηκα τοῦ Ναοῦ ἐκείνου τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου δέκα ἑπτὰ χρόνους, διάγων πολιτείαν θαυμασίαν. Ὅθεν οἱ ἐγχώριοι τὸν ἐτίμων ὡς Ἅγιον, βλέποντες τὸν ἔνθεον βίον του. Φοβούμενος ὅμως μὴ ὑστερηθῇ τῆς οὐρανίου δόξης διὰ τὴν πρόσκαιρον δόξαν τὴν ὁποίαν τοῦ προσέφερον, ἐμελέτησε νὰ φύγῃ εἰς τόπον ἄγνωστον. Ἀπελθὼν λοιπὸν εἰς λιμένα, εὗρε πλοῖον τὸ ὁποῖον ἐταξίδευε πρὸς τὰ μέρη τῆς Κιλικίας καὶ εἰσῆλθεν εἰς αὐτό, ἔχων γνώμην νὰ μεταβῇ εἰς τὴν Ταρσόν, ὅπου ἦτο Ναὸς τοῦ Ἁγίου Παύλου περίφημος. Ἐνῷ ὅμως ἔπλεον, ἐσηκώθη ἀντίθετος ἄνεμος. Περιφερόμενοι δὲ τῇδε κακεῖσε ἔφθασαν ἑκόντες ἄκοντες, μετὰ πολλὰς ἡμέρας, εἰς τὴν Ρώμην. Τοῦτο δὲ ἦτο οἰκονομία Θεοῦ καὶ τὸ ἐγνώρισεν ὁ Ἅγιος. Ὅθεν διὰ νὰ μὴ βαρύνῃ ἄλλον τινά, ἐσκέφθη νὰ μείνῃ εἰς τὴν οἰκίαν του ἄγνωστος, μέχρι τέλους τῆς παροικίας του, διὰ νὰ ἔχῃ μισθὸν περισσότερον. Μεταβὰς λοιπὸν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἔκαμε προσευχὴν εἰς τὸν Θεόν, παρακαλῶν, ὅπως τὸν ἐνδυναμώσῃ νὰ φέρῃ εἰς καλὸν τέλος τὸ μελετώμενον.

Ἀφοῦ δὲ, προσεκύνησεν εἰς πολλὰς Ἐκκλησίας ἦλθεν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρὸς του, ὅστις κατ’ ἐκείνην τὴν ὥραν ἤρχετο ἀπὸ τὸ παλάτιον μὲ πολλὴν συνοδείαν, κατὰ τὴν ἀξίαν του, βαλὼν δὲ εἰς αὐτὸν ἕως τὴν γῆν μετάνοιαν, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Παρακαλῶ τὴν εὐγένειάν σου, κάμε ἔλεος εἰς ἐμὲ τὸν ξένον καὶ ἄπορον. Ἄφες με νὰ καθήσω εἰς μίαν γωνίαν τοῦ παλατίου σου, νὰ τρέφωμαι ἀπὸ τὰ ψιχία, ὅπου πίπτουσιν ἐκ τῆς τραπέζης τῶν δούλων σου καὶ ὁ Θεὸς νὰ εὐλογήσῃ διὰ τὴν καλωσύνην ταύτην τὸν οἶκόν σου καὶ νὰ σοῦ δώσῃ τὴν οὐράνιον Βασιλείαν. Ἐὰν δὲ ἔχῃς συγγενῆ τινα εἰς τὴν ξενιτείαν, νὰ σὲ ἀξιώσῃ ὁ Κύριος νὰ τὸν ἴδῃς, ὡς ἐπιθυμεῖ ἡ καρδία σου». Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἄρχων ἐδάκρυσεν ἐνθυμηθεὶς τὸν υἱόν του καὶ εὐσπλαγχνισθεὶς ἐπῆρε τὸν πένητα, καλέσας δὲ ἕνα ἐκ τῶν πλέον ἐπιμελῶν δούλων του, παρέδωκεν εἰς αὐτὸν τὸν Ἀλέξιον, προστάξας νὰ μὴ ἔχῃ ἄλλην φροντίδα καὶ μέριμναν παρὰ μόνον νὰ ἐπιμελῆται τὸν ξένον ἐκεῖνον εἰς ὅ,τι χρειάζεται. Τότε ὁ δοῦλος ὡδήγησεν εὐθὺς τὸν Ἀλέξιον εἰς ἓν κελλίον μικρόν, τὸ ὁποῖον ἦτο εἰς τὴν αὐλὴν ἔναντι τοῦ δωματίου τῆς συζύγου του. Ἔμεινε λοιπὸν εἰς αὐτὸ ὁ Ἀλέξιος, ὁ δὲ Εὐφημιανὸς ἔστελλε πρὸς αὐτὸν καθ’ ἑκάστην φαγητὰ ἀπὸ τὴν τράπεζαν, ὁ Ἅγιος ὅμως μόνον ἑκάστην Κυριακήν, μετὰ τὴν κοινωνίαν τῶν Θείων Μυστηρίων, ἔτρωγεν ἄρτον καὶ ἔπινεν ὕδωρ καὶ αὐτὰ ἀπὸ ὀλίγον μόνον, διὰ νὰ μὴ ἀποθάνῃ ἀπὸ τὴν ἄμετρον ἐγκράτειαν· προσηύχετο δὲ καθ’ ὅλην τὴν νύκτα καὶ τὸ περισσότερον τῆς ἡμέρας.