Τῇ Κ’ (20ῇ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ΘΑΛΛΕΛΑΙΟΥ.

«Ἐγὼ οὔτε μάγος εἶμαι οὔτε μὲ μαγείας θεραπεύω τοὺς ἀσθενεῖς οὔτε διὰ τῶν θεῶν σου, οἱ ὁποῖοι εἷναι ἄψυχα, κωφὰ καὶ ἀναίσθητα εἴδωλα, τὰ ὁποῖα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πίπτουν κάτω καὶ συντρίβονται. Ἂν θέλῃς λοιπὸν νὰ βεβαιωθῇς διὰ τὴν ἀλήθειαν, μὲ τὶ πράγματι θεραπεύονται οἱ ἀσθενεῖς, ἐξέτασον ἐκείνους, οἵτινες ἔλαβον τὴν θεραπείαν, διὰ νὰ πληροφορηθῇς ἀπὸ τοὺς ἰδίους, ὅτι μὲ ἄλλο τι δὲν ἐθεραπεύθησαν, εἰ μὴ μόνον διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ διὰ τοῦ σημείου τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ, τὸν ὁποῖον σὺ καταφρονεῖς, διότι δὲν γνωρίζεις ὅτι Αὐτός, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, διώκει τοὺς δαίμονας, ἀνορθοῖ τοὺς παραλύτους, δίδει τὸ φῶς εἰς τοὺς τυφλούς, ἀνασταίνει τοὺς νεκροὺς καὶ θεραπεύει πᾶσαν ἀσθένειαν, καθὼς κηρύττουν οἱ ἰδόντες καὶ δεχθέντες τὴν τοιαύτην εὐεργεσίαν».

«Αὐτὸς λοιπὸν ὁ Μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, βλέπων τὴν εἰκόνα Του, τὸν ἄνθρωπον, τὸ πλάσμα τῶν χειρῶν Του, ὅστις, ἐξ αἰτίας τῆς παρακοῆς του, ἐξωρίσθη ἀπὸ τὸν Παράδεισον, ἐστερήθη ὅλων τῶν ἀγαθῶν, τὰ ὁποῖα τοῦ ἐχάρισε καὶ ὑπεδουλώθη ἀπὸ τὸν διάβολον, διὰ τῆς πτώσεως εἰς τὴν εἰδωλολατρίαν καὶ εἰς ὅλα τὰ κακά, εἰς τὰ ὁποῖα ὁ φθονερὸς ἐκεῖνος ἐχθρὸς τὸν ἐξώθησεν, εὐσπλαγχνίσθη τοῦτον καὶ κατῆλθεν εἰς τὸν κόσμον, γενόμενος ἄνθρωπος, ἵνα σώσῃ τὸν ἄνθρωπον, ἵνα διὰ τῆς θείας διδασκαλίας Του καὶ τοῦ ἰδίου Αὐτοῦ παραδείγματος ὁδηγήσῃ ἡμᾶς εἰς τὸν δρόμον τοῦ Παραδείσου. Ἐσταυρώθη ὁ ἀναμάρτητος διὰ τὴν πρὸς ἡμᾶς ἀγάπην Του καὶ διὰ τοῦ Παναχράντου Αἵματός Του ἐξηγόρασεν ἡμᾶς καὶ μᾶς ἠλευθέρωσεν ἀπὸ τὴν δουλείαν τοῦ διαβόλου. Πόσας εὐεργεσίας καὶ πόσα καλὰ δὲν ἔκαμεν εἰς τὸν κόσμον ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός; Παραλύτους ἐθεράπευσε, κωφούς, τυφλούς, ὑδρωπικούς, δαιμονισμένους καὶ ἐκ πάσης ἀσθενείας ἀσθενοῦντας ἐθεράπευσε, νεκροὺς ἀκόμη ἀνέστησε καὶ ὅλα τὰ ἀγαθὰ ἐδώρισεν εἰς τοὺς ἀνθρώπους».

«Αὐτός, λέγω, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὅταν ἠθέλησε νὰ ἀναληφθῇ εἰς τοὺς οὐρανούς, ἔδωκε τὴν Χάριν Αὐτοῦ εἰς τοὺς Ἀποστόλους Του καὶ εἰς ὅλους ἐκείνους, οἵτινες πιστεύουν εἰς Αὐτὸν καὶ φυλάττουν τὰς ἐντολάς Του, μὲ τὸ θέλημα Αὐτοῦ νὰ προσφέρουν τὰς ἰδίας αὐτὰς εὐεργεσίας εἰς τοὺς ἀνθρώπους. Τὴν Χάριν αὐτὴν ἐχάρισε καὶ εἰς ἐμέ, τὸν ταπεινὸν δοῦλον Του ἵνα, διὰ τοῦ Ἁγίου Του ὀνόματος καὶ διὰ τοῦ σημείου τοῦ Τιμίου Του Σταυροῦ, θεραπεύεται πᾶσα ἀσθένεια.


Ὑποσημειώσεις

[1] Αἰγαί· ἀρχαία παράλιος πόλις τῆς Κιλικίας τῆς νοτίου Μικρᾶς Ἀσίας, ἱδρυθεῖσα ὑπὸ Ἑλλήνων ἀποίκων. Ὑπῆρξεν ἕδρα Ἐπισκοπῆς τῆς ὁποίας πρῶτος Ἐπίσκοπος ἐχρημάτισεν ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ζηνόβιος ὁ ἑορταζόμενος κατὰ τὴν λʹ (30ὴν) Ὀκτωβρίου (βλέπε ἐν τόμῳ Ιʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[2] Ἐν τοῖς Μηναίοις προστίθεται ὅτι ὁ Ἅγιος ἀνευρέθη ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν κρυπτόμενος ἐντὸς ἐλαιῶνος παρὰ τὴν Ἀνάζαρβον τῆς Δευτέρας Κιλικίας. Ἡ Ἀνάζαρβος, ἢ τὰ Ἀνάζαρβα, ἦτο ἀρχαία Ἑλληνικὴ πόλις τῆς Κιλικίας κειμένη ἐπὶ ὁμωνύμου ὄρους. Ἀπὸ τῶν ἀρχῶν τοῦ Εʹ αἰῶνος ἀπέβη πολιτικὴ καὶ θρησκευτικὴ Μητρόπολις τῆς βʹ ἐπαρχίας Κιλικίας, ὑπὸ τὴν ὁποίαν ὑπέκειντο 9 Ἐπισκοπαί, ὧν πρώτη ἦτο ἡ τῆς Μοψουεστίας.