Διὰ τοῦτο ἂς ἐξομολογηθῶμεν ὅλας τὰς ἁμαρτίας τὰς ὁποίας ἐκάμαμεν ἕως τώρα καὶ κάμνοντες ἀποχὴν ἀπὸ τοῦ κακοῦ, ἂς κλαύσωμεν δι’ αὐτὰς καὶ μετὰ συντετριμμένης καρδίας ἄς προσπέσωμεν εἰς τὸν εὔσπλαγχνον καὶ πανοικτίρμονα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, διὰ νὰ μᾶς ἀξιώσῃ, κατὰ τὴν λαμπροφόρον ἡμέραν τῆς Αὐτοῦ Ἀναστάσεως, νὰ τὸν δεχθῶμεν καὶ νὰ τὸν λάβωμεν εἰς τὸν ἑαυτόν μας, μὲ καθαρὰν καρδίαν, ὡς λέγει ὁ θεῖος Γρηγόριος· «Πρῶτον δεῖ καθαρτέον, ἔπειτα καὶ τῷ καθαρῷ προσομιλητέον». Δηλαδή, πρῶτον πρέπει νὰ καθαρισθῆτε ἀπὸ τὰς ἁμαρτίας καὶ ἔπειτα νὰ ἑνωθῆτε μὲ τὸν καθαρὸν καὶ ἀμόλυντον Χριστὸν καὶ Θεόν, ὡς λέγει ὁ Ἡσαΐας· «Ὅτι ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ». (Ἡσ. νγ’ 9).

Ἂς μὴ τολμήσῃ λοιπὸν κανεὶς ἀνεξομολόγητος νὰ κοινωνήσῃ, διότι πρὸς κατάκρισίν του καὶ τιμωρίαν του γίνεται ἡ μετάδοσις καὶ φλογίζει τὴν ψυχήν του ὁ ἀσυνείδητος, καθὼς λέγει ὁ Ὑμνῳδός· «πῦρ γὰρ ὑπάρχει τοὺς ἀναξίους φλέγον». Καὶ καθὼς τοὺς μὲν ἀξίους φωτίζει καὶ ὡς χρυσίον καὶ ἀργύριον λαμπρύνει, οὕτω τοὺς ἀναξίους φλογίζει καὶ κατακαίει, ὡς ἄχυρα ἄχρηστα. Ὢ ἀλλοίμονον! πῶς ἀποτολμῶσι τινὲς ἀναίσχυντοι καὶ δαιμονοκάρδιοι καὶ κοινωνοῦσιν ἀμετανόητοι; Ὦ μακρόθυμε Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, πῶς δὲν ραγίζεις μερικῶν ἀναισχύντων τὰ σώματα, ἵνα οἱ λοιποὶ βλέποντες σωφρονίζωνται; Ἀλλ’ ἀναμένεις ἴσως, φιλάνθρωπε, νὰ ἀνταποδώσῃς εἰς ἕνα ἕκαστον κατὰ τὰ ἔργα του εἰς τὴν Δευτέραν Σου Παρουσίαν; Βεβαίως, ἀδελφοί, ὅστις ὡς ἄνθρωπος ἥμαρτε καὶ δὲν ἤθελε μετανοήσει, δὲν κάμῃ ἀποχὴν τοῦ κακοῦ, δὲν ἐξομολογηθῇ, ἀλλ’ ἀναξίως ἤθελε πλησιάσει εἰς τὰ Θεῖα Μυστήρια, ἐκεῖνος βεβαίως θέλει καταδικασθῆ ἀπὸ τὸν Θεὸν ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως, εἰς τὸ ἄσβεστον πῦρ τῆς αἰωνίου κολάσεως. Διὰ τοῦτο ἂς παύσωμεν ἀπὸ τὴν τοιαύτην ἀντίθεον πρᾶξιν, ἵνα μὴ κατακαιώμεθα ἐν πυρὶ αἰωνίῳ. «Φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβρ. ι’ 31). Διότι Αὐτὸς εἶναι ἐξεταστὴς ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας.

Διὰ τοῦτο, ἀδελφοί, ἀξίως ἂς πλησιάζωμεν εἰς τὴν Ἁγίαν Κοινωνίαν, μετανοοῦντες καὶ ἐξομολογούμενοι μιὲ συντετριμμένην καρδίαν, διότι ἄλλως, μὴ μετανοοῦντες ἐξ ὅλης ψυχῆς καὶ καρδίας καὶ μὴ ἐξομολογούμενοι μὲ μίαν βεβαίαν ἀπόφασιν τῆς ψυχῆς μας, νὰ λείψωμεν εἰς τὸ ἑξῆς ἀπὸ τὴν ἐργασίαν τῶν κακῶν ἔργων καὶ ἀπὸ τὸ νὰ κυλιώμεθα εἰς τὸν βόρβορον τῆς ἁμαρτίας, ἀναξίως βέβαια μεταλαμβάνομεν καὶ γενόμεθα φονεῖς τῆς ψυχῆς μας, ὡς ὁ ἀδελφοκτόνος Κάϊν, ὅστις ἐφόνευσε τὸν ἀδελφόν του Ἄβελ. Διὰ τοῦτο δικαίως ὁ Θεὸς θέλει μᾶς πέμψει «εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον, τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» (Ματθ. κε’ 41).