Ὅθεν ἐπέστρεψε πάλιν εἰς τὸ Χιλανδάριον. Ὅμως οἱ προεστῶτες δὲν τὸν ἐδέχοντο, διότι πρότερον εἶχεν ἀναχωρήσει κρυφίως. Ἀλλ’ εὐσπλαγχνισθέντες ἐδέχθησαν αὐτόν, ὁρίσαντες νὰ μείνῃ ἔξω τῆς Μονῆς εἰς τὸν ἀμπελῶνα καὶ ὡς κανόνα ἢ πρὸς παράδειγμα νὰ σκάψῃ μόνος τὸν ἀμπελῶνα τοῦτον.

Ἐνῷ λοιπὸν εὑρίσκετο ἐκεῖ καὶ ἔσκαπτε, μετ’ ὀλίγας ἡμέρας εἷς ἐκ τῶν ἐκεῖ προκρίτων, ἀσθενήσας, ἐσκέφθη νὰ ἀποστείλῃ τὸν Ἀθανάσιον εἰς Καρυὰς διὰ νὰ τοῦ φέρῃ ἰατρικά. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἀθανάσιος δὲν ὑπήκουσεν, ἤκουσε παρ’ αὐτοῦ νὰ τοῦ λέγῃ· «Σύ, οὕτω φερόμενος, οὔτε Τοῦρκος, οὔτε Χριστιανός εἶσαι». Τοῦτον τὸν λόγον ἀκούσας ὁ Ἀθανάσιος ἐπληγώθη εἰς τὴν καρδίαν, καὶ εἶπεν ἐν ἑαυτῷ· «Ἂς ἐπιστρέψω καλῶς ἐκεῖ, ἀπὸ ὅπου κακῶς ἔφυγον». Μετὰ τεσσαράκοντα λοιπὸν ἡμέρας ἀπὸ τῆς ἐκ τοῦ Πνευματικοῦ του Πατρὸς Νικηφόρου ἀναχωρήσεως, ἐπέστρεψε πάλιν εἰς αὐτόν· ἦτο δὲ ἑσπέρα. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Πνευματικός, τὸν ἠρώτησε ποῦ ἦτο καὶ πῶς ἦλθε πάλιν. Ὁ δὲ μακάριος ἀπεκρίθη μετὰ δακρύων· «Ἥμαρτον, Πάτερ, εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, διότι, πλανηθεὶς ἀπὸ τὸν διάβολον, ἔφυγον, ἀλλὰ εἰς τὸ ἑξῆς δὲν φεύγω». Ὁ δὲ Πνευματικὸς εἶπεν εἰς αὐτὸν μὲ αὐστηρότητα· «Ἐγὼ πλέον δὲν σὲ δέχομαι, ἀλλ’ ὕπαγε εἰς κανὲν Μοναστήριον, ἵνα κλαύσῃς τὰς ἁμαρτίας σου καὶ εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς νὰ σὲ σώσῃ μὲ τὴν μετάνοιαν καὶ τὰ δάκρυα». Ὁ Ἀθανάσιος, ταῦτα ἀκούσας, προσέπεσεν εὐθὺς εἰς τοὺς πόδας του, μετὰ δακρύων δὲ τούτους κατασπαζόμενος ἔλεγε· «Δέξαι με, Πάτερ, διὰ τοὺς οἰκτιρμοὺς τοῦ Θεοῦ, τὴν βοήθειαν τῆς Θεοτόκου καὶ τὰς εὐχὰς τῶν νεωστὶ μαρτυρησάντων Ὁσιομαρτύρων Εὐθυμίου καὶ Ἰγνατίου, ἐλπίζω δὲ νὰ χαρῆτε καὶ, δι’ ἐμὲ τὸν ἁμαρτωλόν».

Τότε, ὁ μακάριος Νικηφόρος, εὐσπλαγγνισθείς, εἶπε πρὸς αὐτόν· «Ἰδού, τέκνον, ὅτι σὲ δέχομαι, ἀλλὰ πρέπον εἶναι νὰ ὑπακούσῃς εἰς ὅσα θέλω σὲ προστάξει». Ταῦτα δὲ ἀφοῦ εἶπε, προσεκάλεσε τὸν Γέροντα Ἀκάκιον καὶ τοῦ εἶπε· «Λάβε τοῦτον ὑπὸ τὴν ἐπιστασίαν σου καὶ ἔχε τὴν φοοντίδαν του, ὡς καὶ πρότερον τῶν Ἁγίων Εὐθυμίου καὶ Ἰγνατίου, καθοδηγῶν αὐτὸν εἰς τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας». Ὁ δὲ Ἀκάκιος, παραλαβὼν αὐτόν, τὸν περιώρισεν εἰς ἰδιαίτερον οἴκημα, ὁρίσας εἰς τοῦτον περισσοτέρους τῶν πρώτων ἀγῶνας, νηστείαν, δηλαδή, ἐκτεταμένην, γονυκλισίας ὑπὲρ τὰς τρεῖς ἥμισυ χιλιάδας τὸ ἡμερονύκτιον καὶ κομβοσχοίνια ἀμέτρητα. Οὕτω, εἰς διάστημα ὀλίγων ἡμερῶν, εἰς τόσην κατάνυξιν ἔφθασεν, ὥστε οἱ ὀφθαλμοί του ἔγιναν πηγαὶ δακρύων. Οὕτω λοιπὸν ἀσκήσας, παρεκάλεσε, μὲ πολλὴν θερμότητα, νὰ λάβῃ τὸ Ἀγγελικὸν Σχῆμα, τοῦ ὁποίου καὶ ἠξιώθη κατὰ τὴν τετάρτην Κυριακὴν τῶν Νηστειῶν, μετονομασθείς, ἀντὶ Αθανασίου, Ἀκάκιος.