Ἀπεκρίθη δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Ὅσιος Συμεών· «Ἀληθῶς, ἀλλὰ παχύνουσι τὸν νοῦν, τὸν λεπτότατον. Ὁ δὲ ὕπνος μᾶς ἁρπάζει ἀπὸ τὴν θείαν μελέτην καί, νυστάζοντας ἐξ ἀδιαφορίας, μᾶς εὑρίσκει ἡ προσβολὴ τῶν ἐμπαθῶν λογισμῶν καὶ ἐξασθενεῖ τὴν δύναμιν τῆς ψυχῆς. Διὰ τοῦτο πρέπει νὰ σκληραγωγούμεθα ἡμεῖς, οἱ νεώτεροι. Διὰ νὰ νικήσωμεν τὰ πάθη».

Οὗτοι εἶναι οἱ θαυμαστοὶ πρῶτοι ἀγῶνες τοῦ Συμεών, ὑπὸ τῶν ὁποίων ἐνοχλούμενοι οἱ δαίμονες ἔφερον πρὸ αὐτοῦ διαφορους φαντασίας, ὡς χρυσοῦ, λίθων πολυτίμων, μουσικῶν ὀργάνων, χορῶν καὶ ἄλλων ἡδονικῶν πραγμάτων, διὰ νὰ νικήσουν τὸν ἀήττητον. Ἀλλὰ ματαίως. Διότι ὁ Ὅσιος Συμεών, διὰ τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ διεσκόρπιζε αὐτούς. Ἠξιώθη δὲ καὶ τελειοτέρας ὀπτασίας ὁ Ὅσιος. Εἶδε Ναὸν Ἅγιον, ἐκ τοῦ ὁποίου ἐξήρχετο δόξα, λαμπρύνουσα αὐτόν, εἷς δὲ Πατριάρχης ἔχρισεν αὐτὸν διὰ μύρου εὐώδους καὶ εἶπε· «Διὰ τούτου τοῦ μύρου θέλεις διώξει τοὺς δαίμονας καὶ δεχόμενος ἐξ οὐρανοῦ θείαν δύναμιν νὰ ἀποδείξῃς κενὰς καὶ ἀπράκτους τὰς προσβολὰς αὐτῶν». Τοσαύτης εὐδοκίας παρὰ Θεοῦ ἔτυχεν ὁ Ὅσιος.

Ἦλθε κάποτε εἰς τὴν Μονὴν δαιμονιζόμενός τις. Ὁ δὲ δαίμων, ὡς εἶδε τὸν Συμεών, ἁρπάσας ἐλεεινῶς τον ἄνθρωπον ἀπὸ τὰς χεῖρας ἐκείνων, οἵτινες τὸν ἐκράτουν, ἔσυρεν αὐτὸν πρὸς τὸ ὅρος, ἵνα τὸν κρημνίσῃ. Ὁ Ὅσιος τότε προσεκάλεσε τὸν δαιμονιζόμενον, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου, νὰ ἔλθῃ πρὸς αὐτόν. Ἐκεῖνος δέ, φοβηθείς, ἐπέστρεψεν. Ὁ δὲ Ὅσιος, σφραγίσας αὐτὸν διὰ τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ, ἐπετίμησε τὸν δαίμονα, ὅστις ἔφυγεν ἀμέσως καὶ ὁ πρῴην δαιμονιζόμενος ἀπέμεινεν ὑγιής. Ὅμως ὁ δαίμων, διὰ νὰ ἐκφοβίσῃ τὸν Ὅσιον, συνήθροισεν ἄλλους πολλοὺς δαίμονας καὶ πλῆθος ἑρπετῶν, τὰ ὁποῖα, μετὰ τῶν δαιμόνων, ἐσφύριζον ἐπὶ ἡμέρας πολλὰς καὶ ἔκαμνον τόσον θόρυβον, ὥστε οἱ Μοναχοὶ δὲν ἠδύναντο νὰ ἡσυχάσουν. Ταῦτα δὲ ἵνα ἐμποδίσουν τὸν Ὅσιον ἀπὸ τὸν ἀγῶνα τῆς ἀσκήσεως. Ὅμως οὗτος ὁ εὐλογημένος δὲν ἐφοβεῖτο τελείως καὶ ἀπεδίωκε τούτους, ψάλλων τὸν ἐνενηκοστὸν Ψαλμὸν τοῦ Δαυῖδ· «Ὁ κατοικῶν ἐν βοηθείᾳ τοῦ Ὑψίστου…» (Ψαλμ. ϟ’ 1). Ἀλλὰ καὶ πάλιν ἐπολέμουν αὐτὸν οἱ δαίμονες, ἀλλοτε ἁρπάζοντες τὸ κουκούλιον καὶ τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ, ἄλλοτε διὰ σφοδρῶν ἀνέμων, ἀστραπῶν καὶ βροντῶν, ἄλλοτε κατακρημνίζοντες αὐτὸν καὶ ἄλλοτε δι’ ἄλλων τοιούτων ἐφευρημάτων. Ἀλλ’ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἐφύλαττε πάντοτε τὸν Ὅσιον.