«Ἐγώ, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα μου, πολλὰς καὶ μεγάλας εὐεργεσίας ἀπήλαυσα παρὰ τοῦ Δεσπότου μου, καθὼς γνωρίζετε, ἀλλ’ ἓν εἶναι τὸ μεγαλύτερον δῶρον τοῦ ὁποίου ἠξιώθην παρὰ τῆς Ἐκείνου εὐσπλαγχνίας, τὸ ὁποῖον τώρα μόνον σᾶς ἐμπιστεύομαι. Εἶναι χρόνοι πολλοὶ ἀφ’ ὅτου παρεκάλεσα τὴν Αὐτοῦ ἀγαθότητα νὰ μὲ ἀπαλλάξῃ τῆς ἀνάγκης τῶν φθαρτῶν τροφῶν. Ἀλλὰ πῶς νὰ διηγηθῶ τὰ ἐλέη σου, Χριστέ, καὶ τὴν ἀγάπην τὴν ὁποίαν ἔδειξες πρὸς ἐμὲ τὸν ἀνάξιον δοῦλόν Σου; Ἔβλεπον ἐρχόμενον εἰς τὸν ἀέρα νέον ὡραῖον ἐνδεδυμένον φῶς ὡς ἱμάτιον, ἐν στολῇ ἱερατικῇ, ὅστις ἐκράτει θεῖον σκεῦος ἐκ τοῦ ὁποίου διὰ λαβίδος ἐλάμβανε καὶ μοὶ ἔδιδε τρεῖς φοράς. Δὲν γνωρίζω τὶ τροφὴ ἦτο ἐκείνη, κατὰ τὴν ὄψιν ὅμως καὶ τὴν γεῦσιν ἦτο γλυκυτάτη, ἀλλὰ δὲν δύναμαι νὰ τὴν περιγράψω. Καθ’ ἑκάστην δὲ Κυριακὴν μετὰ τὴν θείαν Λειτουργίαν, μέχρι σήμερον, ἤρχετο καὶ μοὶ προσέφερε ταύτην τὴν θείαν μεταλαβήν, ἥτις ἐχόρταινε τὴν καρδίαν μου καὶ μὲ ἐστήριζεν ἕως τῆς ἄλλης Κυριακῆς καὶ δὲν ἐπείνων καθόλου. Τοῦτο μόνον εἶχον ἀπόκρυφον καὶ τοῦτο σᾶς ἐξεμυστηρεύθην. Νὰ πολιτεύεσθε λοιπὸν ἐναρέτως, καθὼς ἐπράττετε καὶ ζῶντος ἐμοῦ, ἵνα ἀπολαύσῃ ἕκαστος κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ». Διὰ τοιούτων λόγων συνεβούλευε μέχρις ἐσχάτης αὐτοῦ ἀναπνοῆς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ὁ μακάριος.
Δέκα ἡμέρας μετὰ ταῦτα, κδ’ (24ην) τότε τοῦ μηνὸς Μαΐου, ὁ μακάριος Συμεων ἀπῆλθε πρὸς ὃν ἐπόθησε Χριστόν, ἵνα ἀπολαύσῃ τὰ ἄρρητα ἀγαθὰ τὰ ὁποῖα διὰ τοῦτον, καὶ διὰ πάντας τοὺς ἀγαπῶντας Αὐτὸν ἡτοίμασεν ὁ τῶν ἁπάντων Δημιουργὸς καὶ Δεσπότης. Τὸ δὲ τίμιον καὶ σεβάσμιον αὐτοῦ Λείψανον ἔμεινεν ἐκεῖ εἰς τὴν Μάνδραν αὐτοῦ, ἐπὶ τοῦ Θαυμαστοῦ Ὄρους, ὅπου τοὺς θαυμασίους ἀγῶνας ἐτέλεσε καὶ εἶναι τοῦτο ταμεῖον θαυμάτων ἀκένωτον, ἀναβλύζον ἰάματα ὄχι μόνον σωμάτων, ἀλλὰ καὶ ψυχῶν, ἐν Χριστῷ Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.