Αἱ γυναῖκες τότε περισσότερον ἐφοβήθησαν καὶ συμβουλευόμεναι ἀλλήλας, εἶπον μεταξύ των· «Ἐὰν πιστεύσωμεν καὶ μάθῃ τοῦτο ὁ Δέκιος θέλει μᾶς θανατώσει· ἂν δὲ πάλιν δὲν πιστεύσωμεν, οὗτος ὁ ἄνθρωπος (ἐννοοῦσαι τὸν Ἅγιον) θέλει μᾶς φονεύσει τώρα ἀμέσως. Καλύτερον λοιπὸν εἶναι νὰ πιστεύσωμεν εἰς τὸν Χριστόν, ὁ ὁποῖος, ἐὰν ἀποθάνωμεν δι’ Αὐτόν, θέλει μᾶς προσφέρει ζωὴν αἰώνιον καὶ ἀθάνατον μετὰ τὸν θάνατον ἡμῶν». Λέγουν λοιπὸν εἰς τὸν Ἅγιον· «Πιστεύομεν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ δεήθητι πρὸς Αὐτὸν νὰ συγχωρήσῃ τὰς πολλὰς ἀνομίας μας».
Τότε ὁ Ἅγιος ἠρώτησεν αὐτάς, ἐὰν ἐφόνευσαν ἢ ἐμάγευσάν τινα. Αἱ δὲ ἁπεκρίθησαν· «Οὐχί, κύριε, ἀλλὰ μάλιστα πολλοὺς δούλους ἠγοράσαμεν μὲ τὴν πληρωμὴν τῆς πορνείας, πλὴν αὐτῆς ἄλλο κακὸν δὲν ἐπράξαμεν». Τότε ὁ Ἅγιος, ἀφοῦ ἐσταύρωσε πρῶτον τὰς χεῖράς του καὶ προσηυχήθη, ἥπλωσε κατόπιν αὐτὰς εἰς τὰς κεφαλὰς τῶν γυναικῶν καὶ ηὐχήθη οὕτω· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, βοήθησον τὰς δούλας Σου Ἀκυλῖναν καὶ Καλλινίκην καὶ κάμε αὐτὰς πρόβατα τῆς ποίμνης Σου, συναριθμῶν μετὰ τῶν Ἁγίων Σου καὶ συγχωρῶν εἰς αὐτὰς ὅσα ἐν ἀγνοίᾳ ἥμαρτον· ὅτι Σοῦ ἐστιν ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν». Μετὰ τὴν προσευχὴν ἐδίδαξεν εἰς αὐτὰς τὰς ἀληθείας τῆς εἰς Χριστὸν Πίστεως, ἐκεῖναι δὲ ἐχαίροντο δοξάζουσαι τὸν ἀληθῆ Θεόν, τὸν ὁποῖον ἐγνώρισαν.
Τὴν ἑπομένην ἡμέραν ἔφεραν αὐτὰς εἰς τὸν Δέκιον, ὅστις τὰς ἠρώτησεν ἐὰν κατώρθωσαν νὰ πείσουν τὸν Ἅγιον νὰ προσκυνήσῃ τὰ εἴδωλα. Αἱ δὲ γυναῖκες ἀπεκρίθησαν· «Ἡμεῖς μᾶλλον ἐπιστεύσαμεν εἰς τὸν Χριστόν, ὅστις εἶναι Θεὸς ἀληθὴς καὶ Σωτήρ». Ἔκπληκτος ὁ Δέκιος λέγει πρὸς αὐτάς· «Καθὼς βλέπω καὶ σεῖς ἐμαγεύθητε». Ἀπεκρίθη ἡ Ἀκυλῖνα· «Εἷς εἶναι ὁ Θεός, ὅστις ἔκαμε τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ σῴζει ὅσους πιστεύουσιν εἰς Αὐτόν. Οἱ θεοί σου ὅμως εἶναι κοινότατον χῶμα καὶ δὲν δύνανται νὰ σᾶς βοηθήσουν, ἀλλὰ καὶ μόνον εἰς τὴν ἀπώλειαν σᾶς ὁδηγοῦν». Τότε ὁ Δέκιος, θυμωθείς, ἐπρόσταξε νὰ κρεμάσουν αὐτὴν ἀπὸ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς, εἰς δὲ τοὺς πόδας της νὰ δέσουν δύο μεγάλας μυλοπέτρας. Τούτων γενομένων τὰ σπλάγχνα τῆς Μάρτυρος ἤρχισαν νὰ διαλύωνται ἀπὸ τὸ βάρος τῶν λίθων, τὸ δὲ δέρμα τῆς κεφαλῆς ἀπεσπάσθη· ὅθεν ἐκ τούτου ᾐσθάνετο πόνους δριμυτάτους. Στραφεῖσα λοιπὸν πρὸς τὸν Ἅγιον, εἶπε· «Παρακαλῶ σε, δοῦλε τοῦ Θεοῦ, δεήθητι ὑπὲρ ἐμοῦ, διότι πολλὰς ὀδύνας αἰσθάνομαι».