Ἐφώναζε δὲ ταῦτα· «Οἴμοι, γλυκύτατον τέκνον μου! διατί μοῦ ἔδωσες τοσαύτην θλῖψιν καὶ βάσανον; Οὐαί μοι τῷ τάλανι! Διατί μὲ ἐλύπησες τοσοῦτον καὶ μὲ ἐπίκρανες; Τόσους χρόνους μὲ ἔβλεπες καθ’ ἑκάστην διὰ σὲ μαυροφορεμένον καὶ ἐκ καρδίας στενάζοντα καὶ δὲν μοῦ τὸ ὡμολόγησες; Ὦ ἀγάπη μου! Ὦ παραμυθία τοῦ γήρατός μου καὶ ἀνάπαυσις. Οὐαὶ εἰς ἐμὲ τὸν τεθλιμμένον καὶ ἄχαρον. Τί πρῶτον νὰ πράξω ὁ κακότυχος; Νὰ πανηγυρίσω τὴν εὕρεσίν σου, ἢ νὰ πενθήσω τὸν θάνατόν σου; Ἡ φύσις μὲ ἀναγκάζει νὰ χύνω δάκρυα, ἀλλὰ ἁμαρτία εἶναι νὰ κλαίη κανεὶς τῶν Ἁγίων τὴν κοίμησιν».
Ἐνῷ δὲ ἔλεγε ταῦτα καὶ ἄλλα περισσότερα μὲ γοερὰς κραυγάς, ἤκουσαν αἱ γυναῖκες τὴν σύγχυσιν καὶ μαθοῦσαι ὅτι αὐτὸς ἦτο ὁ προσφιλὴς Ἀλέξιος ἔτρεξαν ἔξω τῆς οἰκίας ἀνυπόδητοι καὶ χωρὶς κάλυμμα τῆς κεφαλῆς ἀπὸ τὴν βίαν των. Ἀλλ’ ἐπειδὴ τὸ πλῆθος ἦτο πολὺ καὶ δὲν ἠδύναντο νὰ τὸ διασχίσουν, ἐδέετο ἡ μήτηρ, ἥτις προεπορεύετο τῆς νεάνιδος, τοιαῦτα λέγουσα, μὲ φωνὰς ἀπηλπισμένας· «Δότε μοι τόπον, νὰ ἴδω τὸ ἀγαπημένον μου τέκνον. Δότε μοι τόπον διὰ τοὺς οἰκτιρμοὺς τοῦ Θεοῦ, ὦ ἄνθρωποι, ν’ ἀποχαιρετήσω τὸν μονογενῆ υἱόν μου, τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου. Δότε μοι τόπον, φιλόχριστοι, νὰ ἀσπασθῶ τὸ ἰδικόν μου γέννημα». Ὡς δὲ ἔφθασεν εἰς τὸ τίμιον ἐκεῖνο καὶ ἅγιον Λείψανον, ἔρριψεν ἑαυτὴν ἐπάνω αὐτοῦ καὶ μὲ πόθον καταφιλοῦσα αὐτὸ ἐβόα, λέγουσα· «Οἴμοι, γλυκύτατέ μου υἱέ, διατί μοῦ ἔδωκες τόσην θλῖψιν καὶ δὲν μὲ ἐλυπήθης, τὴν τάλαιναν; Ὦ τέκνον μου ποθεινότατον, πῶς εἶχες ψυχὴν καὶ μὲ ἤκουες καθ’ ἡμέραν κατακοπτομένην διὰ σὲ καὶ δὲν μὲ συνεπόνεσες τὴν δυστυχῆ; Ὤ τῆς σῆς καρτερίας καὶ γενναιότητος! Καὶ πῶς ὑπέφερες, εὐγενέστατε, τόσους χρόνους ὑπὸ τῶν δούλων σου ὑβριζόμενος καὶ περιφρονούμενος; Διατί δὲν μοῦ ἐφανερώθης, νὰ παύσουν αἱ θλίψεις μου καὶ οἱ πόνοι μου;».
Ἐνῷ δὲ ἡ μήτηρ ἐθρηνολόγει, ἤρχισε νὰ κλαίῃ γοερῶς καὶ ἡ ὁμόζυγος, ἥτις ἔλεγε τόσα μοιρολόγια, ἐκτραγῳδοῦσα τὴν συμφοράν της καὶ τὴν χηρείαν της, ὥστε ὄχι μόνον οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ ἄλογα ζῷα, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ τὰ ἀναίσθητα κτίσματα, τολμῶ νὰ εἴπω, τὴν συνεπόνεσαν καὶ ἐδάκρυσαν μετ’ αὐτῆς. Ἐθρήνει, λέγω, ἀπαρηγόρητα, καταφιλοῦσα τὸ ἱερὸν Λείψανον καὶ ἔπλυνεν αὐτὸ μὲ τὸν ποταμὸν τῶν δακρύων της· ἔτυπτε τὸ στῆθος· ἀνέσπα τὴν κόμην, ἐξέσχιζε τὰς παρειάς της