ΑΛΕΞΙΟΣ ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος καὶ πιστότατος θεράπων ἦτο ἀπὸ τὴν μεγαλόδοξον Ρώμην, ἐκ τῆς ὁποίας ὡς ἄνθος πανευῶδες καὶ μυρίπνοον ἀναβλαστῆσαν τὴν οἰκουμένην κατεμύρισε μὲ τὴν ἰσάγγελον ζωὴν καὶ πολιτείαν αὐτοῦ, τὴν ὁποίαν μετὰ πολλῆς τῆς προσοχῆς ἀκούσατε, ἵνα μεγάλην τὴν ὠφέλειαν καὶ τὴν εὐφροσύνην ἀπολαύσητε καὶ μάλιστα κατὰ τὰς ἡμέρας ταύτας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῇς, κατὰ τὰς ὁποίας ἰδιαιτέρως ὀφείλομεν νὰ σχολάζωμεν εἰς τὴν νηστείαν, τὴν ἀγρυπνίαν, τὴν προσευχὴν καὶ τὴν μελέτην τῶν κατορθωμάτων τῶν Ἁγίων, ἐξ ἧς καὶ ἡμεῖς εἰς τὴν κατὰ τὸ δυνατὸν μίμησιν αὐτῶν παρακινούμεθα.

Διότι ἰδοὺ ἔφθασεν ὁ καιρὸς τῆς ἐγκρατείας, ἀγαπητοί. Τὸ στάδιον ἠνεώχθη. Ὁ ἀγωνοθέτης καὶ Βασιλεὺς Χριστὸς ἵσταται ἄνωθεν βλέπων τὴν προθυμίαν τῶν ἀθλητῶν. Οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι κρατοῦσι τὰ στέφη καὶ βραβεῖα πολύτιμα, διὰ νὰ ἀνταμείψουν ὅσους νομίμως ἀθλήσουσι καὶ νικήσουν ἀνδρείως τὸν ἀποστάτην καὶ ὑπερήφανον δαίμονα. Ὅστις δὲ ἀγωνισθῇ γενναίως λαμβάνει ὄχι τιμὴν πρόσκαιρον καὶ εὐμάραντον στέφανον, ἀλλὰ δόξαν αἰώνιον καὶ ἀμοιβὴν ἀτελεύτητον. Διότι οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, ὅταν γυμνάζουν τοὺς στρατιώτας, ἀθλοθετοῦσιν ἕν καὶ μόνον ἐπίκαιρον χάρισμα, τὸ ὁποῖον ἀξίζει φέρ’ εἰπεῖν ἑκατὸν φλωρία καὶ τὸ λαμβάνει ἕνας μόνον, ἐκεῖνος ὅστις ἤθελεν ἀναδειχθῆ ἀνδρειότερος καὶ ἰσχυρότερος ἀπὸ ὅλους τοὺς ἄλλους στρατιώτας.

Ὁ ἐπουράνιος ὅμως Βασιλεὺς χαρίζει εἰς ἡμᾶς μακαριότητα ἀτελεύτητον, τὴν ὁποίαν κληρονομοῦμεν ὅλοι, ὅσοι πολεμήσωμεν γενναίως καὶ δὲν δειλιάσωμεν. Αὐτὸς μᾶς προσκαλεῖ σήμερον διὰ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, λέγων· «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν Σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Μάρκ. η’ 34). Τουτέστι δὲν βιάζει κανένα, ἐπειδὴ ἐχάρισεν εἰς ἡμᾶς τὸ αὐτεξούσιον, ἀλλὰ προσκαλεῖ ἡμᾶς ὡς εὔσπλαγχνος καὶ διψᾷ τὴν σωτηρίαν μας. Διὰ τοῦτο περαιτέρω μᾶς νουθετεῖ πόσον κέρδος ἔχει ἐκεῖνος, ὅστις ἤθελεν ἀπαρνηθῆ τὴν σάρκα καὶ τὰς ἐπιθυμίας αὐτῆς καὶ ἤθελε μιμηθῆ τὸ Πάθος Του, λέγων ὅτι ὅστις κερδίσῃ ὅλον τὸν κόσμον, ὅπερ εἶναι σχεδὸν ἀδύνατον καὶ ὑποταχθῶσιν εἰς αὐτὸν ὅλαι αἱ ἡγεμονίαι καὶ τὰ βασίλεια, ἔπειτα δὲ κολασθῇ ἡ ψυχή του, δὲν ὠφελήθη τίποτε [1].