Προεῖδε δὲ Ὅσιος καὶ τούτου τοῦ Ἰωάννου τὴν κοίμησιν. Ὅτε δὲ ἐτελείωσεν ἡ οἰκοδομὴ τοῦ στύλου, κατὰ τὴν τρίτην ὥραν τῆς ἡμέρας, μετὰ τὴν Ἁγίαν Πεντηκοστήν, ὅτε ἑορτάζομεν τὴν ἐπιφοίτησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶδεν ὁ Ὅσιος κατελθόντα ἐξ οὐρανῶν τὸν Δεσπότην Χριστὸν ἐν μέσῳ πλήθους Ἁγίων Ἀγγέλων, ὡς Ἀρχιερέα ἐπὶ τοῦ στύλου, λειτουργήσαντα κατὰ τὴν τάξιν τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ ἄρτον καὶ οἶνον, μετὰ δὲ τὴν προσκομιδὴν ἀνῆλθεν εἰς τὰ οὐράνια. Ὅθεν ἰδὼν ὁ Ὅσιος τοιοῦτον μυστήριον, ἐπλήθυνε τὸν πόθον αὐτοῦ νὰ ἀνέλθῃ πάλιν ἐπὶ τοῦ στύλου καὶ συναθροίσας τοὺς ἀδελφούς, ἀνεκοίνωσεν εἰς αὐτοὺς τὸ θεῖον ὅραμα μὲ πᾶσαν ταπείνωσιν. Παρήγγειλε δὲ νὰ τελοῦν κατὰ τὴν ἡμέραν ταύτην λαμπρὰν ἑορτὴν καὶ πανήγυριν. Καὶ ἐκεῖνοι μὲν οὕτως ἔπραξαν, ὁ δὲ Ὅσιος ἀνῆλθεν ἐπὶ τοῦ δευτέρου στύλου, τοῦ ἐν τῷ Θαυμαστῷ Ὄρει, ἦτο δὲ τότε ἐτῶν τεσσαράκοντα [5].

Μεθ᾽ ἡμέρας τινὰς ἔφεραν εἰς τὸν Ὅσιον τριετὲς παιδίον, Ἐπιφάνιον ὀνόματι, τὸ ὁποῖον ἐκινδύνευε νὰ ἀποθάνῃ ἐκ πόνων τῆς κοιλίας. Καὶ τοῦτο τὸ παιδίον ἐθεράπευσεν ὁ Ὅσιος διὰ μόνης τῆς ἐπίθέσεως τῆς χειρὸς αὐτοῦ. Ἱερεὺς δέ τις, Θωμᾶς ὀνόματι, ἐκ χωρίου καλουμένου Παράδεισος, ἐβλασφήμει ἐκ συνεργίας τοῦ δαίμονος. Ἐνῷ δὲ ἦτο ἑτοιμοθάνατος, δὲν ἐξήρχετο ἡ ψυχή του, ἀλλ’ ἀπώλεσε τὴν λαλιάν του, μὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς δὲ ἀνοικτοὺς ἐβασανίζετο ἐπὶ ἑξήκοντα ἡμέρας. Ἠννόησε τότε τὴν ἁμαρτίαν του καὶ διὰ σχημάτων εἶττεν εἰς τοὺς παρεστῶτας· «Ζητήσατε δι’ ἐμὲ συγχώρησιν ἀπὸ τὸν Ἅγιον Συμεών, διότι ἀνεθεμάτισα κάποτε αὐτὸν καὶ διὰ τοῦτο δικαίως τώρα κολάζομαι». Ὅθεν οἱ συγγενεῖς αὐτοῦ διεμήνυσαν ταῦτα εἰς τὸν Ὅσιον Συμεών, ὅστις ἐκάλεσε μαθητήν του τινὰ καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Λάβε ἕνα ἐκ τῶν ἄρτων τῆς εὐλογίας καὶ σπεῦσον εἱς τὸν Πρεσβύτερον Θωμᾶν, ὅστις, ὡς ἀσπασθῇ τὸν ἄρτον, θέλει τοῦ συγχωρηθῆ τὸ ἁμάρτημα». Οὕτω καὶ ἐγένετο. Διότι εὐθὺς ὡς ὁ Ἱερεὺς ἠσπάθη τὸν ἄρτον, ἔλαβε παρὰ Θεοῦ συγχώρησιν καὶ ἀπέθανε.

Εἰς τὴν Ὀρεινὴν γυνή τις ἐγέννησε παιδίον τελείως τυφλόν, οἱ δὲ γονεῖς του ἀπεφάσισαν νὰ φέρουν τοῦτο εἱς τὸν Ὅσιον καὶ νὰ τὸν παρακαλέσουν νὰ τὸ θεραπεύσῃ. Παραλαβόντες λοιπὸν αὐτὸ ἀνήρχοντο εἰς τὸ ὄρος, καθ’ ὁδὸν δὲ κατάκοποι ὡς ἦσαν ἐκ τῆς ἀνοδικῆς των ἐκείνης ὁδοιπορίας ἐκάθησαν ὀλίγον διὰ νὰ ἀναπαυθοῦν.