Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν ΘΕΟΔΩΡΑΣ τῆς Βασιλίσσης.

Ἡ μακαρία ὅμως Θεοδώρα δὲν ἤθελε νὰ ἀποκαλύψῃ τὴν ἀλήθειαν, καὶ τότε ὁ Ἱερεὺς ὥρκισεν αὐτὴν εἰς τὸν Θεὸν νὰ μὴ κρύψῃ τίποτε ἀπὸ αὐτόν. Ὅθεν ἤρχισεν ἐκείνη κλαίουσα νὰ τοῦ ὁμολογῇ πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν. Μαθὼν δὲ ὁ Ἱερεὺς τὸ ὄνομα αὐτῆς καὶ ποία ἦτο, τὴν ὡδήγησεν εὐθὺς εἰς τὸν οἶκόν του μετὰ τοῦ τέκνου της καὶ ἀνέλαβεν ὁ Ἱερεὺς αὐτὸς τὴν φροντίδα καὶ αὐτῆς καὶ τοῦ παιδός της εἰς ὅ,τι ἐχρειάζοντο, ἕως ὅτου, Θεοῦ οἰκονομίᾳ, ἔφθασε τὸ τέλος τῆς ἐξορίας της καὶ τῶν δεινῶν τὰ ὁποῖα ὑπέφερεν. Ἀκούσατε δὲ πῶς. Ἡμέραν τινά, ὅταν ἀπουσίαζεν ὁ βασιλεὺς μακρὰν τῆς πόλεως, ὡς ἐκ θελήματος Θεοῦ, συναχθέντες οἱ πρῶτοι ἄρχοντες εἰσῆλθον ἔξαφνα εἰς τὸν κοιτῶνα τοῦ βασιλέως καὶ συλλαβόντες τὴν μοιχαλίδα ἐκείνην τὴν Γαγγρινήν, τὴν ἐστενοχώρησαν τόσον πολύ, μὲ ἐπιτηδείους τρόπους, ὥστε ἠναγκάσθη νὰ μαρτυρήσῃ ὅτι αὐτὴ ἦτο ἡ ἀφορμὴ ὅπου ἐξεδίωξεν ὁ βασιλεὺς τὴν νόμιμον σύζυγόν του καὶ ὅτι μὲ τὰς μαγείας της ἔσυρε τὸν βασιλέα πλησίον της, ἐν συντομίᾳ δέ, ὡμολόγησεν ὅτι ὅλα ὅσα συνέβησαν εἰς τὸν οἶκον τοῦ βασιλέως ἐγένοντο ἐξ αἰτίας της.

Καθ’ ὃν δὲ χρόνον οἱ ἄρχοντες ἐτιμώρουν τὴν πόρνην ἐκείνην, ἔφθασεν ὁ βασιλεὺς καὶ μαθὼν τὰ γενόμενα, ὅτι ὡμολόγησε, δηλαδή, ἡ Γαγγρινή, ὅτι μὲ μαγείας τὸν ἔσυρε πλησίον της, συνῆλθεν εἰς ἑαυτὸν καὶ μετανοήσας διὰ τὴν ἁμαρτίαν τὴν ὁποίαν ἔκαμεν, ἔστειλεν εὐθὺς ἀνθρώπους πανταχοῦ, ἵνα εὕρουν τὴν Ἁγίαν Θεοδώραν. Ἐρευνῶντες δὲ οἱ ἀπεσταλμένοι ἀπὸ τόπου εἰς τόπον, ἔφθασαν καὶ εἰς τὴν Πρένησταν, ὅπου ἡ Ἁγία ἐφυλάσσετο ὑπὸ τοῦ Ἱερέως. Μαθοῦσα τότε ἡ Θεοδώρα τὴν μετάνοιαν τοῦ βασιλέως καὶ ὅσα συνέβησαν εἰς τὴν Γαγγρινήν, ἐφανερώθη, κατὰ τὴν συμβουλὴν καὶ παρακίνησιν τοῦ Ἱερέως, εἰς ἐκείνους, οἵτινες τὴν ἐζήτουν καὶ μὲ αὐτοὺς ἐπέστρεψεν εἰς τὰ βασίλεια. Ἡ εἴδησις τῆς ἐπιστροφῆς τῆς Ἁγίας, ἀκουσθεῖσα εἰς τὸν λαόν, ἐπροξένησε πολλὴν εὐφροσύνην εἰς ὅλους καὶ μεγάλη χαρὰ καὶ ἀγαλλίασις ἐγένετο εἰς ὅλην τὴν Ἄρταν κατ’ ἐκείνας τὰς ἡμέρας διὰ τὴν εὕρεσιν καὶ ἀποκατάστασιν αὐτῆς, τοῦ λοιποῦ δὲ ἡ μακαριωτάτη Ἁγία Θεοδώρα ἐγένετο ὁδηγὸς τῆς ψυχικῆς σωτηρίας τοῦ συζύγου της βασιλέως Μιχαήλ, μετὰ τοῦ ὁποίου ἔζη ζωὴν εἰρηνικὴν καὶ ἐφρόντιζον διὰ τὴν σωτηρίαν των μὲ ἐλεημοσύνας καὶ προσευχάς, μὲ ἀγρυπνίας καὶ ἄλλα θεάρεστα ἔργα.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἀλέξιος Αʹ ὁ Κομνηνός, αὐτοκράτωρ τοῦ Βυζαντίου (1081-1118).

[2] Νικόπολις· ἀρχαία πόλις τῆς Ἠπείρου, εἰς τὴν εἴσοδον τοῦ Ἀμβρακικοῦ κόλπου, 6 χ.λ.μ. βορείως τῆς Πρεβέζης. Σῷζονται σημαντικὰ ἐρείπια αὐτῆς ἀποκαλυφθέντα κατὰ τὰς ἀνασκαφάς. Τὴν πόλιν ἐπεσκέφθη καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἥτις ἔγινε σημαντικὸν κέντρον τοῦ Χριστιανισμοῦ. Διὰ τὴν ἀρχαίαν αὐτὴν σπουδαίαν πόλιν ὁ Μητροπολίτης Πρεβέζης φέρει τὸν τίτλον: Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης.

[3] Παλαιὰ Πρέβεζα εἶναι ἡ Νικόπολις, περὶ ἧς βλέπε εἰς τὴν προηγούμενην ὑποσημείωσιν.

[4] Τὸ σημερινὸν Βεράτιον τῆς Ἀλβανίας.

[5] Χριστόπολις εἶναι τὸ βυζαντινὸν ὄνομα τῆς σημερινῆς πόλεως Καβάλλας.

[6] Ἰωάννης Βʹ Ἀσὰν, βασιλεὺς τῶν Βουλγάρων (1208-1241).

[7] Πρόκειται περὶ τῆς πόλεως Στάρα Ζαγορὰ τῆς Βουλγαρίας, ἡ ὁποία εὑρίσκεται εἰς τὴν Ἀνατολικὴν Ρωμυλίαν, καὶ οὐχὶ περὶ τῆς Ζαγορᾶς τοῦ Πηλίου, ὡς θὰ ἦτο δυνατὸν νὰ ὑποθέσῃ τις παρασυρόμενος ἀπὸ τὸ ὄνομα.