Ὕψωσε τότε ὁ Ἅγιος τὰς χεῖρας πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ προσηύξατο, λέγων· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον τὴν δούλην Σου καὶ μὴ ἐπιτρέψῃς νὰ τιμωρηθῇ περισσότερον, ἀλλὰ παράλαβε ἐν εἰρήνῃ τὸ πνεῦμά της». Ὡς δὲ προσηυχήθη, παρέδωσεν ἡ Μάρτυς τὴν ψυχήν της εἰς χεῖρας Θεοῦ, ἦτο δὲ τότε ἡ πρώτη Ἀπριλίου.

Τότε ὁ τύραννος, στραφεὶς πρὸς τὴν Καλλινίκην, εἶπε πρὸς αὐτήν· «Βλέπεις τί ἔπαθεν αὐτή, ἐπειδὴ ἦτο ἀπειθὴς καὶ φιλόνεικος; Σωφρονίσου λοιπὸν σὺ τοὐλάχιστον καὶ θυσίασον εἰς τοὺς θεούς, ἂν θέλῃς νὰ μὴ πάθῃς τὰ ἴδια καὶ περισσότερα». Ἡ δὲ συνετὴ καὶ καλὴ Καλλινίκη, θέλουσα νὰ ἐμπαίξῃ καὶ νὰ δελεάσῃ τὸν τύραννον, λέγει πρὸς αὐτόν· «Ἐπειδὴ μὲ προστάσσεις, ἀνάγκη εἶναι νὰ ὑπακούσω εἰς τὴν βασιλείαν σου. Λοιπόν, ὑπάγετέ με εἰς τὸν ναόν, ἵνα τιμήσω τοὺς θεούς, καθὼς πρέπει, κατὰ τὸν λόγον σου». Νομίσας λοιπὸν ὁ βασιλεύς, ὅτι ἀληθῶς ἔλεγε ταῦτα ἡ Ἁγία, ἐχάρη ὁ ματαιόφρων καὶ ἀσύνετος καὶ προστάσσει νὰ ἁπλώσουν τάπητας λευκούς, ἀπὸ τὸ παλάτιον μέχρι τοῦ ναοῦ τῶν εἰδώλων, ὁδηγοῦντες δὲ αὐτὴν οἱ δορυφόροι μετέβαινον ἐν χαρᾷ ραντίζοντες τὸν δρόμον μὲ μύρα εὐώδη καὶ πολύτιμα.

Ὅταν δὲ ἔφθασεν ἡ Ἁγία πρὸ τοῦ βωμοῦ, ἠρώτησε τοὺς μιαροὺς ἱερεῖς, ποῖος θεὸς ἦτο ὁ μεγαλύτερος. Ἐκεῖνοι δὲ τῆς ἔδειξαν το εἴδωλον τοῦ Διός, ὅπερ λαβοῦσα ἡ Ἁγία ἐκ τῆς χειρός, εἶπε πρὸς αὐτό· «Ἐὰν εἶσαι θεός, λάλησον καὶ εἰπέ μου, τὶ θέλεις νὰ κάμω, διότι ἐγὼ ἦλθον διὰ νὰ σὲ δουλεύσω». Ἐπειδὴ δέ, ὡς ἦτο φυσικόν, δὲν ἐλάμβανεν οὐδεμίαν ἀπάντησιν, ἐφώναξεν ἰσχυρῶς· «Ὁ θεὸς τῶν εἰδωλολατρῶν, ὁμίλησέ μου». Ἀλλ’ οὐκ ἦν φωνὴ οὐδὲ ἀκρόασις. Τότε ἐγέλασε καὶ εἶπεν· «Οὐαί μοι τῇ ἁμαρτωλῷ. Οἱ θεοὶ ὠργίσθησαν ἐναντίον μου, διότι τοὺς κατεφρόνησα καὶ δὲν θέλουν νὰ μὲ συγχωρήσουν. Ἢ ἴσως νὰ κοιμῶνται καὶ δὲν ἀκούουσιν». Οἱ ἱερεῖς τότε εἶπον πρὸς αὐτήν· «Ἐξ ὅλης ψυχῆς μετανόησον, διὰ νὰ σὲ συγχωρήσωσιν». Ἡ δὲ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, ἐξαγαγοῦσα τὴν ζώνην καὶ τὸ σουδάριον αὐτῆς καὶ δέσασα μὲ αὐτὰ τὸ εἴδωλον, ἀνέβλεψεν είς τὸν οὐρανὸν καὶ προσηυχήθη οὕτω· «Κύριε ὁ Θεός, ό Σωτὴρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, βοήθησόν μοι τὴν ὥραν ταύτην». Σύρασα δὲ τὴν ζώνην δι’ ὅσης ἠδύνατο δυνάμεως κατεκρήμνισε τὸ εἴδωλον τοῦ Διός, τοῦτο δὲ ἔκαμε καὶ μὲ τὰ εἴδωλα τοῦ Ἡρακλέους καὶ τοῦ Ἀπόλλωνος, ἅτινα, πεσόντα, συνετρίβησαν. Ἔπειτα ἔρριψε καὶ ἀπὸ τὰ ἄλλα, ὅσα ἐπρόφθασε, λέγουσα· «Φύγετε καὶ ἀφανίσθητε, οἱ θεοὶ τῶν εἰδωλολατρῶν». Οἱ δὲ ἱερεῖς τῶν εἰδώλων, ἵνα μὴ καὶ ὅλα τὰ ἐκεῖ εὑρισκόμενα εἴδωλα συντρίψῃ, ἥρπασαν αὐτήν, ἐνῷ αὕτη τοὺς ἐνέπαιζε, λέγουσα· «Συνάξατε τὰ ὀστᾶ τῶν θεῶν σας καὶ φέρατε ἅλας καὶ ἔλαιον διὰ νὰ τοὺς θεραπεύσετε».