Καὶ ὄχι μόνον διὰ τῆς ἀφῆς τῶν χειρῶν του, ἀλλὰ καὶ διὰ τῆς μηλωτῆς καὶ διὰ τοῦ τριχίνου ράσου καὶ διὰ τῆς ράβδου του θὰ τελοῦνται θαυμάσια, ζῶντος τοῦ Ὁσίου καὶ μετὰ τὴν κοίμησιν αὐτοῦ. Οὕτω, δωρηθείσης εἰς τὸν Ὅσιον τῆς θείας Χάριτος, διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, ἐνήργει καθημερινῶς θαυμάσια, ἐξ ὧν θέλομεν ἐν συντομίᾳ διηγηθῆ τινα, πρὸς ἀπόδειξιν καὶ τῶν ἄλλων.

Ἄνθρωπός τις ἐκ Καππαδοκίας εἶχε δαιμόνιον χαλεπὸν καὶ προσελθὼν εἰς τὸν στῦλον, ἐβόα κάτωθεν αὐτοῦ λέγων· «Ἐλέησόν με, δοῦλε τοῦ Θεοῦ, διότι θανατοῦμαι ὑπὸ τοῦ δαίμονος». Ὁ δὲ Ὅσιος, μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἔκυψεν ἐκ τοῦ στύλου καὶ ἀφοῦ ἐπετίμησε τὸν δαίμονα, ἔδωσεν εἱς τὸν ἄνθρωπον τεμάχιον ἐκ τοῦ ράσου του καὶ τὸν ἀπέστειλεν εἰς τὸν οἶκόν του. Καὶ ἀληθῶς, ὤ τοῦ θαύματος! ὄχι μόνον ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ἐπανεῦρε τὴν ὑγείαν του, ἀλλ’ ἔδιδεν καὶ εἰς ἄλλους ἀρρώστους ἐξ ἐκείνου τοῦ ράσου, οἵτινες θεραπευόμενοι ἐδόξαζον τὸν Θεόν. Καὶ ἕτερον νέον, ὁμοίως ἐκ δαιμονίου πάσχοντα, ὁ Ὅσιος ἰάτρευσε διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἕτερός τις ἐξ Ἀντιοχείας ὑπέφερεν ἐκ βαρυτάτης νόσου τοῦ στομάχου καὶ ἐπόνουν ὅλα αὐτοῦ τὰ σπλάγχνα, εἰς σημεῖον ὥστε ἐκυλίετο κατὰ γῆς κραυγάζων γοερῶς. Καὶ πάλιν ὁ Ὅσιος, διὰ τεμαχίου ἐκ τοῦ ράσου αὐτοῦ, ἰάτρευσε τὸν ἄνθρωπον τοῦτον. Καὶ νέον τινά, ἀποθανόντα, ἐπανέφερεν εἰς τὴν ζωὴν διὰ τῆς προσευχῆς του ὁ Ὅσιος.

Ἀλλὰ καὶ διὰ νέου ὁράματος κατηγλαΐσθη ὁ Ὅσιος. Εἶδε τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν μετὰ τῶν ταγμάτων τῶν θείων Ἀγγέλων, ἐξ ὧν οἱ πρῶτοι ἐκράτουν στέφανον πολύτιμον καὶ Σταυρὸν ἀπαστράπτοντα, κρατοῦντες δὲ βασιλικὴν πορφύραν, ἤθελον νὰ τὸν ἐνδύσουν διὰ τῆς πορφύρας τὴν ὁποίαν ἐκράτουν. Ἀλλ’ ὁ Ὅσιος δὲν ἤθελε. Τότε οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι εἶπον πρὸς αὐτόν· «Στεφανώθητι διὰ τούτων τὸν Θεὸν καὶ Πατέρα καὶ τὸν Μονογενῆ Αὐτοῦ Υἱὸν καὶ ἐνδύθητι ὡς πορφύραν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἵνα συμβασιλεύσῃς μετὰ τῶν Ἁγίων Βασιλείαν αἰώνιον». Τότε ὁ Ὅσιος ἔστρεψε τοὺς ὀφθαλμοὺς πρὸς τὸν Δεσπότην καὶ λέγει πρὸς Αὐτόν· «Δέσποτα Κύριε, ἐπειδὴ κατηξίωσάς με τὸν ἀνάξιον νὰ συμβασιλεύσω μετὰ τῶν Ἁγίων Σου, παρακαλῶ τὴν ἀγαθότητά Σου νὰ μοὶ παραχωρήσῃς τὴν χάριν νὰ μὴ χρειασθῶ πλέον τροφὴν ἁνθρώπινον». Ταῦτα εἰπών, ἤκουσε τοῦ Δεσπότου εὐδοκήσαντος νὰ εἰσακούσῃ τῆς τοιαύτης αἰτήσεως, εὐθὺς δὲ οἱ Ἅγιοι Ἅγγελοι ἐνέδυσαν αὐτὸν διὰ τῆς βασιλικῆς πορφύρας, τὴν ὁποίαν τοῦ ἐφόρεσαν ἄνωθεν τοῦ ράσου του, ἐπὶ δὲ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ ἀπέθεσαν διάδημα, ψάλλοντες ὕμνον πρὸς Χριστὸν τὸν Θεὸν καὶ εὐφημίζοντες τὸν Ὅσιον.