Μετά τινας ἡμέρας εἶδεν ἡ γυνὴ καθ’ ὕπνον ὅτι ἐπέταξεν εἰς τὰ οὐράνια καί, βαστάζουσα τὸ παιδίον εἰς τὰς χεῖρας αὐτῆς, προσέφερε τοῦτο εἰς τὸν Θεόν, δῶρον εὐπρόσδεκτον. Ἔπειτα ἔλεγε πρὸς τὸν Συμεών· «Ἐπεθύμουν πρὸ πολλοῦ, τέκνον, νὰ ἴδω τὴν θείαν σου ταύτην ἀνάβασιν, ἵνα ὁ Ὕψιστος μὲ ἀπολύσῃ ὡς ἀξιωθεῖσαν νὰ ἀποδώσω εἰς Αὐτὸν καρπὸν ἐκ τῆς κοιλίας μου». Μετὰ δὲ τοῦτο εἶδεν ὁ Συμεὼν εἰς ὀπτασίαν τὸν Δεσπότην Χριστὸν καθήμενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ μετεώρου, οἱ Δίκαιοι συνηθροίζοντο καὶ ἡ βίβλος τῆς ζωῆς ἠνοίγετο. Πρὸς τὸ μέρος τῆς Ἀνατολῆς εὑρίσκετο ὁ Παράδεισος τῆς τρυφῆς καὶ πρὸς Δυσμὰς λίμνη πυρὸς κοχλάζουσα. Τότε ἤκουσε τὴν τοῦ Κυρίου φωνήν, λέγουσαν· «Ἐννόησον, Συμεών, τὰ ὁρώμενα. Διότι ἡ τῶν Δικαίων λαμπρότης καὶ ὁ Παράδεισος τῆς τρυφῆς ἐπαγγέλλονται τὴν αἰωνίαν ἀγαλλίασιν, ἡ δὲ γέεννα τοῦ πυρὸς τὴν ἀτελεύτητον κόλασιν. Ὅθεν ἔκλεξον τὸ καλύτερον καὶ σπεῦσον ὄχι μόνον νὰ ἀπαλλαγῇς ἐκ τῶν δεινῶν, ἀλλὰ καὶ τὰ ἀνεκλάλητα ἀγαθὰ νὰ ἀπολαύσῃς, ἵνα αἰωνίως ἀγάλλεσαι». Ταύτην τὴν θεωρίαν ὡς εἶδεν ὁ θεοδίδακτος Ὅσιος, ἀοράτως καὶ παραδόξως ἀπέκτησε παρὰ Θεοῦ τὴν γνῶσιν καὶ τὴν σύνεσιν τῶν ἀποκρύφων ἱερῶν ἀποκαλύψεων.

Μεθ’ ἡμέρας τινὰς εἶδε πάλιν ὁ Συμεὼν πρὸ αὐτοῦ ἄνδρα λευκοφόρον, εἰπόντα πρὸς αὐτόν· «Ἀκολούθει μοι». Εὐθὺς τότε ὁ Συμεὼν ὑπήκουσεν, ὁ δὲ φανεὶς ὡδήγησεν αὐτὸν εἰς χώραν καλουμένην Τιβερινήν, πλησιάζουσαν πρὸς τὴν Σελεύκειαν καὶ ἀνεβίβασεν αὐτὸν εἰς ὄρος ἔρημον, κάτωθεν τοῦ ὁποίου ἦτο χωρίον καλούμενον Πίλασα. Ἔμεινε λοιπὸν ὁ Συμεὼν ἐκεῖ εἰς τὴν ἔρημον συνδιαιτώμενος μετὰ τῶν θηρίων. Ὁ δὲ ὁδηγὸς αὐτοῦ, ἀφοῦ παρέμεινε μετ’ αὐτοῦ ὀλίγας ἡμέρας καὶ ἐδίδαξεν αὐτὸν πῶς νὰ πορεύεται, ἀνεχώρησε. Παραμείνας τότε ὁ Συμεὼν μόνος ἔκρινε καλὸν νὰ βαδίσῃ πρὸς τὰ ἐσώτερα. Περιπατήσας δὲ ἐπὶ πολύ, εὗρε μικρὸν Μοναστήριον, εἰς τὸ ὁποῖον ἔζη Ἡγούμενός τις ἐνάρετος, ὀνόματι Ἰωάννης, ὅστις εἶχε πρὶν ἴδει ὀπτασίαν διὰ τὸν Συμεών. Ὅθεν, ὡς εἶδεν αὐτόν, ᾐσθάνθη πολλὴν ἀγαλλίασιν. Ἔμεινε δὲ μετ’ αὐτοῦ ὁ Συμεών, ἡσυχάζων καὶ διάγων πολιτείαν ἰσάγγελον. Ἔτρωγε μόνον ἀνὰ ἑπτὰ ἡμέρας, πολλάκις δὲ καὶ ἀνὰ δέκα, ὅτε καὶ ἔτρωγε μόνον ὀλίγα βρεκτὰ ὄσπρια καὶ ἔπινεν ὀλίγον ὕδωρ. Καὶ ὅσον ηὔξανε κατὰ τὴν ἡλικίαν, τόσον ἐπρόκοπτε καὶ εἰς τὴν ἄσκησιν. Ἦτο δὲ κατὰ τὴν ὄψιν ὡραῖος καὶ ἡ κόμη αὐτοῦ ὡς χρυσῆ, οἱ ὀφθαλμοί του χαρίεντες, ὀλίγιστα δὲ ὡμίλει, ἀλλὰ συνετῶς καὶ φρονίμως. Ταῦτα πάντα ἐδείκνυον, ὅτι ἐκ Θεοῦ εἶχε τοιαῦτα χαρίσματα.