Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ.

Δέσατέ με λοιπὸν ἵνα μὲ ὁδηγήσετε εἰς τὸν Δέκιον, καθὼς σᾶς ἐπρόσταξεν. Ἐὰν δὲ, φοβεῖσθε τὰς βασάνους, φύγετε ὅπου θέλετε καὶ ἐπιμελεῖσθε τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς σας». Ταῦτα ἀκούσαντες οἱ στρατιῶται ἐδάκρυσαν καὶ δὲν ἐδέχοντο νὰ δέσουν τὸν διδάσκαλον καὶ ὁδηγόν των πρὸς τὴν ἀληθῆ Πίστιν, ὅμως, ἐπειδὴ o Ἅγιος ἐπέμενεν, ἔδεσαν αὐτόν. Ὡς δὲ ἔφθασαν εἰς τὰ βασίλεια καὶ εἶδεν ὁ Δέκιος τὸν δίκαιον, τόσον φόβον ἔλαβεν, ὥστε ὀλίγον ἔλειψε νὰ πέσῃ ἀπὸ τὸν θρόνον του. Τότε ὁ Ἅγιος τοῦ λέγει· «Ὦ ἀτυχέστατον καὶ διεφθαρμένον βασίλειον, ἐὰν ἐφοβήθης ἐμὲ τὸν δοῦλον τοῦ Θεοῦ, ἀδύνατε, πῶς θὰ ὑπομείνῃς τὸν θυμὸν Αὐτοῦ κατὰ τὴν φοβερὰν ὥραν τῆς Κρίσεως, ὅταν θὰ σὲ σύρουν οἱ δαίμονες, ἵνα δώσῃς ἀπολογίαν εἰς τὸ φοβερὸν ἐκεῖνο Κριτήριον, διὰ τὰς ψυχὰς τὰς ὁποίας ἀπώλεσες;».

Ὅταν δὲ συνῆλθεν ἀπὸ τὸν φόβον ὁ τύραννος, μετὰ, βίας ἠρώτησε τὸν Μάρτυρα νὰ εἴπῃ τὴν πίστιν αὐτοῦ τὸ γένος καὶ τὸ ὄνομα. Ὁ δὲ Ἅγιος Μάρτυς ἀπεκρίθη· «Χριστιανὸς εἶμαι καὶ ὠνομαζόμην πρότερον Ρέπροβος, τώρα δέ, διὰ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος, ὠνομάσθην Χριστοφόρος. Τὸ γένος μου ἀπὸ τὴν ὄψιν μου φαίνεται. Ἀγωνίζομαι δὲ διὰ τὸν Χριστὸν καὶ δὲν πείθομαι είς τὰ ἄθεα προστάγματά σου». Εἶπεν ό Δέκιος· «Ψυχρὸν καὶ κακὸν ὄνομα σοῦ ἔδωσαν, τὸ ὁποῖον δὲν σὲ ὠφελεῖ, ταλαίπωρε». Λέγει ὁ Ἅγιος· «Ψυχρὰ εἶναι ἡ ἰδική σας ὀνομασία, διότι ἀγνοεῖτε τὸν Θεὸν καὶ προσκυνεῖτε λίθους, ἀνόητοι». Ὀργισθεὶς τότε ὁ Δέκιος, λέγει πρὸς τὸν Ἅγιον· «Λυπήσου τὸ σῶμά σου, ταλαίπωρε, καὶ θυσίασον είς τοὺς θεούς, ἵνα σὲ τιμήσω διὰ πολλῶν τιμῶν καὶ νὰ σὲ κάμω καὶ ἱερέα τῶν θεῶν, ἂν θέλῃς νὰ μὴ ἀπολεσθῇς ἀδίκως. Ὁ δὲ δίκαιος ἀπεκρίθη· «Μὴ γένοιτο, νὰ ἀπαρνηθῶ τὸν ἀληθινὸν Θεόν, παρανομώτατε τύραννε, καὶ νὰ προσκυνήσω μάταια εἴδωλα· μόνον ἔχε τὰ ἀγαθά σου, σὺ καὶ οἱ ματαιόφρονες καὶ ἄφρονες ὁμόφρονές σου, διότι ἐγὼ δὲν λυποῦμαι τὸ σῶμα, καθὼς εἶπες, ἀλλὰ τὴν ψυχήν, ὡς φρόνιμος, καὶ διὰ τοῦτο λατρεύω καὶ προσκυνῶ Θεὸν ἀθάνατον. Οἱ δὲ ψευδώνυμοι θεοί σας εἶναι δαίμονες καὶ σᾶς πλανῶσι διὰ νὰ ὁδηγήσουν τὰς ψυχάς σας εἰς τὴν ἀπώλειαν. Λοιπὸν μὴ ἔχῃς καμμίαν ἐλπίδα, ὅτι ἐγὼ θέλω πιστεύσει ποτὲ εἰς τοὺς ψευδεῖς θεούς σου καὶ πρᾶξε ἄνευ ἀναβολῆς ὅ,τι σκέπτεσαι».


Ὑποσημειώσεις

[1] Κυνοπρόσωπος ἐδῶ πρέπει νὰ νοηθῇ, ὅτι ὁ Ἅγιος ἦτο ἄσχημος καὶ δύσμορφος κατὰ τὸ πρόσωπον, ὄχι δὲ καὶ ὅτι εἶχε τελείως μορφὴν κυνός καθώς, οὐχὶ καλῶς, ἱστοροῦσιν αὐτὸν ἀμαθεῖς τινες ζωγράφοι. Ἀνθρώπινον δὲ πρόσωπον εἶχεν, ὡς οἱ λοιποὶ ἄνθρωποι, ἄν καὶ ἄσχημον, φοβερὸν καὶ ἠγριωμένον. Διότι ἓν εἶδος καὶ μίαν φύσιν ἐποίησεν ὁ Θεὸς ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἔστω καὶ ἄν τινες διαφέρουν ὀλίγον ἀπὸ τοὺς ἄλλους, κατὰ τὴν ὁμοιότητα. Ὅτι δὲ πολλὰ ἔθνη ἦσαν καὶ εἶναι ἔτι καὶ σήμερον ἀνθρωποφάγοι, εἶναι γνωστὸν ἀπὸ παλαιὰς καὶ νέας ἱστορίας.