Ἐνῷ λοιπὸν εἰς τοιαῦτα ἔργα καθημερινῶς εἰργάζετο ἡ μακαρία, ἐπλησίασε καὶ ὁ θάνατός της· ὁ δὲ πανάγαθος Θεός, ὅστις ἀποκαλύπτει τὰ πάντα εἰς ἐκείνους οἵτινες τὸν φοβοῦνται καὶ κάμνουσι τὸ θέλημά Του τὸ Ἅγιον, ἔδειξε καὶ εἰς τὴν Ὁσίαν Μητέρα ἡμῶν Θεοδώραν τὴν ὥραν τοῦ θανάτου της. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἐκείνη ἠγάπα νὰ ζήσῃ ἀκόμη, ἕως ὅτου τελειώσῃ τὸν θεῖον αὐτῆς Ναὸν καλῶς, ὅσον αὐτὴ ἤθελε, παρεκάλεσε τὸν Ἅγιον Γεώργιον καὶ τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον νὰ παρακαλέσουν τὸν Μονογενῆ της Υἱόν, νὰ τὴν ἀφήσῃ νὰ ζήσῃ ἀκόμη ἓξ μῆνας, ὅτε καὶ ἀπετελείωσε τὸν Ναόν, καθὼς αὐτὴ ἐπεθύμει. Ὅταν δὲ ἐτελείωσαν οἱ ἓξ μῆνες, ἐκάλεσεν ὅλας τὰς Μοναχὰς καὶ παρήγγειλεν εἰς αὐτὰς νὰ κάμνωσι πάντοτε προθύμως ὅσα εἶναι ὠφέλιμα πρὸς ψυχικὴν σωτηρίαν, καθὼς εὐαρεστεῖται ὁ Θεός.

Οὕτω λοιπὸν καλῶς διδάξασα τοὺς πάντας, μὲ πολλὴν χαρὰν καὶ ἀγαλλίασιν παρέδωκε τὴν ἁγίαν ψυχήν της εἰς χεῖρας Θεοῦ, τὸν ὁποῖον ἐδούλευεν είς ὅλην τὴν ζωήν της μὲ κόπους καὶ μόχθους, μὲ νηστείας καὶ ἀγρυπνίας, μὲ ἐγκρατείας καὶ ἐλεημοσύνας, μὲ σωφροσύνην καὶ κάθε εἴδους ἀρετὴν καὶ εἰς τὰ ὁποῖα δὲν τὴν ἠμπόδισε νὰ καταγίνεται ἡ ἐπίγειος ἐξουσία, οὔτε, εἰς τὸ νὰ κατορθώσῃ τὰς τοιαύτας ἀρετάς, διὰ τὰς ὁποίας μᾶλλον συνεργὸς ἐγένετο. Δι’ ὃ καὶ ὁ Θεὸς τὴν ἀνέπαυσεν εἰς τὴν οὐράνιον Αὐτοῦ Βασιλείαν, εἰς τὰς αἰωνίους Μονάς, μὲ ὅλους τοὺς ἀπ’ αἰῶνος Ἁγίους, τῶν ὁποίων ἐμιμήθη τὰ ἔργα καὶ τὰ κατορθώματα. Πρέπον λοιπὸν εἶναι νὰ καυχᾶται καὶ ἡ μακαρία αὕτη Θεοδώρα, λέγουσα μετὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου· «Τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα, λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος» (Β’ Τιμ. δ’ 7-8), τὸν ὁποῖον ἀπέδωκεν ὡς χρέος εἰς αὐτὴν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, μὲ τὸ νὰ τὴν δοξάσῃ ὄχι μόνον ἐν οὐρανοῖς, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ γῆς, μὲ ἄπειρα θαύματα. Διότι ὅσοι προσῆλθον εἰς τὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας καὶ προσέπεσον εἰς αὐτὴν μετὰ πίστεως ἐλυτρώθησαν ἀπὸ δεινὰς ἀσθενείας καὶ μεγάλα νοσήματα διὰ πρεσβειῶν τῆς Ἁγίας. Εἰς τυφλοὺς ἀπέδωσε τὸ φῶς των, δαιμονισμένους ἰάτρευσε καὶ ἄλλων πολλῶν εἰδῶν ἀσθενείας ἐθεράπευσε.

Ὄχι δὲ μόνον τότε, ἀλλὰ καὶ σήμερον, ἐκεῖνος ὅστις θέλει ἐπικαλεσθῆ τὴν Ἁγίαν μετὰ πίστεως, τὴν εὑρίσκει βοηθὸν καὶ ἰατρόν, εἰς πᾶσαν αὐτοῦ θλῖψιν καὶ ἀσθένειαν. Καὶ ὄχι μόνον ὅσοι ἔρχονται εἰς τὸν Ναόν της, ἀλλὰ καὶ ὅσοι ἀπὸ μακρόθεν ἤθελον τὴν ἐπικαλεσθῆ μετὰ πίστεως, εἴτε ἐὰν εἰς τὴν θάλασσαν κινδυνεύωσιν, εἴτε ἐὰν εἰς λῃστὰς περιπέσωσιν, εἴτε εἰς ὅ,τι ἄλλο θλιβερὸν συμβὰν ἤθελε συμβῆ, φθάνει εὐθύς, θεραπεύουσα τὴν ἀνάγκην ἑνὸς ἑκάστου καὶ πάντων τὰ αἰτήματα ἀποπληροῦσα.