ΘΑΛΛΕΛΑΙΟΣ ὁ Μεγαλομάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Νουμεριανοῦ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη σπγ’-σπδ’ (283-284) καταγόμενος άπὸ τὸν Λίβανον τῆς Φοινίκης. Οὗτος ἀνῆκεν εἰς γένος λαμπρὸν τῆς πόλεως τοῦ Λιβάνου, υἱὸς πατρὸς μὲν Βερουκίου Ἀρχιερέως, μητρὸς δὲ Ρωμυλίας. Ἀνατραφεὶς δὲ ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου, ἐξεπαιδεύθη καὶ εἰς τὰ θεῖα καὶ ἱερὰ γράμματα, ἀφ’ οὗ δὲ ἔφθασεν εἰς μέτρον ἡλικίας ἐπόθησε νὰ σπουδάσῃ καὶ τὴν ἰατρικὴν τέχνην, ὡς ἀναγκαιοτέραν καὶ φιλανθρωποτέραν ὅλων τῶν ἄλλων τεχνῶν. Εὑρὼν δὲ ἰατρόν τινα ἄριστον καὶ θεοσεβέστατον, εἰς ὀλίγον καιρὸν ἐξέμαθε τελείως τὴν τέχνην ταύτην, ἐπειδὴ ἦτο φύσεως δεξιᾶς. Ἦτο δὲ ὁ νέος οὗτος πολὺ εὐλαβὴς καὶ θεοσεβέστατος καὶ ἐστόλισε τὴν ψυχήν του μὲ ὅλας τὰς ἀρετὰς καὶ πᾶν θεάρεστον ἔργον. Διὸ ἐδέχετο εἰς τὴν οἰκίαν του ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ξένους καὶ ἐντοπίους, καὶ ἐπεριποιεῖτο τούτους μὲ ἀγάπην, προσφέρων εἰς πάντα πᾶσαν ἀνάπαυσιν. Ἡ οἰκία λοιπὸν αὐτοῦ ἦτο ξενοδοχεῖον πτωχῶν καὶ πλουσίων, διότι ἠγάπα πολὺ τὴν ἀρετὴν τῆς φιλοξενίας καὶ ἐχαίρετο νὰ βλέπῃ τοὺς ἀνθρώπους θεραπευομένους ὑπ’ αὐτοῦ.
Ὅμως περισσοτέραν συμπάθειαν καὶ εὐσπλαγχνίαν εἶχεν εἰς τοὺς πτωχοὺς καὶ διὰ τούτους κατέβαλλε περισσοτέραν φροντίδα, αἰσθανόμενος τοὺς πόνους αὐτῶν ὡς νὰ ἦσαν ἰδικοί του. Πολλάκις δέ, διὰ νὰ ἀνακουφίσῃ τὸν κόπον των, μετέφερε τούτους ἐπὶ τῶν ὤμων του εἰς τὴν οἰκίαν του καὶ ἵστατο ἔμπροσθέν των ὡς δοῦλος, προτιμῶν καλλίτερον νὰ ὑπηρετῇ τούτους παρὰ νὰ πράττῃ ἄλλο καλόν. Τόσην δὲ εὐσπλαγχνίαν ἐδείκνυε πρὸς τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην τῆς βοηθείας του, ὥστε δὲν ἀνέμενε νὰ τὸν καλέσουν ἐκεῖνοι, ἀλλ’ ἔτρεχεν αὐτὸς εἰς ἐκείνους καὶ τοὺς ἐβοήθει δίδων εἰς αὐτοὺς τὴν ὑγείαν των δωρεάν, ἄνευ χρημάτων ἢ ἄλλων δώρων. Διότι, μετὰ τῆς φιλανθρωπίας καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας, εἶχε καὶ τὴν ἀκτημοσύνην, διὸ καὶ οὐδέποτε ἠθέλησε νὰ ἀποκτήσῃ χρήματα οὔτε κανὲν ἄλλο πρᾶγμα τοῦ κόσμου τούτου. Τόσην δὲ ταπείνωσιν εἶχεν, ὥστε μόνος ἐπεριποιεῖτο τὰς πληγὰς, τῶν ἀρρώστων καὶ ἐθεράπευε ταύτας.
Ὅθεν, τοιουτοτρόπως πολιτευόμενος, ἠξιώθη τῶν Ἀποστολικῶν χαρισμάτων καὶ ἐκήρυττε παρρησίᾳ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, οὕτω δὲ μόνον, χωρὶς ἰατρικὰ καὶ ἔμπλαστρα, ἰάτρευε πᾶσαν ἀσθένειαν, ἀγωνιζόμενος μὲ πᾶσαν ἐπιμέλειαν νὰ φέρῃ τοὺς ἰατρευομένους εἰς τὴν εὐσέβειαν, καὶ νὰ κάμῃ Χριστιανοὺς τοὺς εἰδωλολάτρας.