Ἔλεγε δὲ πρὸς αὐτὸς καὶ ἡ βασίλισσα· «Δὲν σοῦ τὸ ἔλεγον τότε καὶ σὺ παρήκουες; Τί θὰ γίνω τώρα, ἡ τάλαινα;». Ὅθεν ὁ Δέκιος, μὴ ἔχων τὶ ἄλλο νὰ πράξῃ, ἔστειλε στρατιώτας τινάς, εἰπὼν πρὸς αὐτούς· «Σπεύσατε, σᾶς παρακαλῶ, καὶ ἀναζητήσατε μέρος τοῦ Λειψάνου τοῦ Χριστοφόρου ἢ τεμάχιον τοῦ ἐνδύματος αὐτοῦ καὶ φέρετέ μου αὐτό. Τότε ἴσως ἐγγίζων αἰττὸ ἐπὶ τοῦ σώματός μου ἀποθάνω». Ἀπελθόντες λοιπὸν οἱ στρατιῶται, ἠρεύνησαν ἐπιμελέστατα καὶ μὴ εὑρόντες τίποτε ἄλλο, ἔλαβον ἐκ τοῦ χώματος τοῦ τόπου, ὅπου ἐχύθη τὸ αἷμα του, τὸ ὁποῖον, ρίψαντες ἐντὸς ὕδατος, ἐπότισαν ἐξ αὐτοῦ τὸν Δέκιον. Εὐθὺς δὲ ἀπέδωκεν ὁ ἀνόσιος εἰς κρίσιν τὴν μιαράν του ψυχήν. Τὴν τιμωρίαν ταύτην ἔδωκεν εἰς αὐτὸν ὁ Θεός, ὡς ἀρραβῶνα τῆς ἀτελευτήτου κολάσεως. Ἧς ρυσθείημεν οἱ πιστοί, ταῖς ἱκεσίαις τῆς Ἀειπαρθένου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Χριστοφόρου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων. Ἀμήν.