Ἐπειδὴ λοιπὸν περισσότερον ὄφελος ἀπολαμβάνει ὁ μικρότερος δοῦλος τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸν μεγαλύτερον καὶ πλουσιώτερον βασιλέα τῆς γῆς, ἔπρεπε καὶ ἡμεῖς νὰ καταφρονῶμεν ὅλα τὰ πρόσκαιρα, τουτέστιν ἀγρούς, οἰκίας, τιμὰς καὶ χρήματα, καὶ νὰ ἀκολουθῶμεν τὸν Δεσπότην Χριστόν, ὅστις μᾶς ἀνταποδίδει, δι’ ὀλίγον ἡμῶν κόπον, τοσαύτην ἀπόλαυσιν. Ἀλλὰ οἱ ὀκνηροὶ καὶ ράθυμοι ἀμελοῦσιν ὡς φιλόσαρκοι λέγοντες, ὅτι παρῆλθεν ὁ καιρὸς τῶν ἀγώνων, ἡ φύσις ἠσθένησε καὶ δὲν ἠμποροῦμεν πλέον νὰ φυλάξωμεν ἐγκράτειαν καθὼς οἱ προγενέστεροι. Αὕτη εἶναι πρόφασις δαιμονική. Διότι εἰς πάντα καιρὸν ἠμποροῦμεν νὰ ἀγωνισθῶμεν, ἀρκεῖ νὰ θελήσωμεν. Ἔχομεν περὶ τούτου τοσούτων Ἁγίων ὑποδείγματα, νεωτέρων καὶ παλαιοτέρων, ὥστε εἶναι πολλὴ ἡμῶν αἰσχύνη καὶ καταφρόνησις αὐτὰ τὰ ὁποῖα λέγομεν. Διότι βλέπομεν εὐγενεῖς, υἱοὺς καὶ ἀπογόνους βασιλέων, νὰ καταφρονῶσι πλοῦτον, τιμὴν καὶ πᾶσαν σαρκικὴν ἡδυπάθειαν. Ἀκόμη δὲ καὶ τοὺς φιλτάτους αὐτῶν γονεῖς, τὸ δὲ θαυμασιώτερον, τὴν ἠγαπημένην ὁμόζυγον, διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Ποιητοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν.

Τὸ ἐθελούσιον τοῦτο διαζύγιον ὑπέμειναν καὶ ἄλλοι τινὲς δοῦλοι τοῦ οὐρανίου Βασιλέως Χριστοῦ καὶ ἀπεξενώθησαν πασῶν τῶν σαρκικῶν ἀπολαύσεων, προτιμῶντες τὸν ἔνθεον ἔρωτα. Ὅμως περισσότερον ἀπὸ τοὺς ἄλλους κατώρθωσε τοῦτο ὁ πτωχὸς τῷ σώματι, τῇ δὲ ψυχῇ πλουσιώτατος οὗτος Ἀλέξιος, ὁ ἄνθρωπος ὄντως τοῦ Θεοῦ καὶ δοῦλος αὐτοῦ γνησιώτατος, ὅστις ἔμεινε τόσους χρόνους εἰς τὴν οἰκίαν του ἀγνοούμενος καὶ ὑπὸ τῶν δούλων του ἐμπαιζόμενος. Ἀλλὰ ταῦτα πάντα ὑπέμεινεν ὁ γενναῖος συλλογιζόμενος τὴν πλουσίαν ἀμοιβὴν καὶ τὸν πολυτίμητον στέφανον, τὸν ὁποῖον ἔμελλε νὰ τοῦ ἀποδώσῃ ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης εἰς τὸν Παράδεισον. Δι’ αὐτὸ καὶ ἀπηρνήθη τελείως τὸν ἔξω ἄνθρωπον καὶ σηκώσας τὸν σωτήριον σταυρὸν τῶν θλίψεων, ἠκολούθησε τὸν Δεσπότην ἀγαλλόμενος. Ὅθεν, διὰ τῆς προσκαίρου κακοπαθείας καὶ θλίψεως, ἀπολαμβάνει τώρα αἰώνιον εὐφροσύνην καὶ ἄρρητον ἀγαλλίασιν, τιμὴν καὶ δόξαν καὶ Βασιλείαν ἀδιάδοχον.

Ταῦτα δὲ πάντα δικαίως καὶ πρεπόντως ἀπήλαυσεν ὁ μακάριος Ἀλέξιος, διότι νόμος τοῦ Θεοῦ ἀπαράβατος εἶναι ὅτι ἐκεῖνος, ὅστις θέλει νικήσει τὴν φιλαυτίαν τῆς σαρκὸς μὲ ὅλον αὐτῆς, τὸν στρατόν, δηλαδὴ ὅλα τὰ πάθη τοῦ σώματος καὶ ὑποταχθῇ τῷ πνεύματι κατὰ τὴν Εὐαγγελικὴν πρόσταξιν [2], αὐτὸς εἶναι ἄξιος ἐπαίνων καὶ ἐγκωμίων, περισσότερον ἀπὸ τὸν βασιλέα Ἀλέξανδρον, τοὺς Καίσαρας καὶ τοὺς λοιποὺς μονάρχας, οἵτινες ἐξουσίασαν τὸν κόσμον ἅπαντα.