Κατὰ δὲ τὴν διαδρομὴν ἠκολούθουν οἱ γονεῖς μὲ τὴν νύμφην των κλαίοντες, οἱ δὲ ὄχλοι ἦσαν τόσον πολλοί, ὥστε περιέσφιγγον τὴν κλίνην καὶ ἠμπόδιζον τὸν βασιλέα καὶ τὸν Ἀρχιερέα, οἵτινες τὴν ἐκράτουν, νὰ περιπατήσουν. Ὅθεν ἐπρόσταξαν τοὺς ὑπηρέτας νὰ ρίψουν εἰς τὴν γῆν νομίσματα χρυσᾶ καὶ ἀργυρᾶ διὰ νὰ ἀπασχοληθῇ ὁ λαὸς μὲ τὰ χρήματα καὶ νὰ μὴ ἐμποδίζουν τὸ Λείψανον. Ἀλλὰ τόσην εὐλάβειαν εἶχον τὰ πλήθη, ὥστε κανεὶς δὲν ἔστρεψε τὸ βλέμμα πρὸς τὰ χρήματα. Μόνον εἰς τὸν Ἅγιον εἶχον τὸν πόθον των. Τότε ὁ Ἀρχιερεὺς τοὺς ὑπεσχέθη ὅτι δὲν θὰ τὸν θάψῃ, ἕως ὅτου τὸν ἀσπασθοῦν ὅλοι, ἵνα ἁγιασθοῦν διὰ τῆς Χάριτος αὐτοῦ. Μετὰ βίας λοιπὸν τοὺς κατέπεισε καὶ ἀφοῦ ἔκαμαν τόπον ἔφεραν τὸ ἅγιον Λείψανον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ὅπου τὸ ἄφησαν ἐπὶ μίαν ἑβδομάδα. Καθ’ ὅλας δὲ αὐτὰς τὰς ἡμέρας παρεστέκοντο εἰς τὸν Ἅγιον οἱ γονεῖς μὲ τὴν νύμφην των ἄσιτοι, κλαίοντες ἀκαταπαύστως. Ἔπειτα ἐπρόσταξεν ὁ βασιλεὺς καὶ κατεσκεύασαν ἀργυροῦν γλωσσόκομον εἰς τὸ ὁποῖον ἐναποθέσαντες τὸ τίμιον Λείψανον ἐνεταφίασαν αὐτό. Εἶτα ἐπετέλεσαν λαμπρὰν πανήγυριν. Καὶ τότε ἀνέβλυσεν ὁ τάφος μύρον εὐωδέστατον, ὅσοι δὲ ἀσθενεῖς ἐχρίσθησαν ἐξ αὐτοῦ ἰατρεύθησαν.
Ἐκοιμήθη δὲ ὁ Ὅσιος τῇ ιζ’ (17ῃ) τοῦ Μαρτίου μηνός, ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ τετρακοσιοστῷ καὶ δεκάτῳ ἐν τοῖς χρόνοις Ὀνωρίου βασιλέως Ρώμης καὶ Ἰννοκεντίου Ἀρχιεπισκόπου, βασιλεύοντος δὲ τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θεοδοσίου Β’ τοῦ υἱοῦ Ἀρκαδίου. Εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος τῆς ὁμοουσίου Τριάδος καὶ ἀδιαιρέτου Θεότητος. ᾟ πρέπει κράτος, τιμὴ καὶ προσκύνησις, πάντοτε νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.