Ἔτι δὲ παρακαλῶ τὴν ἀγαθότητά Σου, Βασιλεῦ παντοδύναμε, βοήθησον τούτους τοὺς Χριστιανοὺς καὶ ὅλους τοὺς ἀλλους, οἵτινες εὑρίσκονται εἰς πάντα τόπον τῆς δεσποτείας Σου καὶ λύτρωσον τούτους ἀπὸ τῶν σκανδάλων τοῦ διαβόλου. Δός, πολυεύσπλαγχνε Κύριε, καὶ χάριν εἰς τὸ σῶμά μου, νὰ διώκῃ τοὺς δαίμονας, ὅπου καὶ ἂν εὑρεθῇ μέρος τοῦ Λειψάνου μου. Οὔτε πεῖνα οὔτε χάλαζα νὰ βλάψῃ τὸν τόπον ἐκεῖνον οὔτε ἄλλο θλιβερὸν νὰ συμβῇ ποτε εἰς ἐκεῖνον, ὅστις θὰ ἔχῃ ἔστω καὶ ἐλάχιστον μέρος αὐτοῦ. Ὅσους δὲ τελοῦν τὴν ἑορτὴν τῆς ἀθλήσεώς μου καὶ ἀναγινώσκουσι ταύτην, διαφύλαξον σῴους καὶ ἀβλαβεῖς, ὅπως δοξάσωσι Σέ, τὸν Ὑπεράγαθον Κύριον, ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».
Ἀφοῦ οὕτως προσηυχήθη ὁ Ἅγιος, ἦλθε φωνὴ ἐξ οὐρανῶν, λέγουσα· «Ὅλα, ὅσα μοῦ ἐζήτησες, ἐτέλεσα πληρέστατα, διὰ νὰ μὴ σὲ λυπήσω. Ἀλλὰ καὶ τοῦτο σοῦ λέγω. Ἐὰν εὑρεθῇ τις εἰς ἀνάγκην καὶ μὲ ἐπικαλεσθῆ, ἐνθυμούμενος τὸ ὄνομά σου, θέλω προσφέρει εἰς αὐτὸν ταχέως βοήθειαν. Ὅθεν ἐλθέ, χαίρων, νὰ ἀπολαύσῃς τὰ ἀγαθὰ καὶ τὴν ἀγαλλίασιν, τὰ ὁποῖα σοῦ ἡτοίμασα». Ταῦτα ὡς ἤκουσεν ὁ Ἅγιος ἐχάρη καὶ εἶπεν εἰς τὸν δήμιον· «Κάμε, τέκνον, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον σὲ ἐπρόσταξαν». Ὁ δὲ δήμιος, πλησιάσας μὲ φόβον πολὺν καὶ εὐλάβειαν, ἔκοψε τὴν τιμίαν αὐτοῦ κεφαλήν. Ἔπειτα καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ δήμιος ἐσφάγη μόνος του καὶ ἀπέθανεν ἐπὶ τοῦ ἁγίου σώματος τοῦ Μάρτυρος. Ἦτο δὲ τότε ἡ ἐνάτη ἡμέρα τοῦ μηνὸς Μαΐου.
Μετὰ τὴν τελείωσιν τοῦ Ἁγίου προσελθὼν ὁ Ἐπίσκοπος Ἀτταλείας, Πέτρος ὀνόματι, καὶ δώσας εἰς τοὺς στρατιώτας ἀργυρᾶ νομίσματα ἀρκετά, ἠγόρασε τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυτος, τὸ ἐτύλιξε μὲ ἀρώματα καὶ τὸ μετέφερεν εἰς τὴν πόλιν του. Πλησίον ταύτης ἦτο ποταμὸς ὁ ὁποῖος ἐξεχείλιζε καὶ ἐσκέπαζεν ἐνίοτε τὴν πόλιν, ὅταν ἔπιπτε πολλὴ βροχὴ καὶ οὕτω ἔκαμνε μεγάλην ζημίαν εἰς αὐτήν. Ὅθεν ὁ Ἐπίσκοπος ἀπέθεσεν εἰς τὴν ὄχθην τοῦ ποταμοῦ τὸ Λείψανον τοῦ Ἁγίου Χριστοφόρου καὶ ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης ὁ ποταμὸς δὲν ἔβλαψε πλέον τὴν πόλιν, ἕως τῆς σήμερον. Οὕτως ὁ Κύριος δοξάζει τοὺς Αὐτὸν δοξάζοντας.
Κατὰ δὲ τοῦ ἀδίκου Δεκίου κατέπεσεν οὐράνιος ὀργὴ καὶ δικαία κρίσις, διὰ νὰ πληρωθῇ ἡ αἴτησις τοῦ Δικαίου. Προσεβλήθη λοιπὸν ὑπὸ δεινῆς καὶ φρικτῆς ἀσθενείας. Ὅθεν βλέπων, ὅτι διελύετο ὅλον τὸ σῶμά του ἐφώναζεν· «Οὐαί μοι τῷ τάλανι, ὅτι διὰ νὰ θανατώσω ἀδίκως τὸν δοῦλον τοῦ Χριστοῦ Χριστοφόρον, ἀπολαμβάνω τώρα τὴν δεινὴν ταύτην ἀνταπόδοσιν».