καὶ ταῦτα μεγαλοφώνως ἐκραύγαζεν· «Οἴμοι, φιλέρημέ μου τρυγών. Διατί τοσοῦτον μὲ ἐμίσησες καὶ εἰς τέλος μὲ ἐγκατέλειψες; Τί κακὸν σοῦ ἐπροξένησα καὶ μὲ ἀπηρνήθης τὴν τάλαιναν; Τοσούτους χρόνους ἤκουες τὴν θρηνολογίαν καὶ δὲν μοῦ ἐφανερώθης, οὔτε καθόλου μὲ συνεπόνεσες; Ἀλλοίμονον εἰς ἐμὲ τὴν δυστυχῆ καὶ ταλαίπωρον! Οὐαὶ εἰς ἐμὲ τὴν ἀθλίαν καὶ κακοδαίμονα! Ὕπανδρος σήμερον καὶ χήρα ἐφάνην ἡ ἄμοιρος. Διὰ τί λοιπὸν νὰ πρωτοθρηνήσω ἡ κακότυχος; Διότι εὗρον τὸν ἠγαπημένον νυμφίον μου, ἢ διότι ἐχωρίσθην ἀπὸ τὸν σύντροφόν μου καὶ ἀπέμεινα ἔρημιος;».

Καὶ πάλιν ἔλεγε· «Τριάκοντα τέσσαρας χρόνους ἐπερίμενα νὰ ὑποδεχθῶ τὸν ἄνδρα μου καὶ σήμερα τὸν βλέπω καθὼς δὲν ἐπεθύμουν. Τὴν ὥραν αὐτὴν ἐφάνην ψευδονύμφη καὶ χήρα ἡ ἄμοιρος. Δὲν καρτερῶ πλέον νὰ ἴδω τὸν νυμφίον μου, ἡ κακότυχος. Ὦ ἥλιε λαμπρότατε, ὦ σελήνη, ὦ ἀστέρες πολύφωτοι, σκοτίσθητε σήμερον σᾶς παρακαλῶ καὶ συνθλιβῆτε μὲ ἐμέ. Ὦ οὐρανὲ καὶ γῆν! Ὦ πτηνὰ καὶ φυτά, βοηθήσατέ με νὰ θρηνήσω τὴν χηρείαν καὶ τὴν ἐρημίαν μου. Ὦ πηγαὶ καὶ θάλασσαι, δανείσατε ὕδωρ εἰς τὴν κεφαλήν μου καὶ δότε εἰς τοὺς ὀφθαλμούς μου τόσα δάκρυα ὅσα νὰ εἶναι ἀρκετὰ διὰ νὰ δυνηθῶ νὰ κλαύσω τὴν δυστυχίαν μου. Ὦ σύντροφέ μου φίλτατε, ἂς ἦτο δυνατὸν νὰ ἔβγαζα τὴν ὥραν ταύτην τὴν ψυχὴν καὶ τὴν καρδίαν μου, διὰ νὰ γνωρίσῃς τὸν πόθον μου τῆς ταλαιπώρου καὶ τότε δὲν θὰ ἐχρειαζόμην φωνὰς καὶ δάκρυα, διὰ νὰ μαρτυρῶσι τὸν πόνον μου. Ὦ Χριστέ μου γλυκύτατε, δέομαι καὶ παρακαλῶ τὴν Χάριν Σου, παράλαβε τὴν ἀθλίαν ψυχήν μου καὶ κατάταξον αὐτὴν μετὰ τοῦ νυμφίου μου, ἵνα ὁμοῦ Σὲ προσκυνῶμεν καὶ δοξάζωμεν».

Αὐτὰ καὶ ἄλλα περισσότερα ἔλεγον οἱ γονεῖς μὲ τὴν νύμφην των, πενθοῦντες ἀπαρηγόρητα, οἱ δὲ συγγενεῖς καὶ φίλοι δὲν ἠδύναντο νὰ τοὺς χωρίσουν ἀπὸ τὸ ἅγιον Λείψανον. Ὁ δὲ βασιλεὺς καὶ ὁ Πατριάρχης μετὰ πολλὴν ὥραν τοὺς ἔσυραν βιαίως καὶ ἀφοῦ ἐκεῖνοι παρεμέρισαν, ἐπρόσταξαν νὰ σηκώσουν μὲ τὴν κλίνην τὸν Ἅγιον καὶ νὰ τὸν φέρουν εἰς τὸ κέντρον τῆς πόλεως διὰ νὰ τὸν ἀσπασθῇ ὅλος ὁ λαὸς εἰς συγχώρησιν ἁμαρτημάτων. Τότε ἔγιναν ἐκεῖ ἐξαίσια θαύματα. Κωφοὶ ἐλάλησαν, τυφλοὶ ἀνέβλεψαν, δαιμονιῶντες ἰάθησαν, λεπροὶ ἐκαθαρίσθησαν καὶ πᾶσα ἄλλη ἀσθένεια ἀπὸ τοὺς πάσχοντας ἔφυγε, μὲ μόνον τὸν ἀσπασμὸν τοῦ ἁγίου Λειψάνου. Ταῦτα ἰδόντες οἱ παρεστῶτες ἐθαύμασαν καὶ ηὔξησαν τὴν εὐλάβειαν. Ὅθεν, ὁ βασιλεὺς καὶ ὁ Πατριάρχης ἀνεσήκωσαν τὴν κλίνην μετ’ εὐλαβείας διὰ νὰ τὴν μεταφέρουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν.