Τῇ ΚΔ’ (24ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΣΥΜΕΩΝ τοῦ ἐν τῷ Θαυμαστῷ Ὄρει.

Σελίδα 7 από 17

Ὅταν δὲ κατεσκεύασαν αὐτόν, ἦλθεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἀντιοχείας μετὰ τοῦ Ἐπισκόπου Σελευκείας καὶ ἀφοῦ ἤναψαν φωτισμὸν μέγαν, ἔφεραν τὸν Συμεὼν εἰς τὸ Θυσιαστήριον καὶ τελέσαντες τὴν ἱερὰν Λειτουργίαν, ἐχειροτόνησαν αὐτὸν Ἱεροδιάκονον [2] καὶ εἶτα τὸν ἀνεβίβασαν εἰς τὸν στῦλον μὲ πολλὴν εὐλάβειαν. Ἔμεινε λοιπὸν ὀκτὼ χρόνους ἐκεῖ εἰς τὸν στῦλον, ὅπου περισσότερον ἠγωνίζετο, διότι οἱ δαίμονες ἠνώχλουν αὐτὸν μὲ νυκτερινὰς φαντασίας. Ἐκεῖ εἶδεν ὅραμα, καθ’ ὃ γέρων τις, ἱερατικὴν στολὴν ἐνδεδυμένος, κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ κρατῶν ποτήριον ἅγιον καὶ σωτήριον καὶ ἐκοινώνησε διὰ τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων τὸν Ὅσιον, εἰπών· «Ἀνδρίζου καὶ ἂς ἐνδυναμοῦται ἡ καρδία σου, διότι πλέον δὲν θέλεις ἐνοχληθῆ ὑπὸ ἐνυπνίων». Ἐγνώρισε δὲ καὶ τοῦ Ἡγουμένου τὴν κοίμησιν, ἀγωνιζομένου καὶ τούτου εἰς τὴν βάσιν τοῦ στύλου κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Συμεών. Προσκαλέσας δὲ αὐτὸν ἐκ τοῦ ὕψους τοῦ στύλου, ἀνήγγειλεν εἰς αὐτόν, ὅτι μετ’ ὀλίγας ἡμέρας μεταβαίνει πρὸς Κύριον καὶ νὰ ἑτοιμασθῇ ὡς ἔπρεπεν. Ὁ δὲ μακάριος Ἰωάννης οὐδόλως ἐταράχθη, ἀλλὰ μᾶλλον ἐχάρη, διότι ἔμελλε νὰ ὑπάγῃ πρὸς Κύριον. Ἀληθῶς δὲ μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ἀνεπαύθη, ὁ δὲ Συμεὼν προσηύχετο εἰς τὸν στῦλον ἡμέραν καὶ νύκτα, ἀπαγγέλλων τὸ Ψαλτήριον καὶ τὰς ᾠδὰς τοῦ Μωϋσέως, κατήρχετο δὲ καὶ ἔκαμνε καὶ μετανοίας καὶ γονυκλισίας διὰ τὸν ἀπελθόντα Ἡγούμενον αὐτοῦ.

Ἀλλὰ καὶ νέας προσβολὰς τοῦ δαίμονος ἐδέχθη ἐπὶ τοῦ στύλου ὁ Ὅσιος, ἕως ὅτου κατασυνέτριψε τοῦτον διὰ παντός, ᾐσθάνθη δὲ τότε τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ Δεσπότην τῆς Κτίσεως, ἐλθόντα ἐν μέσῳ τῶν Ἁγίων Ταξιαρχῶν Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ. Ἐδέετο τότε ὁ Ὅσιος μετὰ φόβου Θεοῦ νὰ δωρήσῃ εἰς αὐτὸν ὁ Κύριος καρποὺς ἀγαθοὺς καὶ νὰ ἐνισχύσῃ τοῦτον, ἵνα φυλάττῃ τὰς θείας ἐντολάς του. Ὅθεν ὁ Θεός, ὁ ἀντιδοξάζων τοὺς αὐτὸν δοξάζοντας, ἐσφράγισε τρὶς τὸν Ὅσιον διὰ τῶν ἁγιωτάτων Αὐτοῦ δακτύλων, δωρίζων εἰς αὐτὸν τὴν Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος, νὰ τελῇ θαύματα. Κατὰ τὸ ὅραμα λοιπὸν τοῦτο καὶ τὰ θαύματα ἠκολούθησαν καὶ ὅσοι δαιμονιζόμενοι ἤρχοντο πρὸς τὸν Ὅσιον, ἐπέστρεφον ὑγιεῖς εὐλογοῦντες τὸν Κύριον. Ἔλαβε δὲ μήνυμα παρ’ Ἁγίων Ἀγγέλων ὅτι ὄχι μόνον δαιμονιζομένους θὰ ἰατρεύῃ, ἀλλὰ καὶ πᾶσαν ἀσθένειαν.

Ὑποσημειώσεις

[1] Ἔδεσσα· ἀρχαία πόλις ἐν τῇ βορειοδυτικῇ Μεσοποταμίᾳ τῆς Τουρκίας, εἰς τοὺς πρόποδας τοῦ λόφου Τόρα ντ’ Οὐροῒ καὶ ἐπὶ τοῦ μικροῦ παραποτάμου τοῦ Εὐφράτου, Σκίρτσου. Ἠσπάσθῃ ἐκ τῶν πρώτων τὸν Χριστιανισμόν. Κατὰ τὴν Ὀθωμανικὴν περίοδον ὑπήρξεν πρωτεύουσα ὁμωνύμου Βιλαετίου. Ἡ σημερινὴ Τουρκικὴ ὀνομασία της εἶναι Ὄρφα ἢ Οὔρφα.

[2] Βλέπε ὑποσημείωσιν σελίδος 567.

[3] Χοσρόης Αʹ ὁ Μέγας, βασιλεὺς τῆς Περσίας (531-579). Οὗτος μαχόμενος κατὰ τῶν Βυζαντινῶν κατέλαβε κατὰ τὸ ἔτος 538 τὴν Ἀντιόχειαν, τὴν ὁποίαν καὶ ἐγκατέλειψε μετ’ ὀλίγον ἡττηθεὶς ὑπὸ τοῦ Βελισσαρίου. Ὁ ἔγγονος τούτου Χοσρόης Βʹ (590-628), εἶναι ὁ ἀνακαταλαβὼν ἀπὸ τοὺς Βυζαντινοὺς τὴν Συρίαν καὶ τὴν Παλαιστίνην καὶ ἀπαγαγὼν ἀπὸ τῶν Ἱεροσολύμων τὸν Τίμιον Σταυρὸν (614). Τὸν Χοσρόην Βʹ ἐνίκησεν ὁ Ἡράκλειος (610-641).

[4] Βλέπε ὑποσημείωσιν σελίδος 567.

[5] Βλέπε ὑποσημείωσιν σελίδος 567.

[6] Βλέπε ὑποσημείωσιν σελίδος 567.

[7] Εἰς τὰς παλαιὰς ἐκδόσεις τῆς κατὰ πλάτος Βιογραφίας τοῦ Ὁσίου τούτου Συμεὼν ἀναγράφεται ὅτι ἑβδομήκοντα πέντε ἐτῶν ἐτελεύτησεν ὁ Ὅσιος. Ἐπειδὴ ὅμως τοῦτο, ὡς συνάγεται ἐκ τῶν κατωτέρω παρατιθεμένων, φαίνεται ἐσφαλμένον, διὰ τοῦτο διωρθώθη ἵνα συμφωνήσῃ μὲ τὰ Συναξάρια τοῦ Μηναίου καὶ τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου, εἰς ἃ ἀναγράφεται ὅτι ὀγδοήκοντα πέντε ἐτῶν ἐτελεύτησε. Διωρθώθη δὲ ἡ ἡλικία τοῦ Ὁσίου καὶ εἰς τὰς σελίδας 562 ὅπου ἀντὶ εἴκοσι ἔγινε τριάκοντα καὶ 565 ὅπου ἀντὶ τριάκοντα τριῶν ἔγινε τεσσαράκοντα τριῶν. Διότι ἀδύνατον εἶναι, κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον, νὰ ἦτο εἴκοσιν ἐτῶν, ὅταν κατῆλθεν ἀπὸ τὸν πρῶτον στῦλον, ἀφοῦ ἐπ’ αὐτοῦ παρέμεινε, κατὰ μὲν τὴν παροῦσαν Βιογραφίαν, ἔτη ὀκτώ, κατὰ δὲ τὰ Συναξάρια ἔτη δέκα ὀκτώ, καὶ ἀφοῦ πρὸ ὀκτὼ τουλάχιστον ἐτῶν εἶχε χειροτονηθῆ Διάκονος. Κατὰ τὰ Συναξάρια, ἓξ ἐτῶν ἦτο ὁ Ὅσιος ὅταν ἀνεχώρησεν ἐκ τοῦ κόσμου, ἓξ ἔτη παρέμεινεν εἰς τὸ πρῶτον Μοναστήριον, εἰς τὸ ὁποῖον εἰσῆλθε μικρὸς καὶ δέκα ὀκτὼ ἔτη παρέμεινεν ἐπὶ τοῦ πρώτου στύλου, ἢ ὀκτὼ ὡς λέγει ἡ παροῦσα Βιογραφία. Πάντως ἢ οὕτως ἢ ἄλλως ἐσφαλμένον φαίνεται τὸ ὅτι εἴκοσιν ἐτῶν κατῆλθεν ἀπὸ τοῦ πρώτου στύλου.

Ἡμεῖς εὑρίσκομεν λογικώτερον, ὅτι ὁ Οσιος εἴκοσι δύο ἐτῶν ἐχειροτονήθη Διάκονος, ὅτι πιθανὸν πρὸ τῆς εἰς Διάκονον χειροτονίας του εἶχεν ἀνέλθει ἐπὶ τοῦ στύλου καὶ ὅτι μετὰ τὴν χειροτονίαν τὸν ἀνεβίβασαν καὶ πάλιν ἐπ’ αὐτοῦ μετὰ τιμῶν, παρόντος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀντιοχείας καὶ τοῦ Σελευκείας, οἵτινες τὸν ἐχειροτόνησαν, ὡς ἐν σελίδι 559 ἀναγράφεται, ἀπ’ αὐτῆς δὲ τῆς μετὰ τὴν χειροτονίαν, οὕτως εἰπεῖν, ἐπισήμου ἀναβάσεως παρέμεινεν ἄλλα ὀκτὼ ἔτη, τὰ ὁποῖα ἀναφέρει ἡ παροῦσα Βιογραφία. Ἑπομένως εἰς ἡλικίαν τριάκοντα ἐτῶν καὶ ὄχι εἴκοσι κατῆλθεν ἀπὸ τοῦ πρώτου στύλου καὶ ἀνέβη εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Θαυμαστοῦ Ὄρους. Ἐκεῖ ἔμεινεν ἐπάνω εἰς ξηρὰς πέτρας ἄστεγος δέκα ἔτη, κατὰ τὰ προειρημένα Συναξάρια. Ἀφοῦ δὲ ἵδρυσεν ἐκεῖ τὴν Μονήν του καὶ τὸν δεύτερον στῦλον, ἀνῆλθεν ἐπ’ αὐτοῦ εἰς ἡλικίαν τεσσαράκοντα ἐτῶν, τεσσαράκοντα δὲ τριῶν ἐχειροτονήθη Ἱερεύς. Ἐπὶ τοῦ δευτέρου τούτου στύλου παρέμεινεν ἕως τέλους τῆς ζωῆς του, ἤτοι τεσσαράκοντα πέντε ἔτη, ὡς περὶ αὐτοῦ συμφωνοῦν τά τε Συναξάρια καὶ ἡ κατὰ πλάτος Βιογραφία αὐτοῦ, ἤτοι τὰ ὅλα ἔτη τῆς ζωῆς του εἶναι ὀγδοήκοντα πέντε, ἐκ τῶν ὁποίων τὰ 66 διῆλθεν εἰς τὴν ἄσκησιν. Ἐτελεύτησε δὲ τὸ ἔτος 595 ἀπὸ Χριστοῦ.

✥ Ο ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ