Καὶ εἰς τούτων τὸν καιρὸν ὁ κόσμος ἐπολιτεύετο καὶ ἔζη μὲ εἰρήνην καὶ ἀγάπην, διὰ τὴν καλὴν τῶν ἡγεμόνων διοίκησιν. Ὁ δὲ Ἰωάννης ὁ Πετραλίφας, ὁ πατὴρ τῆς μακαριωτάτης Ἁγίας Θεοδώρας, ἦτο τότε νέος κατὰ τὴν ἡλικίαν καὶ ἀνύπανδρος καὶ εἰς τὸν ὁποῖον ὁ βασιλεὺς Ἀλέξιος ἔδωκεν ὡς νόμιμον σύζυγον μίαν εὐγενεστάτην ἀρχοντοπούλαν, θυγατέρα ἄρχοντός τινος τοῦ παλατίου του, διότι καὶ ὁ πατὴρ τῆς Ἁγίας ἦτο ἀπὸ γένος εὐγενὲς καὶ λαμπρόν. Ἔπειτα τὸν ἔκαμε καὶ μέγαν αὐθέντην, ἵνα ἐξουσιάζῃ ὅλην τὴν Θεσσαλονίκην καὶ Μακεδονίαν.
Ἀφ’ οὗ λοιπὸν αὐτὸς ἀνέλαβε, τὴν αὐθεντίαν, ἀκόμη περισσότερον ἐβελτιώθησαν οἱ Χριστιανοὶ καὶ ἔμεινε σταθερὰ ἡ εἰρηνικὴ κατάστασις ἐπ’ ἀρκετόν. Ἀλλὰ μετ’ ὀλίγον καιρόν, ἔξαφνα, ἐγένετο φοβερὸς πόλεμος τῶν Φράγκων κατὰ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ, διὰ τὰς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων, φεῦ καὶ ἀλλοίμονον! παρεδόθη ἡ Κωνσταντινούπολις εἰς χεῖρας τῶν Λατίνων, οἱ ὁποῖοι, ὅταν εἰσῆλθον ἐντὸς τῆς πόλεως, τίς λόγος δύναται νὰ διηγηθῇ λεπτομερῶς τὰς ἁρπαγὰς ὅπου ἔκαμαν; Ἐπῆραν τότε πολλοὺς Χριστιανοὺς αἰχμαλώτους καὶ πολλὰ ἄλλα κακὰ ἔκαμαν. Ἀλλ’ ἐνῷ ταῦτα συνέβαινον, ἀποστατήσαντές τινες ἀπὸ τοὺς τόπους τῆς ἐπικρατείας τοῦ Σενναχηρείμ, ἤγειραν πόλεμον ἐναντίον τοῦ αὐθέντου των τούτου. Ἐβιάσθη λοιπὸν αὐτὸς νὰ στείλῃ ταχυδρόμους εἰς τὸν Μιχαὴλ Κομνηνόν, παρακαλῶν αὐτὸν νὰ τοῦ στείλῃ βοήθειαν, δηλαδὴ στρατόν, ἵνα καταπολεμήσῃ τοὺς ἐχθρούς του. Ἕως ὅτου ὅμως ἔλθῃ ὁ Μιχαὴλ μὲ τὸν στρατόν του εἰς τὴν Νικόπολιν, ἐφονεύθη ὁ Σενναχηρεὶμ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους του μὲ δόλον. Ὅταν δὲ ἔφθασεν ὁ Μιχαὴλ Κομνηνός, ἐξετάσας μὲ ἐπιμονὴν καὶ ἐπιτηδειότητα, εὗρε τοὺς φονεῖς τοῦ Σενναχηρείμ, τοὺς ὁποίους καὶ ἐφόνευσεν ὡς ἐχθροὺς καὶ ἐπιβούλους τοῦ αὐθέντου των, τὴν δὲ γυναῖκα τοῦ Σενναχηρεὶμ μετὰ τῶν ὑπαρχόντων του καὶ ὅλης του τῆς ἐξουσίας ἥρπασεν αὐτὸς ὁ Μιχαήλ.
Ἀποθνήσκων δὲ ὁ Μιχαὴλ Κομνηνὸς ἀφῆκε τέσσαρας υἱοὺς ἀπὸ τὴν γυναῖκα τοῦ φονευθέντος Σενναχηρείμ, ἀπὸ τοὺς ὁποίους τὸν μὲν ἕνα ὠνόμασε Μιχαὴλ Δοῦκα, τὸν δεύτερον Θεόδωρον, τὸν τρίτον Μανουὴλ καὶ τὸν τέταρτον Κωνσταντῖνον. Μετὰ δὲ τὸν θάνατόν του ἐβασίλευσεν ὁ μεγαλύτερος υἱός του, ὁ Μιχαὴλ Δούκας, εἰς τὴν Παλαιὰν Πρέβεζαν [3] καὶ εἰς ὅλον τὸν Μωρέαν καὶ ὡς γνωστικός, ὡς μεγαλύτερος, ὡς ἐπιτήδειος ἄνθρωπος καὶ ὀξὺς καὶ ταχὺς εἰς τὸ νὰ ἀντιλαμβάνεται τὰς αἰτίας τῶν πραγμάτων καὶ τὰ ἀποτελέσματα. Διὰ νὰ εἴπω δὲ μὲ συντομίαν, ἦτο οἰκονόμος ἄριστος εἰς ὅλα καὶ πεῖραν μεγάλην εἶχεν εἰς τὸ πῶς νὰ κτίζωνται τὰ φρούρια καὶ οὐδεὶς ἄλλος τὸν ἔφθανεν εἰς τὰς εὐστόχους καὶ θαυμασίας αὐτοῦ νοήσεις.