Δὲν ὑπέφερεν ὅμως ὁ ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους διάβολος νὰ βλέπῃ τὰς τοιαύτας ἐν τῇ πίστει τοῦ Χριστοῦ προόδους. Νὰ ἀνοίγωνται δηλαδὴ ἀγωνιστήρια τῆς ἀρετῆς καὶ Μοναστήρια πρὸς ψυχικὴν τῶν ἀνθρώπων σωτηρίαν. Ὅθεν, διὰ νὰ ἐμποδίσῃ τὸ τοιοῦτον καλόν, παρεκίνησέ τινας ἐκ τῆς Χίου νὰ συκοφαντήσουν τοὺς Ἁγίους. Ἐσυκοφάντησαν δὲ τούτους διὰ συκοφαντίας οὐχὶ μικρᾶς καὶ ὑποφερτῆς, ἀλλὰ βαρυτάτης καὶ ἀνυποφόρου. Κατηγόρησαν, δηλαδή, ὡς δυσσεβεῖς καὶ κακοδόξους τοὺς εὐσεβεστάτους καὶ Ὀρθοδόξους, καθὼς περὶ τούτων λέγει εἰς τὸ ἰδικόν του χρυσόβουλλον ὁ ἀείμνηστος βασιλεὺς Κωνσταντῖνος Ι’ ὁ Δούκας (1059-1067). Ὅθεν οἱ διοικηταὶ τοὺς ὁποίους εἶχεν ὁρίσει ἡ βασίλισσα Θεοδώρα, χωρὶς αὐτὴ νὰ γνωρίζῃ τίποτε, καθ᾽ ἃ γυνὴ ἄπειρος τῶν ἱερῶν καὶ πολιτικῶν πραγμάτων [1], ἀπεφάσισαν ἐξορίαν ἄδικον κατὰ τῶν Ὁσίων, οἱ ἄδικοι καὶ παράνομοι. Τότε, ἀφοῦ πλέον ἤρχισαν νὰ παύουν οἱ ἐξωτερικοὶ κόποι καὶ αἱ πολλαὶ φροντίδες, τὰς ὁποίας εἶχον διὰ τὰς οἰκοδομὰς τῶν Μοναστηρίων καὶ οἱ εὐλογημένοι Πατέρες ἔμελλον νὰ ἡσυχάσωσι καὶ νὰ καταγίνωνται πλέον εἰς μόνους τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας, ὅλως τὸ ἀντίθετον συνέβη δι᾽ αὐτούς. Καὶ στέλλονται εἰς ἐξορίαν παρὰ πᾶσαν ἐλπίδα, τὸ δὲ χείριστον, ὅτι δὲν ἱκανοποιήθησαν οἱ διῶκται των διὰ μόνης τῆς ἐξορίας αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ τὰ Μοναστήρια ἥνωσαν μὲ τὸ πλησίον κείμενον χωρίον καὶ ἀκολούθως, τὰ τῷ Θεῷ ἀφιερωθέντα Μοναστήρια ἥρπασαν καὶ μετέβαλον εἰς κοσμικά.

Ἔμειναν λοιπὸν εἰς τὴν ἐξορίαν, οἱ μακάριοι, ἕως ὅτου ἐτελεύτησεν ἡ βασίλισσα Θεοδώρα καὶ ὁ μετ’ αὐτὴν βασιλεύσας Μιχαὴλ Ϛ’ ὁ Στρατιωτικὸς (1056-1057).Ὅτε, βασιλεύσαντος Ἰσαακίου τοῦ Κομνηνοῦ (1057-1059), εὗρον εὐκαιρίαν κατάλληλον καὶ ἀνέφεραν εἰς αὐτὸν τὴν ὑπόθεσίν των. Οὗτος δέ, ἐξετάσας τὰ πράγματα, ἠννόησε τὴν συκοφαντίαν καὶ τὴν ἄδικον καταδίκην των. Ὅθεν τοὺς μὲν διορισθέντας ὑπὸ τῆς βασιλίσσης Θεοδώρας κατηγόρησε καὶ ἐμέμφθη, ἐπειδή, ὡς ὁ ἴδιος λέγει ἐν τῷ χρυσοβούλλῳ αὐτοῦ, ἔπραξαν παρὰ τὰς διατάξεις καὶ τοὺς ἱεροὺς Κανόνας, οὗτος δὲ ὁ ἀοίδιμος καὶ διὰ τὸ δίκαιον καὶ ἕνεκα τῆς πρὸς τοὺς Ἁγίους εὐλαβείας, ὡς καὶ πρὸς τιμὴν τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ κτίτορος, ἔδωκεν εἰς τοὺς Ὁσίους νέον χρυσόβουλλον, ἰδικόν του, διὰ τοῦ ὁποίου ἀπέσπα τὰ Μοναστήρια ἀπὸ τὸ χωρίον καὶ παρέδιδε πάλιν ταῦτα εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς Πατέρας, ἐλεύθερα καὶ ἀνενόχλητα ἀπὸ παντὸς προσώπου, μεθ’ ὅλων τῶν πραγμάτων τὰ ὁποῖα εἶχον καὶ μεθ’ ὅλων τῶν προνομίων, διὰ τῶν ὁποίων ἐτίμησε ταῦτα ὁ ἀείμνηστος Κωνσταντῖνος Θ’.