Τῇ Κ’ (20ῇ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ΘΑΛΛΕΛΑΙΟΥ.

Ὄφις φαρμακερὸς ἐδάγκωσέ ποτε ἄνθρωπόν τινα εἰς τὸ στῆθος, ἀπὸ δὲ τὸ δηλητήριον τοῦ θηρίου ἐσάπισε τὸ στῆθος καὶ αἱ πλευραί του καὶ ἐκινδύνευε νὰ ἀποθάνῃ. Ὅθεν μετέβη εἰς ἰατροὺς καὶ ἐξοδεύσας ὅ,τι εἶχε, δὲν εὗρε θεραπείαν. Ἀπηλπίσθη λοιπὸν τελείως καὶ ἀνέμενε τὸν θάνατον. Εὑρέθη ὅμως πρόθυμος ἰατρὸς ὁ Ἅγιος Θαλλέλαιος νὰ τὸν θεραπεύσῃ καὶ τὸ μόνον, ὅπερ ἐζήτησε παρ’ αὐτοῦ, ἦτο νὰ πιστεύσῃ εἰς τὸν Χριστόν. Εὐθὺς δὲ ὡς ὁ ἀσθενὴς, ὡμολόγησεν, ὅτι πιστεύει ἀδιστάκτως εἰς τὸν Χριστὸν ἐὰν θεραπευθῇ, ὁ Ἅγιος ἔθεσε τὴν δεξιάν του χεῖρα ἐπὶ τοῦ στήθους του καὶ σφραγίσας αὐτὸ μὲ τὸ σημεῖον τοῦ ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ἐθεράπευσεν αὐτὸν τελείως χωρὶς νὰ ἀπομείνῃ εἰς αὐτὸν κανὲν σημεῖον ἐκ τοῦ πάθους του. Μεγάλως λοιπὸν εὐχαριστήσας τὸν Ἅγιον ἐδόξασε τὸν Θεὸν διὰ τὴν διπλῆν θεραπείαν, τὴν ὁποίαν ἔλαβε, τὴν τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος.

Ἄλλοτε πάλιν ἠσθένησεν ἰατρός τις ἀπὸ βαρεῖαν ἀσθένειαν καὶ ἔχασε τὴν φωνήν του, ἔκτοτε δὲ δὲν ἠδύνατο οὐδόλως νὰ ὁμιλήσῃ. Ὅθεν οἱ συγγενεῖς του, ἀπελπισθέντες ἀπὸ ὅλους τοὺς ἰατροὺς καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ φάρμακα, προσέτρεξαν εἰς τὸν Ἅγιον καὶ φέροντες τὸν ἀσθενῆ ἔρριψαν αὐτὸν ἔμπροσθέν του παρακαλοῦντες νὰ τὸν ἰατρεύσῃ! Τότε ὁ εὔσπλαγχνος Θαλλέλαιος ἐπλησίασεν αὐτὸν καὶ εἶπεν· «Ἐὰν θέλῃς νὰ ἐπανεύρῃς τὴν ὑγείαν σου, εἶναι ἀνάγκη νὰ πιστεύσῃς εἰς τὸν Χριστὸν καὶ εὐθὺς Ἐκεῖνος θέλει σὲ θεραπεύσει». Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἀσθενὴς προσέπεσεν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου καὶ βρέχων αὐτοὺς διὰ τῶν δακρύων του τοῦ ἔδωσε νὰ ἐννοήσῃ διὰ νευμάτων, ὅτι πιστεύει εἰς τὸν Χριστὸν ἐξ ὅλης ψυχῆς, ἀρκεῖ μόνον νὰ τύχῃ τῆς θεραπείας του. Τότε, ὤ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ἦλθεν ἡ θεία Χάρις εἰς αὐτόν, ἐλύθη ὁ δεσμὸς τῆς γλώσσης του καὶ ὡμίλει καθὼς καὶ πρότερον.

Ἔκτοτε πλέον ὁ Ἅγιος περιεπάτει εἰς ὅλην τὴν πόλιν, ἀναζητῶν ἵνα εὕρῃ ἀσθενῆ ἢ πτωχὸν ἢ πεινασμένον ἢ πεπλανημένον τινὰ εἰς τὴν ἀσέβειαν, διὰ νὰ τοὺς θεραπεύσῃ καὶ σωματικῶς καὶ ψυχικῶς. Εὑρὼν δὲ παράλυτον, γυμνόν, ἐρριμμένον εἰς τὴν γῆν, ἐλυπήθη τοῦτον καὶ πλησιάσας εἰς αὐτόν, τὸν ἠρώτησε διὰ τὴν ἀσθένειάν του. Ἐκεῖνος δὲ ἀπεκρίθη οὕτω· «Περιεπάτουν ποτὲ εἰς δρόμον τινὰ κρημνώδη καὶ παραπατήσας ἐκρημνίσθην καὶ συνέτριψα τὸν πόδα μου. Ὅθεν μετεχειρίσθην διάφορα ἰατρικὰ ἐπὶ καιρὸν πολύν, ἀλλὰ δὲν ἠδυνήθην νὰ λάβω θεραπείαν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Αἰγαί· ἀρχαία παράλιος πόλις τῆς Κιλικίας τῆς νοτίου Μικρᾶς Ἀσίας, ἱδρυθεῖσα ὑπὸ Ἑλλήνων ἀποίκων. Ὑπῆρξεν ἕδρα Ἐπισκοπῆς τῆς ὁποίας πρῶτος Ἐπίσκοπος ἐχρημάτισεν ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ζηνόβιος ὁ ἑορταζόμενος κατὰ τὴν λʹ (30ὴν) Ὀκτωβρίου (βλέπε ἐν τόμῳ Ιʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).

[2] Ἐν τοῖς Μηναίοις προστίθεται ὅτι ὁ Ἅγιος ἀνευρέθη ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν κρυπτόμενος ἐντὸς ἐλαιῶνος παρὰ τὴν Ἀνάζαρβον τῆς Δευτέρας Κιλικίας. Ἡ Ἀνάζαρβος, ἢ τὰ Ἀνάζαρβα, ἦτο ἀρχαία Ἑλληνικὴ πόλις τῆς Κιλικίας κειμένη ἐπὶ ὁμωνύμου ὄρους. Ἀπὸ τῶν ἀρχῶν τοῦ Εʹ αἰῶνος ἀπέβη πολιτικὴ καὶ θρησκευτικὴ Μητρόπολις τῆς βʹ ἐπαρχίας Κιλικίας, ὑπὸ τὴν ὁποίαν ὑπέκειντο 9 Ἐπισκοπαί, ὧν πρώτη ἦτο ἡ τῆς Μοψουεστίας.