Εἰσελθὼν λοιπὸν μὲ θάρρος καὶ χαρὰν ἀνέκφραστον ὁ θεῖος Ἀκάκιος ἐντὸς τοῦ προαυλίου, συνήντησε κατ’ ἀρχὰς τὸν πρῶτον θυρωρὸν τοῦ βεζύρη, ὅστις καὶ γραμματοκομιστὴς καλεῖται ὑπὸ τῶν Ὀθωμανῶν. Οὗτος εὐθὺς τὸν ἠρώτησε ποῖος ἦτο καὶ διὰ ποίαν αἰτίαν ἦλθεν ἐκεῖ. Ὁ δὲ γενναῖος Ἀκάκιος ἀφόβως πρὸς αὐτὸν ἀπεκρίθη: «Ἐγὼ εἶμαι Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος, καὶ κατάγομαι ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκην. Ὅταν δὲ ἤμουν παιδίον ἐννέα χρόνων τὴν ἡλικίαν, ἀπατηθεὶς ἀπὸ σᾶς ἠρνήθην ἀφρόνως τὸν Χριστὸν καὶ Θεόν μου καὶ ὑπετάχθην εἰς τὸν ἀντίχριστον διάβολον, λατρεύσας αὐτὸν καὶ τὸν πρόδρομον αὐτοῦ Μωάμεθ καὶ ἔλαβον τὴν μιαρὰν σφραγῖδα τῆς περιτομῆς. Μετὰ δὲ παρέλευσιν ἐννέα χρόνων ἐσυλλογίσθην καὶ γνωρίσας τὴν πλάνην, εἰς τὴν ὁποίαν ὑπέπεσα, πληροφορηθεὶς δὲ καλῶς τὰ μιαρά σας ἔθιμα καὶ τὰς δεισιδαιμονίας, ὡς καὶ τὴν ἀπάτην τῆς πεπλανημένης θρησκείας σας, ἐπέστρεψα πάλιν ἐκ καρδίας εἰς τὴν πατροπαράδοτον καὶ ἁγίαν Πίστιν μου καὶ ἐγνώρισα τὸν Κύριόν μου Ἰησοῦν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινόν, καὶ ὁμολογῶ καὶ πιστεύω εἰς τὴν Παναγίαν καὶ Ὁμοούσιον Τριάδα, εἰς Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, τὰ τρία πρόσωπα καὶ ὑποστάσεις, μίαν δὲ Φύσιν καὶ Οὐσίαν, ἡνωμένην οὖσαν καὶ ἀχώριστον Θεότητα ὁμολογουμένην καὶ πιστευομένην, ἕνα Θεόν, τὸν μόνον Θεόν, ποιητὴν οὐρανοῦ καὶ γῆς τῶν τε ὁρωμένων καὶ νοουμένων κτισμάτων. Ἀρνοῦμαι δὲ ὅλην τὴν πλάνην καὶ ἀσέβειαν τῶν Ἀγαρηνῶν καὶ ὁμολογῶ καὶ κηρύττω τρανῶς, ὅτι εἶμαι Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς καὶ Ὀρθοδόξων γονέων γέννημα, βεβαπτισμένος εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς Ὁμοουσίου καὶ ἀδιαιρέτου Τριάδος».
Ταῦτα εἰπὼν μεγαλοφώνως, ἥρπασε τὸ σαρίκιόν του, τὸ ὁποῖον ἐπίτηδες ἔφερεν εἰς τὴν κεφαλήν του, καὶ ρίψας αὐτὸ κατὰ γῆς τὸ κατεπάτησε καὶ ἔπτυσεν αὐτὸ χλευάζων τὴν ἀνόητον αὐτῶν πλάνην. Ὁ θυρωρός, ἀνελπίστως ταῦτα ἀκούσας καὶ θυμωθείς, ὥρμησε κατ’ αὐτοῦ καὶ ἤρχισε νὰ τὸν κτυπᾷ ἀνηλεῶς. Ἐπειδὴ δὲ ἡ ὥρα δὲν ἐπέτρεπε νὰ τὸν παρουσιάσῃ εἰς τὸν βεζύρην, ἔδεσε δι’ ἁλύσεων τοὺς πόδας του καὶ κατέκλεισεν αὐτὸν εἰς τὸ δεσμωτήριον καθ’ ὅλον τὸ διάστημα τῆς ἡμέρας ἐκείνης. Κατὰ δὲ τὴν νύκτα αὐτὸς καὶ ἄλλοι τινές, μεταξὺ τῶν ὁποίων οἱ πρῶτοι καὶ ἐπίσημοι, ἐλθόντες, ἐκολάκευον τὸν Μάρτυρα, κατ᾽ ἀρχὰς μὲ λόγους ἡμέρους καὶ μὲ ὑποσχέσεις ἀναριθμήτους λαμπρῶν δώρων, ἁρμοζόντων, ὡς ἐκεῖνοι οἱ ἄφρονες ἐνόμιζον, εἰς τὴν νεάζουσαν ἡλικίαν τοῦ Ἀθλητοῦ, προσπαθοῦντες, ὅπως ἀπατήσωσι καὶ ὑποσκελίσωσιν αὐτόν.