Ἐρωτήσας δὲ ὁ Εὐφημιανὸς τοὺς δούλους ἐὰν ἐγνώριζον ἐνάρετον τινα ἄνθρωπον, ὁ ὑπηρέτης τοῦ Ἀλεξίου ἀπήντησεν· «Ὑποπτεύομαι, κύριέ μου, ὅτι ἐκεῖνος ὁ ξένος εἶναι, τὸν ὁποῖον μὲ ἐπρόσταξες νὰ ὑπηρετῶ, διότι μεγάλας ἀρετὰς καὶ θαυμάσια πράγματα βλέπω εἰς ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον. Νηστεύει καθ’ ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος καὶ καθ’ ἑκάστην Κυριακὴν μεταλαμβάνει τῶν θείων Μυστηρίων. Ἔπειτα τρώγει δύο οὐγγίας ἄρτον καὶ πίνει ὀλίγον ὕδωρ. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον τρέφεται πάντοτε· τὰ δὲ φαγητά, τὰ ὁποῖα τοῦ στέλλεις ἀπὸ τὴν τράπεζάν σου, τὰ δίδει εἰς ἄλλους πτωχούς. Μένει δὲ καὶ ἄγρυπνος καθ’ ὅλας τὰς νύκτας προσευχόμενος. Τὸ δὲ θαυμασιώτερον, ὑπομένει ἀταράχως τὰς ὕβρεις ὅπου τοῦ κάμνουν οἱ ἀναίσχυντοι δοῦλοί σου καὶ τὸν ἐρράπισαν πολλάκις ἐκ δαιμονικῆς συνεργείας, ἐνῷ ἄλλοτε πλύνουν τὰ σκεύη καὶ χύνουν ἐπάνω του ἀκάθαρτον νερὸν διὰ νὰ τὸν κάμουν νὰ ὀργισθῇ. Ἀλλ’ αὐτὸς ὁ εὐλογημένος τὰ ὑπομένει ὅλα χωρὶς νὰ ὀργίζεται οὐδόλως».

Ἀκούσας ταῦτα ὁ Εὐφημιανὸς ἔτρεξε πρὸς τὸ κελλίον τοῦ Ἁγίου καὶ ἔκρουσε τὴν θύραν καλῶν αὐτόν. Ὅμως ἂν καὶ ἐκάλεσε τοῦτον τρεῖς φοράς, ὁ Ἅγιος δὲν ἀπεκρίνετο. Εἰσελθὼν τότε εἰς τὸ κελλίον εὗρεν αὐτὸν κείμενον καὶ ἔχοντα σκεπασμένον τὸ πρόσωπον, εἰς δὲ τὴν δεξιὰν αὐτοῦ χεῖρα ἐκράτει τὸ χειρόγραφον, τὸ ὁποῖον ἐδοκίμασε νὰ πάρῃ, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθη. Ἐπιστρέψας λοιπὸν μετὰ σπουδῆς ἀνήγγειλεν εἰς τὸν βασιλέα τὰ γενόμενα, οὗτος δὲ ἐπρόσταξε νὰ εὐτρεπίσουν κλίνην πολύτιμον καὶ νὰ θέσουν ἐπ’ αὐτῆς τὸ ἅγιον Λείψανον. Ἔπειτα, ἀποκαλύψαντες τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, εἶδον ὅτι ἔλαμψεν ὡς Ἄγγελος, τόσον ὥστε μετὰ βίας ἠδύναντο νὰ τὸ ἀντικρύζωσι. Τότε ὁ βασιλεὺς μετὰ τοῦ Πατριάρχου ἐγονάτισαν καὶ ἀσπασάμενοι τὸ ἅγιον Λείψανον, εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν Ἅγιον μὲ ταπείνωσιν· «Δεόμεθά σου, δοῦλε Χριστοῦ, νὰ μᾶς δώσῃς τὸν χάρτην αὐτόν, νὰ μάθωμεν ποῖος εἶσαι. Ναί, Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ ἐπουράνιε, μὴ παραβλέψῃς τὴν αἴτησίν μας ταύτην, διότι εἴμεθα ἀρχηγοὶ τοῦ λαοῦ, ἂν καὶ ἁμαρτωλοί, ἐγὼ καὶ ὁ Ἀρχιερεὺς οὗτος, ὁ τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ γνήσιος δοῦλος».

Ταῦτα ἀφοῦ εἶπον μετὰ δακρύων, ἀφῆκεν εἰς αὐτοὺς τὸ γράμμα ὁ Ὅσιος. Οὗτοι δὲ λαβόντες αὐτὸ ἐχάρισαν καὶ γενομένης σιωπῆς ἀνέγνωσαν αὐτὸ λαμπρᾷ τῇ φωνῇ εἰς ἐπήκοον πάντων. Ταῦτα ἀκούων ὁ Εὐφημιανὸς καὶ βεβαιωθεὶς ἀπὸ τοὺς μυστικοὺς λόγους, ὅπου ἦσαν γεγραμμένοι, ὅτι αὐτὸς ἦτο ὁ Ἀλέξιος, ἔκλαυσε πικρῶς καὶ ἀναστὰς διέρρηξε τὰ ἱμάτιά του, ἀνέσπα τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς του, ἐκτύπα τὸ στῆθός του, ρίψας δὲ ἑαυτὸν ἐπάνω εἰς τὸ ἱερὸν Λείψανον, ἔρραινε τοῦτο μὲ ποταμὸν δακρύων, στενάζων ἐκ βάθους καρδίας.