Οὗτος, ὡς ὅλως διόλου παραδεδομένος εἰς τὴν πλάνην τῶν εἰδώλων, ἐκίνησε μέγαν διωγμὸν κατὰ τῶν Χριστιανῶν καὶ ἀπέστειλεν εἰς ὅλην τὴν ἐπικράτειαν ἰδικούς του ἐξουσιαστὰς μὲ ὁρισμοὺς φοβεροὺς νὰ θανατώνουν τοὺς Χριστιανοὺς καὶ νὰ ἐξαλείψουν, διὰ παντὸς τρόπου, τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ καθεὶς λοιπὸν ἐξουσιαστὴς ἐφρόντιζε πῶς νὰ δείξῃ περισσοτέραν εὐπείθειαν εἰς τοὺς βασιλικοὺς ὁρισμούς. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Τιβεριανός, ἀκούσας διὰ τὸν Ἅγιον Θαλλέλαιον, ὅτι ἐκήρυττε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἔστειλεν εὐθὺς στρατιώτας, οἵτινες ἔφεραν τὸν Ἅγιον ἔμπροσθέν του. Τούτου δὲ γενομένου ἐπρόσταξε καὶ ἔδειραν αὐτὸν σφοδρῶς. Ἔπειτα, ἐπειδὴ ἐνόμισεν ὅτι ἦτο ἕξω φρενῶν, ἀπέλυσε τοῦτον προστάξας νὰ μὴ περιπατῇ πλέον εἰς τόπον ὑποκείμενον εἰς τὴν ἐξουσίαν του.

Τότε ὁ Ἅγιος ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν καὶ μετέβη εἰς τὰ μέρη τῆς Κιλικίας, ὅπου πάλιν, μὲ τὴν πρόφασιν τῆς ἰατρικῆς, ἐκήρυττε τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Τότε μερικοὶ εἰδωλολάτραι διέβαλον τὸν Ἅγιον εἰς τὸν Θεόδωρον, τὸν ἐξουσιαστὴν τῆς χώρας τῶν Αἰγῶν [1], τῆς παραθαλασσίας, λέγοντες, ὅτι ἦλθεν εἰς τὴν χώραν ταύτην Γαλιλαῖός τις Χριστιανός, ὅστις, μεταχειριζόμενος τὴν ψευδοϊατρικήν, πλανᾷ τὸν λαὸν καὶ καυχᾶται, ὅτι θεραπεύει τοὺς ἀσθενεῖς μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ σταυρωθέντος ὑπὸ τῶν Ἑβραίων καὶ κηρύττει ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ λυτρωτὴς καὶ Σωτὴρ τοῦ κόσμου. Ἔλεγον ἀκόμη ὅτι ὁ Γαλιλαῖος αὐτὸς ἀτιμάζει τοὺς θεοὺς καὶ δὲν παύει ἀπὸ τοῦ νὰ κόπτῃ τὰ ἱερὰ δένδρα τοῦ Λιβάνου. Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἐξουσιαστής, ἔστειλεν εὐθὺς στρατιώτας νὰ τὸν φέρουν ἐνώπιόν του. Οὗτοι δέ, εὑρόντες τὸν Ἅγιον [2], τὸν ἔδεσαν καὶ δέροντες αὐτόν, τὸν ἔφεραν εἰς τὸν Θεόδωρον.

Τὴν ἑπομένην ἐκάθησεν ὁ ἐξουσιαστής, ἵνα κρίνῃ, εἰς τὸν ναὸν τοῦ Ἀδριανοῦ. Οἱ δὲ στρατιῶται, ἐκδύσαντες τὸν Ἅγιον, τὸν ὡδήγησαν βιαίως ἔμπροσθέν του ὡς κατάδικον. Τότε ἠρώτησεν αὐτὸν ὁ ἐξουσιαστὴς πόθεν κατήγετο, τὸ ὄνομά του καὶ τὴν τέχνην του. Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Ἡ πατρίς μου εἶναι ἡ Φοινίκη. Εἶμαι υἱὸς γονέων ἐλευθέρων. Ὀνομάζομαι Θαλλέλαιος, ἡ δὲ τέχνη μου εἶναι ἡ ἰατρικὴ καὶ εἶμαι Χριστιανὸς καὶ δοῦλος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ».