Τῇ ΚΔ’ (24ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΣΥΜΕΩΝ τοῦ ἐν τῷ Θαυμαστῷ Ὄρει.

Τὴν ἑπομένην ἦλθεν εἰς τὸ Μοναστήριόν του ὁ Ἐπίσκοπος Σελευκείας Διονύσιος, ὅστις, ἀναβὰς εἰς τὸν στῦλον, ἠσπάσθη τὸν Ὅσιον, καὶ τοῦ εἶπεν· «Ὁ Θεός, ὅστις γνωρίζει σὲ πρὶν ἢ γεννηθῇς, ηὐδόκησε νὰ γίνῃς Πρεσβύτερος». Τότε ὁ Ὅσιος, μετὰ μεγάλης ταπεινώσεως καὶ μετὰ βίας ἐδέχθη τὸ ἀξίωμα τοῦτο. Ἀφοῦ δὲ εἰσῆλθον εἰς τὸ Θυσιαστήριον, ὁ Ἀρχιερεὺς ἐχειροτόνησεν Ἱερέα τὸν καὶ πρὸ τῆς Ἱερωσύνης ἱερώτατον. Ἦτο δὲ τότε τεσσαράκοντα τριῶν ἐτῶν ὁ Ὅσιος [6]. Ὁ δὲ Σελευκείας Διονύσιος, δώσας καὶ λαβὼν εἰρήνην καὶ συγχώρησιν, ἀνεχώρησε χαίρων. Οἱ μαθηταὶ τότε τοῦ Ὀσίου παρεκάλουν αὐτὸν νὰ τελέσῃ Λειτουργίαν διὰ νὰ εὐλογήσῃ τούτους ὡς ἔπρεπεν. Ἐκεῖνος ὅμως, ἕνεκα τῆς θερμῆς ἀγάπης τὴν ὁποίαν ἕτρεφε πρὸς τὸν ποθούμενον Χριστόν, ἐδειλία νὰ ἐγγίσῃ τὰ Ἅγια, ἕως ὅτου ἀπεκαλύφθη εἰς αὐτὸν ἄνωθεν δι’ ὀπτασίας κατὰ τὴν ὁποίαν εἶδε, ὅτι ἐλειτούργει, παρίσταντο δὲ ἐκεῖ Ἅγιοι Ἅγγελοι, οἵτινες εἶπον· «Ἐάν τις δὲν κοινωνῇ πρὸς τὴν ὁμολογίαν ταύτην τῆς Πίστεως, ἀνάθεμα ἔστω». Ὅθεν, ταῦτα πληροφορηθείς, ἐτέλεσε τὴν θείαν λειτουργίαν καὶ ηὐλόγησεν ἅπαντας.

Νέα θαύματα ἤρχισε τότε νὰ τελῇ, διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ ἡμῶν. Οὕτω καὶ ὄφιν εἰσελθόντα ἐντὸς τῆς κοιλίας μεθύσκοντος Ἴβηρος, ἐνῷ ἐκοιμᾶτο, ἐξέβαλε, καὶ εἰς κόρην ἄλαλον καὶ παράλυτον ἔδωσε τὴν λαλιὰν καὶ τὴν κίνησιν καὶ εἰς τὸν τυφλὸν αὐτῆς πατέρα, διὰ μιᾶς λέξεως, ἐδώρησε τὴν ὅρασιν. Καὶ γυναῖκες ἐστερημέναι μητρικοῦ γάλακτος καὶ στεῖραι καὶ δαιμονιζόμεναι μετὰ τῶν ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῶν βρεφῶν ἐθεραπεύθησαν, διὰ τῆς προσευχῆς τοῦ Ὁσίου, τυχοῦσα ἑκάστη ἐκείνου τὸ ὁποῖον ἐζήτησεν. Ἕτερον δὲ ἐξ Ἀντιοχείας παράλυτον, ἀλλ’ εἰδωλολάτρην, ἔπεισε νὰ ἀρνηθῇ τὰ εἴδωλα καὶ νὰ ὁμολογήσῃ τὸν Δεσπότην Χριστὸν Υἱὸν Θεοῦ καὶ τὴν Ἀειπάρθενον Ὑπεραγίαν Θεοτόκον Μητέρα Αὐτοῦ, καθὼς καὶ Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα ἕνα Θεόν. Ἀφοῦ δὲ ταῦτα ἐποίησεν ἐκεῖνος, ἔπλυνε τὰς χεῖρας του ὁ Ὅσιος καὶ διὰ τοῦ ἀπονίμματος αὐτοῦ ἔχρισε τὸν ἀσθενοῦντα, ὅστις ἰάθη τελείως. Ἀλλὰ καὶ ἕτερον νεκρὸν ἀνέστησε, διὰ κατανυκτικῆς προσευχῆς του. Ὅμως ἀναρίθμητα εἶναι τὰ θαύματα, ἀγαπητοί, τὰ ὁποῖα διὰ τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Κυρίου ἐτέλεσεν ὁ Ὅσιος ἐὰν δὲ θελήσωμεν νὰ διηγηθῶμεν ἅπαντα, ὁ χρόνος ἤθελε καταλάβει ἡμᾶς.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἔδεσσα· ἀρχαία πόλις ἐν τῇ βορειοδυτικῇ Μεσοποταμίᾳ τῆς Τουρκίας, εἰς τοὺς πρόποδας τοῦ λόφου Τόρα ντ’ Οὐροῒ καὶ ἐπὶ τοῦ μικροῦ παραποτάμου τοῦ Εὐφράτου, Σκίρτσου. Ἠσπάσθῃ ἐκ τῶν πρώτων τὸν Χριστιανισμόν. Κατὰ τὴν Ὀθωμανικὴν περίοδον ὑπήρξεν πρωτεύουσα ὁμωνύμου Βιλαετίου. Ἡ σημερινὴ Τουρκικὴ ὀνομασία της εἶναι Ὄρφα ἢ Οὔρφα.

[2] Βλέπε ὑποσημείωσιν σελίδος 567.

[3] Χοσρόης Αʹ ὁ Μέγας, βασιλεὺς τῆς Περσίας (531-579). Οὗτος μαχόμενος κατὰ τῶν Βυζαντινῶν κατέλαβε κατὰ τὸ ἔτος 538 τὴν Ἀντιόχειαν, τὴν ὁποίαν καὶ ἐγκατέλειψε μετ’ ὀλίγον ἡττηθεὶς ὑπὸ τοῦ Βελισσαρίου. Ὁ ἔγγονος τούτου Χοσρόης Βʹ (590-628), εἶναι ὁ ἀνακαταλαβὼν ἀπὸ τοὺς Βυζαντινοὺς τὴν Συρίαν καὶ τὴν Παλαιστίνην καὶ ἀπαγαγὼν ἀπὸ τῶν Ἱεροσολύμων τὸν Τίμιον Σταυρὸν (614). Τὸν Χοσρόην Βʹ ἐνίκησεν ὁ Ἡράκλειος (610-641).

[4] Βλέπε ὑποσημείωσιν σελίδος 567.

[5] Βλέπε ὑποσημείωσιν σελίδος 567.

[6] Βλέπε ὑποσημείωσιν σελίδος 567.

[7] Εἰς τὰς παλαιὰς ἐκδόσεις τῆς κατὰ πλάτος Βιογραφίας τοῦ Ὁσίου τούτου Συμεὼν ἀναγράφεται ὅτι ἑβδομήκοντα πέντε ἐτῶν ἐτελεύτησεν ὁ Ὅσιος. Ἐπειδὴ ὅμως τοῦτο, ὡς συνάγεται ἐκ τῶν κατωτέρω παρατιθεμένων, φαίνεται ἐσφαλμένον, διὰ τοῦτο διωρθώθη ἵνα συμφωνήσῃ μὲ τὰ Συναξάρια τοῦ Μηναίου καὶ τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου, εἰς ἃ ἀναγράφεται ὅτι ὀγδοήκοντα πέντε ἐτῶν ἐτελεύτησε. Διωρθώθη δὲ ἡ ἡλικία τοῦ Ὁσίου καὶ εἰς τὰς σελίδας 562 ὅπου ἀντὶ εἴκοσι ἔγινε τριάκοντα καὶ 565 ὅπου ἀντὶ τριάκοντα τριῶν ἔγινε τεσσαράκοντα τριῶν. Διότι ἀδύνατον εἶναι, κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον, νὰ ἦτο εἴκοσιν ἐτῶν, ὅταν κατῆλθεν ἀπὸ τὸν πρῶτον στῦλον, ἀφοῦ ἐπ’ αὐτοῦ παρέμεινε, κατὰ μὲν τὴν παροῦσαν Βιογραφίαν, ἔτη ὀκτώ, κατὰ δὲ τὰ Συναξάρια ἔτη δέκα ὀκτώ, καὶ ἀφοῦ πρὸ ὀκτὼ τουλάχιστον ἐτῶν εἶχε χειροτονηθῆ Διάκονος. Κατὰ τὰ Συναξάρια, ἓξ ἐτῶν ἦτο ὁ Ὅσιος ὅταν ἀνεχώρησεν ἐκ τοῦ κόσμου, ἓξ ἔτη παρέμεινεν εἰς τὸ πρῶτον Μοναστήριον, εἰς τὸ ὁποῖον εἰσῆλθε μικρὸς καὶ δέκα ὀκτὼ ἔτη παρέμεινεν ἐπὶ τοῦ πρώτου στύλου, ἢ ὀκτὼ ὡς λέγει ἡ παροῦσα Βιογραφία. Πάντως ἢ οὕτως ἢ ἄλλως ἐσφαλμένον φαίνεται τὸ ὅτι εἴκοσιν ἐτῶν κατῆλθεν ἀπὸ τοῦ πρώτου στύλου.

Ἡμεῖς εὑρίσκομεν λογικώτερον, ὅτι ὁ Οσιος εἴκοσι δύο ἐτῶν ἐχειροτονήθη Διάκονος, ὅτι πιθανὸν πρὸ τῆς εἰς Διάκονον χειροτονίας του εἶχεν ἀνέλθει ἐπὶ τοῦ στύλου καὶ ὅτι μετὰ τὴν χειροτονίαν τὸν ἀνεβίβασαν καὶ πάλιν ἐπ’ αὐτοῦ μετὰ τιμῶν, παρόντος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀντιοχείας καὶ τοῦ Σελευκείας, οἵτινες τὸν ἐχειροτόνησαν, ὡς ἐν σελίδι 559 ἀναγράφεται, ἀπ’ αὐτῆς δὲ τῆς μετὰ τὴν χειροτονίαν, οὕτως εἰπεῖν, ἐπισήμου ἀναβάσεως παρέμεινεν ἄλλα ὀκτὼ ἔτη, τὰ ὁποῖα ἀναφέρει ἡ παροῦσα Βιογραφία. Ἑπομένως εἰς ἡλικίαν τριάκοντα ἐτῶν καὶ ὄχι εἴκοσι κατῆλθεν ἀπὸ τοῦ πρώτου στύλου καὶ ἀνέβη εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Θαυμαστοῦ Ὄρους. Ἐκεῖ ἔμεινεν ἐπάνω εἰς ξηρὰς πέτρας ἄστεγος δέκα ἔτη, κατὰ τὰ προειρημένα Συναξάρια. Ἀφοῦ δὲ ἵδρυσεν ἐκεῖ τὴν Μονήν του καὶ τὸν δεύτερον στῦλον, ἀνῆλθεν ἐπ’ αὐτοῦ εἰς ἡλικίαν τεσσαράκοντα ἐτῶν, τεσσαράκοντα δὲ τριῶν ἐχειροτονήθη Ἱερεύς. Ἐπὶ τοῦ δευτέρου τούτου στύλου παρέμεινεν ἕως τέλους τῆς ζωῆς του, ἤτοι τεσσαράκοντα πέντε ἔτη, ὡς περὶ αὐτοῦ συμφωνοῦν τά τε Συναξάρια καὶ ἡ κατὰ πλάτος Βιογραφία αὐτοῦ, ἤτοι τὰ ὅλα ἔτη τῆς ζωῆς του εἶναι ὀγδοήκοντα πέντε, ἐκ τῶν ὁποίων τὰ 66 διῆλθεν εἰς τὴν ἄσκησιν. Ἐτελεύτησε δὲ τὸ ἔτος 595 ἀπὸ Χριστοῦ.