Ὅλους τοὺς ἀσθενεῖς, τοὺς προστρέχοντας εἰς αὐτόν, ὑποδέχεται καὶ ἀναπαύει εἰς κλίνας, ἡ δὲ οἰκία του εἶναι παρηγορία παντὸς δυστυχοῦντος, διότι ὡς εὔσπλαγχνος φροντιστὴς τῶν ἀσθενῶν ἰατρεύει πάντας. Ἐλθὲ λοιπὸν καὶ σὺ νὰ σὲ ὑπάγω εἰς αὐτόν, διὰ νὰ λάβῃς τὴν ἰατρείαν σου».

Τούτους τοὺς λόγους εἶπεν ἡ ἰαθεῖσα γυνὴ εἰς τὸν τυφλὸν καὶ ἐκεῖνος ὑπήκουσε καὶ μετέβη μετ’ αὐτῆς εἰς τὸν Ἅγιον. Ἦτο δὲ καὶ οὗτος τυφλὸς ὄχι μόνον κατὰ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ κατὰ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς, διότι προσεκύνει τὰ εἴδωλα. Ὅμως ἐλπίζων ὅτι θὰ θεραπευθῇ ἀπὸ τὸν Ἅγιον, προσέπεσεν εἰς τοὺς πόδας του καὶ ἔλεγε μετὰ δακρύων· «Ἕως τώρα ἤμην ἐλεεινὸς καὶ ἄθλιος, ἀλλὰ ἀπὸ τώρα καὶ εἰς τὸ ἑξῆς θὰ εἶμαι μακάριος καὶ καλότυχος, διότι θέλω λάβει ἀπὸ σὲ τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου». Τί δὲ ἀπεκρίθη πρὸς αὐτὸν ὁ Ἅγιος; «Ὁ ἀκοίμητος ὀφθαλμὸς τοῦ Θεοῦ, ὦ ἄνθρωπε, βλέπει ὅλων τὰς καρδίας καὶ τὰς γνώμας καὶ τὰς πράξεις. Πίστευσον λοιπὸν εἰς τὸν Χριστόν, τὸν Δημιουργὸν τῆς φύσεως, καὶ θέλεις λάβει τὴν θεραπείαν τῶν ὀφθαλμῶν σου. Διότι, ἐὰν πιστεύσῃς ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, τότε Ἐκεῖνος θὰ σὲ θεραπεύσῃ». Ἀκούσας ταῦτα ὁ τυφλὸς εἶπε· «Πιστεύω ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς μου εἰς τὸν Χριστόν». Λαβὼν δὲ τὰς τρισμακαρίας χεῖρας τοῦ Ἁγίου ἐπέθεσε ταύτας ἐπὶ τῶν ὀφθαλμῶν του καὶ τότε εὐθὺς ἔλαβε τὸ φῶς του καὶ δοξάζων τὸν Θεὸν ἔμεινε πλησίον τοῦ Ἁγίου.

Ἐπειδὴ λοιπὸν, ὁ Ἅγιος παραδόξως ἰάτρευεν ἅπαντας τοὺς ἀρρώστους, διεδόθη ἡ φήμη του εἰς ὅλον τὸν κόσμον καὶ πανταχόθεν ἔτρεχον οἱ ἀσθενεῖς εἰς τὸν Ἅγιον, παρὰ τοῦ ὁποίου ἐθεραπεύοντο σωματικῶς καὶ ψυχικῶς. Ὅθεν, θείῳ ζήλῳ κινούμενος ὁ μακάριος Θαλλέλαιος, περιεπάτει ἀπὸ τόπου είς τόπον, δῆθεν διὰ νὰ ἰατρεύῃ, πράγματι ὅμως διὰ νὰ κηρύττῃ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ὁδηγῇ τοὺς ἀνθρώπους εἰς τὴν εὐσέβειαν. Ὅθεν μετέβη καὶ εἰς τὴν Ἔδεσσαν, ὅπου, ἐξ αἰτίας τῆς ἰατρικῆς, ἔκαμε πολλοὺς καὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστόν. Ἀλλ’ ὁ μισόκαλος διάβολος, μὴ ὑποφέρων νὰ βλέπῃ τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ αὐξανομένην, ἐκίνησε πονηρούς τινας ἀνθρώπους, οἵτινες, μεταβάντες εἰς τὸν ἐξουσιαστὴν τοῦ τόπου, Τιβεριανὸν καλούμενον, κατέδωσαν τὸν Ἅγιον. Κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἐβασίλευεν, ὡς εἴπομεν, ὁ Νουμεριανός.