Οἱ δὲ γονεῖς αὐτοῦ, ὅταν ἐξημέρωσε καὶ δὲν εἶδον τὸν Ἀλέξιον εἰς τὸν θάλαμον, ἀλλ’ ἦτο ἡ νύμφη μόνη σκυθρωπὴ καὶ περίλυπος καὶ ἐπληροφορήθησαν παρ’ αὐτῆς τὴν ἀνέλπιστον ἀναχώρησιν τοῦ υἱοῦ των, ἔδερον τὰ στήθη, πικρῶς ὀλολύζοντες. Βλέποντες ὅμως ὅτι τὰ δάκρυα μόνα δὲν ὠφελοῦσαν εἰς τίποτε, ἔστειλαν πρὸς ἀναζήτησίν του ἀνθρώπους εἰς διαφόρους τόπους καὶ πόλεις διὰ νὰ ἐρευνήσουν ἐπιμελῶς πρὸς ἀνεύρεσίν του. Οὗτοι δὲ οἱ ἄνθρωποι, ἀπελθόντες μετὰ σπουδῆς καὶ ἐρευνῶντες μὲ προσοχὴν πόλεις καὶ τόπους διαφόρους, δὲν ἠδυνήθησαν νὰ μάθουν τίποτε περὶ αὐτοῦ. Τινὲς δὲ ἐξ αὐτῶν μετέβησαν καὶ εἰς τὴν Ἔδεσσαν καὶ ἠρώτησαν. Ἀλλὰ κανεὶς δὲν ἦτο δυνατὸν ποτὲ νὰ ἐννοήσῃ, ὅτι ὁ τόσον πτωχὸς καὶ ρακένδυτος ἐκεῖνος ξένος ἦτο ὁ ἀναζητούμενος. Μάλιστα καὶ ἐλεημοσύνην ἔδωσαν εἰς αὐτὸν οἱ δοῦλοί του, χωρὶς κανεὶς νὰ τὸν ἀναγνωρίσῃ λόγῳ τοῦ πτωχικοῦ του ἐνδύματος καὶ τῆς ἀδυναμίας τοῦ σώματος. Ὁ δὲ Ἀλέξιος, κατανυγεὶς τῇ καρδίᾳ, ἐδάκρυσε, δοξάζων δὲ τὸν Θεὸν ἔλεγεν· «Εὐχαριστῶ σοι, Θεέ μου, ὅπου μὲ ἠξίωσες νὰ λάβω ἀπὸ τοὺς δούλους μου ἔλεος».

Ἀφ’ οὗ λοιπὸν οἱ ἀπεσταλμένοι ἠρεύνησαν πολλοὺς τόπους καὶ Μοναστήρια ἀναρίθμητα, ἐπέστρεψαν εἰς τὴν Ρώμην. Τότε περισσότερον ἐπληρώθη θρήνων καὶ ὀδυρμῶν ὄχι μόνον ὁ οἶκος τοῦ Εὐφημιανοῦ, ἀλλὰ σχεδὸν εἰπεῖν, ἅπας ὁ τόπος καὶ αἱ οἰκογένειαι τῆς πόλεως, ὡς καὶ αὐτὸ ἀκόμη τὸ παλάτιον. Ὅλοι οἱ φίλοι καὶ συγγενεῖς του ἐθρήνουν καὶ οἱ ἄνδρες καὶ αἱ γυναῖκες καὶ οἱ ἀνήλικοι παῖδες. Οἱ γονεῖς του ἔκλαιον ἀπαρηγόρητα, ὅλοι τῆς οἰκογενείας ἐμαυροφόρεσαν καὶ μάλιστα ἡ μήτηρ αὐτοῦ, ἥτις ἐκλείσθη εἰς ἓν δωμάτιον, ἔκλεισε τὴν θύραν καὶ τὰ παράθυρα, ἐξεδύθη τὰ μαλακὰ ἱμάτια καὶ ἐνεδύθη τρίχινα ἄχρηστα· ἔβαλε στάκτην εἰς τὴν κεφαλὴν καὶ ἐκοιμᾶτο εἰς μίαν ψάθαν χωρὶς καμμίαν ἐπιμέλειαν, θρηνοῦσα καθ’ ἑκάστην τοῦ φιλτάτου υἱοῦ τὴν στέρησιν. Ἡ δὲ ἄχαρος καὶ ἄμοιρος νύμφη ἐθρήνει ἐλεεινότερα τὴν δυστυχίαν καὶ τὴν χηρείαν της, τὴν ταχίστην καὶ ἀπροσδόκητον καί, ἁπλῶς εἰπεῖν, δὲν ἔμεινε κανεὶς χωρὶς δάκρυα εἰς τὴν οἰκογένειαν τὴν πρώην μὲν περιχαρῆ καὶ πανευφρόσυνον, νῦν δὲ περίλυπον καὶ πανώδυνον. Οὕτως αὐτοὶ μὲν εἶχον τὴν σαρκικὴν θλῖψιν θρηνοῦντες ἀπαρηγόρητα, ὁ δὲ μακάριος Ἀλέξιος ἔχαιρε ψυχικῶς εἰς τὸν ξένον τόπον, δοξάζων τὸν Κύριον, ὅστις τὸν ἐλύτρωσεν ἀπὸ τὰς φροντίδας τοῦ βίου καὶ τὸν διεφύλαξεν ἀγνώριστον, διὰ νὰ μὴ ἐμποδισθῇ ὁ πόθος του.