Ταύτην δὲ τὴν παρατήρησιν κάμνων, ἀπέκτησε μετὰ ταῦτα μεγάλην ὑπόληψιν διὰ τοὺς Ὁσίους τούτους, διότι ἐβεβαιώθη πλέον ὅτι δὲν εἶναι πλάνοι καὶ ἀπατεῶνες, ἀλλὰ πράγματι Θεοφόροι καὶ Ἅγιοι καὶ ἀληθῶν πραγμάτων ἀληθεῖς προφῆται. Ὅθεν εἷπε πρὸς αὐτούς· «Ὦ Πατέρες τιμιώτατοι ἐν Θεῷ ἐὰν ἐγὼ εὐτυχήσω καὶ βασιλεύσω, καθὼς μοῦ προλέγετε καὶ μοῦ ὑπόσχεσθε, ὅλας ὁμοῦ, ὅσας εὐεργεσίας βούλεσθε, θέλετε λάβει παρ’ ἐμοῦ». Τὶ δὲ ἀπεκρίθησαν πρὸς αὐτὸν οἱ Ὅσιοι, τῶν ὁποίων ἡ ἀκτημοσύνη ἦτο καύχημα αὐτῶν; «Δὲν ἔχομεν ἀνάγκην, ὦ μέγιστε αὐτοκράτορ, ἀπὸ κανὲν ἄλλο πρᾶγμα καὶ τίποτε, ἄλλο δὲν ζητοῦμεν». Ἔπειτα διηγήθησαν λεπτομερῶς καὶ ἐν εὐλαβείᾳ τὸ μέγα θαῦμα τὸ ὁποῖον ἐγένετο εἰς τὴν Μυρσίνην.

Ὡς δὲ διηγήθησαν πάντα τὰ γενόμενα, τότε προέβαλον καὶ τὸ ζήτημα, διὰ τὸ ὁποῖον εἶχον ἀνάγκην βασιλικῆς βοηθείας. Τί δὲ ἦτο ἐκεῖνο το ζήτημα; Ἰδοὺ τὶ εἶπον προς τον Μονομάχον οἱ Ὅσιοι Πατέρες· «Ἡ Εἰκὼν αὕτη, περὶ τῆς ὁποίας σοῦ εἴπομεν, ἔχει ἀνάγκην Μονῆς καὶ Ναοῦ εὐρυχώρου, ὑψηλοῦ καὶ ὡραίου, κατεσκευασμένου μὲ τέχνην καλλίστην, διότι ἡ τοιαύτη Μονὴ καὶ ὁ Ναὸς θὰ εἶναι βασιλικὸν δῶρον πρὸς τὴν Θεομήτορα καὶ οὐχὶ ἁπλῶς καὶ ὡς ἔτυχεν. Ἐπειδὴ πρέπον εἶναι, εἰς τοιαύτην Εἰκόνα θαυματουργόν, τοιοῦτον Ναὸν καὶ τοιαύτην θαυμασίαν Μονὴν νὰ οἰκοδομήσωμεν». Τότε ὁ Μονομάχος ἀπεκρίθη πρὸς τοὺς Ὁσίους Πατέρας· «Ὦ Πατέρες ἁγιώτατοι, ἂν λάβω τὴν βασιλείαν, καθὼς μοῦ λέγετε, βεβαιότατα θέλετε λάβει μεγάλας εὐεργεσίας παρ’ ἐμοῦ καὶ ὁ Ναὸς τῆς Πανάγνου Θεομήτορος θέλει λάβει τὴν πρέπουσαν ἐναρμόνιον σύνθεσιν καὶ κατὰ πολὺ καλλιτέραν, παρ’ ὅσον σεῖς ἐλπίζετε νὰ γίνῃ». Καὶ ταῦτα μὲν ὁλοπροθύμως ὁ Κωνσταντῖνος ὑπέσχετο. Ἀλλ’ οἱ ἁπλοῖ καὶ ἀπερίεργοι Ὅσιοι, ὡς ἐκεῖνος ἐξέλαβεν αὐτούς, δὲν ἐδέχθησαν ἁπλῶς καὶ ἀπεριέργως τὰς ὑποσχέσεις αὐτοῦ, μὲ λόγους μόνον, ἀλλὰ μὲ πᾶσαν ἀσφάλειαν, οἱ θεόσοφοι. Ἐζήτησαν δηλαδὴ καὶ ἔλαβον παρ’ αὐτοῦ, εἰς ἐνθύμησιν τῶν πολλῶν ἐκείνων ὑποσχέσεων, τὸν δακτύλιόν του, ἐπὶ τοῦ ὁποίου εἶχε τὴν σφραγῖδά του καὶ οὕτως, ἀφοῦ πλέον ἔλαβον βεβαίας καὶ ἀσφαλεῖς τὰς παρ᾽ αὐτοῦ ὑποσχέσεις, ἐπέστρεψαν εἰς τὴν νῆσον Χίον, τὴν πατρίδα των.

Δὲν παρῆλθε πολὺς καιρὸς καὶ ἀπέθανον οἱ προειρημένοι δύο βασιλεῖς, ὅ τε Μιχαὴλ ὁ Παφλαγών, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἐξορίσει τὸν Μονομάχον καὶ μετ’ ἐκεῖνον Μιχαὴλ ὁ Καλαφάτης.