Τότε ἐπέστρεψαν οἱ μακάριοι Πατέρες καὶ ἡσύχασαν εἰς τὸ Μοναστήριόν των, ἀφοῦ τόσον πικρῶς ἐταλαιπωρήθησαν εἰς τὴν ἐξορίαν. Οὕτω διελθόντες ἐκεῖ τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς των, ἐν εἰρήνῃ καὶ ἡσυχίᾳ ἐνασκούμενοι εἰς τὰς συνήθεις αὐτῶν ἀρετάς, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησαν, πρῶτος ὁ θεῖος Νικήτας, κατὰ τὴν κ’ (20ὴν) τοῦ μηνὸς Μαΐου, ἔπειτα εἰς ἄλλον καιρὸν καὶ οἱ ἕτεροι δύο, ὁ μακάριος Ἰωάννης καὶ ὁ θεῖος Ἰωσήφ. Τὰ δὲ τίμια καὶ ἅγια αὐτῶν Λείψανα ἐτέθησαν εἰς τὸν νάρθηκα τοῦ Ναοῦ, τὸν λεγόμενον φιάλιον, ὅπου ἐτέλεσαν καὶ τὴν ἑξῆς φρικτὴν κατὰ τῶν βαρβάρων θαυματουργίαν.
Κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ἐγένοντο ἔφοδοι καὶ καταδρομαὶ τῶν βαρβάρων εἰς ὅλην την νῆσον, ἦλθον δέ ποτε καὶ εἰς τὴν Μονὴν οἱ βάρβαροι ἐκεῖνοι Ἄραβες, διὰ νὰ ἁρπάσουν ὅ,τι ἤθελον δυνηθῆ. Εἰσελθόντες δὲ εἰς τὸν Ναὸν καὶ ἐπειδὴ δὲν ἠδυνήθησαν νὰ ἀνοίξωσι τὸ Καθολικόν, ἐμποδιζόμενοι ἀπὸ τὸν φόβον τῆς θαυμαστῆς καὶ μεγαλοπρεποῦς Εἰκόνος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ἥτις εἶναι ἐζωγραφημένη διὰ ψηφίδων ἄνωθεν τῆς πύλης τοῦ Καθολικοῦ, ἔδειξαν ὅλην των τὴν μανίαν καὶ τὴν βαρβαρότητα εἰς τοὺς νάρθηκας. Ὅθεν ἅπασαν ἐκείνην τὴν ὀρθομαρμάρωσιν, τὴν ὁποίαν εἶχον οἱ τοῖχοι, ἀρίστης δὲ τέχνης καὶ ἐφαρμογῆς, κατέστρεψαν οἱ ἐπάρατοι καὶ τὰ διαφανῆ ἐκεῖνα πορφυρόχροα μάρμαρα ἀφήρπασαν, ἦλθον δὲ καὶ εἰς τὸ μέρος ἐκεῖνο, ὅπου ἦτο ἡ θήκη τῶν σεβασμίων Λειψάνων τῶν Ὁσίων [2], ἐκ πορφυροχρόου μαρμάρου κατεσκευασμένη. Ἐνῷ δὲ δύο Ἄραβες κατέστρεφον τὰ πλησίον μάρμαρα καὶ φυσικὸν ἦτο πλέον νὰ ἀνοίξουν καὶ τὴν ἱερὰν ἐκείνην λάρνακα, ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ ἑνὸς ἡ σμίλη καὶ ἐκεῖθεν, ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος! ἀνεφάνη αἴφνης φοβερὰ φλὸξ καὶ κατέκαυσε τοὺς ἐλεεινοὺς ἐκείνους βαρβάρους, θαῦμα τὸ ὁποῖον καὶ μέχρι σήμερον διηγοῦνται. Ἀκόμη δὲ ὁ τοῖχος φαίνεται κεκαυμένος. Πρὸς ἀπόδειξιν δὲ καὶ αἰωνίαν μνήμην τοῦ θαύματος, τὰ μὲν ἄλλα καταστραφέντα μέρη διώρθωσαν κατόπιν καὶ ἐζωγράφισαν πάλιν ταῦτα, τὸ δὲ μέρος ἐκεῖνο μένει κατεστραμμένον μέχρι σήμερον καὶ ἀζωγράφιστον. Ἐφαίνετο δὲ μέχρι τῆς καταστροφῆς τοῦ 1822.
Μετὰ τὴν παρέλευσιν χρόνων πολλῶν ἦλθεν ἀπὸ τὴν Κρήτην εἷς Ἱερομόναχος, Ἱερεμίας ὀνομαζόμενος, καὶ ἐζήτει τόπον κατάλληλον διὰ νὰ ἡσυχάσῃ, καθὼς ἐν καιρῷ κινδύνου ὑπεσχέθη εἰς τὸν Θεόν.