Εἰς τοῦτον ἐξομολογηθεὶς ὁ Ἀθανάσιος τὰ κατ’ αὐτόν, εἶπε καὶ τὴν ἐπιθυμίαν του νὰ ἀκολουθήσῃ τὴν ὁδὸν τῆς ἀθλήσεως τῶν Ὁσιομαρτύρων Εὐθυμίου καὶ Ἰγνατίου, ὁ δὲ Πνευματικὸς τοῦ ὑπέμνησε τὰς δυσκολίας καὶ τοὺς κόπους εἰς τοὺς ὁποίους ἀναποφεύκτως ἔπρεπε νὰ ὑποβληθῇ, ἵνα ἐπιτύχῃ τοῦ ποθουμένου μαρτυρικοῦ τέλους· ἰδὼν δὲ ὅτι οὗτος ὁ μακάριος ἐπέμενε μετὰ θέρμης, συγκατένευσε νὰ τὸν δεχθῇ εἰς τὴν καλύβην του καὶ παρέδωκεν αὐτὸν εἰς τὴν ἐπίβλεψιν τοῦ πρώτου τῆς συνοδείας αὐτοῦ Ὁσιωτάτου Γέροντος Ἀκακίου, καθὼς καὶ τοὺς προαθλήσαντας Ὁσιομάρτυρτυρας. Παραλαβὼν δὲ αὐτὸν ὁ Γέρων Ἀκάκιος καθωδήγει ἐπιμελῶς εἰς τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνας, τοὺς ὁποίους ἀδιαλείπτως καὶ προθύμως ἠγωνίζετο νύκτα καὶ ἡμέραν, νηστεύων, ἀγρυπνῶν καὶ ἀδιαλείπτως καὶ ἀόκνως προσευχόμενος.

Ἀλλὰ μετὰ ἡμέρας τριάκοντα πέντε, ὁ πονηρὸς ἐξήγειρε κατ’ αὐτοῦ δειλίαν καὶ σφοδρῶς ἐνοχληθεὶς καὶ ἡττηθείς, χωρὶς δὲ νὰ ἀναγγείλῃ οὔτε εἰς τὸν Πνευματικόν του Πατέρα Νικηφόρον, οὔτε εἰς τὸν ἐπιστάτην αὐτοῦ Γέροντα Ἀκάκιον τὸν σκοπόν του, ἔφυγε διὰ νυκτός. Μὴ προμελετήσας δὲ ποῦ νὰ ὑπάγῃ, ἐβάδιζεν εἰς τὸ σκότος τὴν ὁδὸν τὴν ὁδηγοῦσαν εἰς Καρυάς, πλανώμενος εἰς ἀνωφερείας καὶ δάση μέχρι τοῦ ὄρθρου, ὅτε, διακρίνας πρὸ αὐτοῦ τὴν Ἱερὰν Μονὴν τοῦ Κουτλουμουσίου, ἔμεινεν εἰς αὐτὴν τὴν νύκτα ἐκείνην. Τὴν δὲ ἑπομένην, ἥτις ἦτο ἡ παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων, ἀναμιχθεὶς καὶ μὲ ἄλλους ἑορταστάς, ἦλθεν εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Σίμωνος Πέτρας καί, μετὰ τὴν ἑορτήν, ἀνήγγειλεν εἰς τὸν Ἡγούμενον, ὅτι ἐπεθύμει νὰ μείνῃ ἐκεῖ· ἀλλὰ δὲν ἔγινε δεκτός, ὡς ἀγένειος.

Ἀφοῦ ὅμως ὁ Ἀθανάσιος εἶπεν εἰς αὐτὸν ὅτι ἤξευρε τὴν τέχνην τοῦ σκυτοτόμου, συγκατένευσεν ὁ Ἡγούμενος καὶ ἔμεινεν ὀλίγας ἡμέρας. Ἐπειδὴ ὅμως ἦτο ἀγένειος, ἐπροξένησε σκάνδαλον εἰς ἕνα τῶν ἐκεῖ ἀδελφῶν καὶ οὕτως ἀπεβλήθη παρὰ τοῦ Ἡγουμένου. Πρὸ ὅμως τῆς ἐκεῖθεν ἀποβολῆς του, εἶδε καθ’ ὕπνον Γέροντά τινα σεβάσμιον, ὅστις τοῦ εἶπε νὰ φύγῃ ἀπὸ ἐκεῖ καὶ νὰ ἐπιστρέψῃ εἰς τὸν Πνευματικόν του, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἀνεχώρησε, καὶ νὰ ἐξακολουθήσῃ τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνάς του ὡς πρότερον. Ὁ δὲ Ἀθανάσιος, ἐρωτήσας αὐτὸν ποῖος ἦτο, ἤκουσε παρ᾽ αὐτοῦ ὅτι ἦτο ὁ κτίτωρ τῆς Μονῆς ταύτης ἤτοι ὁ Ὅσιος Σίμων ὁ Μυροβλύτης. Ἀλλὰ καὶ ταῦτα ἀκούσας, δὲν ὑπήκουσεν, αἰσχυνόμενος νὰ ἐπανέλθῃ ἐκεῖ, ὁπόθεν εἶχεν ἀποδράσει.