Ἀφοῦ συνεπληρώθησαν οἱ δώδεκα χρόνοι ἐτελεύτησεν ὁ βασιλεὺς Κωνσταντῖνος μὲ ὅσιον καὶ καλὸν τέλος, καθὼς καὶ ἡ Ζωή, ἡ σύζυγός του. Ἐκ τῆς αἰτίας λοιπὸν ταύτης ἠμποδίσθη καὶ ἐσταμάτησεν ἀτελείωτος ἐπ’ ὀλίγον καιρὸν ἡ οἰκοδόμησις τοῦ Ναοῦ. Κινηθεῖσα ὅμως ὑπὸ θείας ἀγάπης ἡ Θεοδώρα, ἡ ἀδελφὴ τῆς Ζωῆς, ἥτις διεδέχθη τὴν βασιλείαν, συνεπλήρωσεν ἕως τέλους μὲ τὴν αὐτὴν μεγαλοπρέπειαν τὸ ἀπομένον μέρος τῆς θείας ταύτης οἰκοδομῆς καὶ οὕτω συνεπληρώθη ἡ οἰκοδομή, τὰ ἀφιερώματα ὅμως, τὰ ὁποῖα προσέφερεν εἰς τὴν Μονήν, παρέδωσε κατ’ ἀρχὰς εἰς διάστημα δύο χρόνων. Ἀφοῦ δὲ ἤρχισαν νὰ κτίζουν, ἔδωκε πολλὰς δωρεὰς καὶ βοηθείας καὶ πλουσίους πόρους ὡς καὶ πολλὰ εἰσοδήματα ἐξησφάλισε, διὰ νὰ τρέφωνται οἱ ἐνασκούμενοι Μοναχοί. Κατόπιν καὶ διὰ χρυσοβούλλων βασιλικῶν ἐπεκύρωσε καὶ ἐβεβαίωσε τὰ παρὰ τοῦ Κωνσταντίνου ἀφιερωθέντα εἰς τὴν Μονὴν καὶ ὅσα ἄλλοι ἀφιέρωσαν εἰς αὐτὴν καὶ δι’ ἄλλων πάλιν χρυσοβούλλων ἐθέσπισε νὰ εἶναι ἡ τοιαύτη Νέα Μονὴ ἐλευθέρα τελείως καὶ ἀπὸ παντὸς προσώπου ἀνενόχλητος κατὰ πάντα καὶ αὐτεξούσιος.
Ὁμοίως καὶ αἱ πορφυρογέννητοι δέσποιναι Ζωὴ καὶ Θεοδώρα ἐφιλοτιμήθησαν νὰ ἀναδειχθῶσι καὶ αὐταὶ κτιτόρισσαι τῆς Μονῆς καὶ προσέφεραν πολλὰ ἀφιερώματα εἰς τὴν Μονήν, ἐβεβαίωσαν δὲ τὸ νὰ εἶναι πάντῃ ἐλεύθερον καὶ αὐτοδέσποτον Μοναστήριον συμφώνως πρὸς τὴν προσταγὴν τοῦ βασιλέως. Μάλιστα ἡ ἀοίδιμος Θεοδώρα, ἡ ὁποία ἔλαβεν ὅλην τὴν βασιλικὴν ἐξουσίαν μόνη μετὰ τὸν Κωνσταντῖνον, ἐνδιεφέρθη ἔτι περισσότερον. Μετὰ δὲ τὴν σύστασιν καὶ τὴν τελείωσιν τῆς Μονῆς, ἥτις ἐγένετο πρὸς κατοίκησιν τῶν Μοναχῶν, ἔκτισαν καὶ ἕτερον Μοναστήριον κατάλληλον διὰ γυναῖκας, εἰς τόπον ἐπιτήδειον, μακρὰν τοῦ ἀνδρικοῦ Μοναστηρίου. Ἔπειτα, ὡς καλοὶ Πατέρες, ὅλα τὰ ἀφιερώματα καὶ σιτηρέσια τῆς πρώτης Μονῆς κατένειμαν καὶ εἰς τὰ δύο Μοναστήρια, ὡς εἰς δύο ἠγαπημένα τέκνα, παραχωρήσαντες εἰς ἓν ἕκαστον Μοναστήριον ὅσα ἦσαν ἀρκετὰ διὰ νὰ τρέφωνται οἱ ἕν αὐτῷ ἀσκούμενοι, διατηροῦντες σὺν τούτοις καὶ τὴν προστασίαν καὶ τὴν φροντίδα καὶ τῶν δύο αὐτῶν Μοναστηρίων ἐν ἀδιαλείπτῳ ἐπιμελείᾳ καὶ μετὰ θεαρέστου ἐνδιαφέροντος.