Εἰς τὸ τέλος δὲ ἔγραψε καὶ ταῦτα· «Δέομαι καὶ σᾶς παρακαλῶ, φίλτατοι γονεῖς μου καὶ σεμνοτάτη συμβία μου, νὰ μὴ μνησικακήσητε ἐναντίον μου, ἐπειδὴ σᾶς ἔδωσα τοσαύτην θλῖψιν καὶ βάσανον, διότι καὶ ἐγὼ ἐλυπούμην διὰ τὸν πόνον σας καὶ πολλάκις ἔκαμα δέησιν διὰ σᾶς, ἵνα ὁ Κύριος σᾶς δίδῃ ὑπομονὴν καὶ νὰ σᾶς ἀξιώσῃ τῆς Βασιλείας Του· ἐλπίζω δὲ εἰς τὴν εὐσπλαγχνίαν Αὐτοῦ νὰ ἐκπληρώσῃ τὸ ζητούμενον, ἐπειδὴ καὶ ἐγὼ δι’ ἀγάπην του ἐφάνην πρὸς σᾶς τόσον ἄσπλαγχνος καὶ πρὸς τὸν ἑαυτόν μου σκληρότερος. Ἀλλὰ περισσότερον πρέπει νὰ ὑπακούσῃ καθεὶς τὸν Ποιητὴν καὶ Σωτῆρα αὐτοῦ, παρὰ τοὺς γονεῖς του καὶ ὅσον περισσότερον σᾶς ἐλύπησα, τόσον θέλετε ἔχει μισθὸν περισσότερον».

Ταῦτα γράψας ὁ Ἅγιος ἔμεινε προσευχόμενος μέχρι τῆς ὥρας τῆς μεταστάσεως αὐτοῦ. Ἦτο δὲ τότε Ἀρχιεπίσκοπος εἰς τὴν Ρώμην ὁ Ἰννοκέντιος, ἐνῷ δὲ οὗτος ἐλειτούργει ἡμέραν τινὰ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, παρόντος τοῦ βασιλέως Ὀνωρίου καὶ τῶν λοιπῶν τῆς συγκλήτου, ἤκουσαν φωνὴν ἄνωθεν τοῦ θυσιαστηρίου λέγουσαν· «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ια’ 28). Ταῦτα ἀκούοντες οἱ παρεστῶτες ἐτρόμαξαν καὶ πίπτοντες κατὰ γῆς ἐβόων· «Κύριε ἐλέησον». Μετ’ ὀλίγην δὲ ὥραν ἠκούσθη καὶ πάλιν φωνὴ λέγουσα· «Τῇ Παρασκευῇ πρωῒ ὁ Ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἐξέρχεται ἐκ τοῦ σώματος καὶ ζητήσατε αὐτὸν τοῦ ποιῆσαι ὑπὲρ τῆς πόλεως δέησιν, ὅπως μείνητε ἀνενόχλητοι». Λοιπὸν τῇ Πέμπτῃ ἑσπέρας συνηθροίσθησαν ἅπαντες εἰς τὸν ρηθέντα Ναὸν τοῦ Ἁγίου Πέτρου καὶ ποιήσαντες ἀγρυπνίαν καθ’ ὅλην τὴν νύκτα, ἐδέοντο νὰ τοὺς φανερώσῃ ὁ Κύριος ποῦ νὰ εὕρωσι τὸν δοῦλόν Του. Ἦσαν δὲ παρόντες ὁ Πατριάρχης, ὁ βασιλεὺς καὶ παρ’ αὐτὸν ὁ Εὐφημιανός, τὸ πρωῒ δὲ ἦλθε φωνὴ ἄνωθεν, λέγουσα· «Εἰς τὸν οἶκον τοῦ Εὐφημιανοῦ ὑπάρχει ὁ Ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ». Τότε λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ βασιλεύς· «Εἰς τὴν οἰκίαν σου ἔχεις κεκρυμμένον τοιοῦτον πολύτιμον θησαυρὸν καὶ δὲν μᾶς τὸν ἐφανέρωσες;». Ὁ δὲ Εὐφημιανὸς ἀπεκρίνατο· «Ζῇ Κύριος ὁ Θεός μου, δὲν γνωρίζω μέχρι σήμερον τίποτε· ἀλλὰ θὰ ἐρωτῄσω τοὺς δούλους μου, νὰ εὕρωμεν αὐτὸν τὸν ὁποῖον ἐπιθυμοῦμεν».

Ἀπελθὼν λοιπὸν ὁ Εὐφημιανὸς εἰς τὸν οἶκόν του ἡτοίμασε πολυτελῆ καθίσματα διὰ τὸν βασιλέα, τὸν Πατριάρχην καὶ τοὺς ἄλλους ἄρχοντας, οἵτινες, θὰ ἤρχοντο εἰς τὸν οἶκον του. Ἔπειτα ὅλοι οἱ δοῦλοί του ἐξῆλθον μὲ λαμπάδας καὶ θυμιάματα, διὰ νὰ τοὺς ὑποδεχθοῦν καθὼς ἥρμοζεν.