Ὡσαύτως καὶ ὅλοι οἱ ἐν τῷ κριτηρίῳ ἐκείνῳ διατρίβοντες Ἀγαρηνοὶ μὲ παντοίους τρόπους ἐφρόντιζον, εἰ δυνατόν, νὰ μεταβάλωσι καὶ σβέσωσι τὸν ἔνθεον αὐτοῦ πόθον καὶ ἔρωτα καὶ νὰ κατακρημνίσωσιν αὐτὸν πάλιν εἰς τὸν βόθυνον τῆς ἀπωλείας τῆς πεπλανημένης καὶ στυγερᾶς θρησκείας τοῦ Μωάμεθ!
Ὁ δὲ Μάρτυς οὐδὲν ἄλλο ἐλάλει εἰ μὴ τὸ γλυκύτατον ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸν ὁποῖον ἐπεκαλεῖτο μετὰ λαμπρᾶς φωνῆς καὶ τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ χαράττων καθ᾽ ὅλον του τὸ σῶμα, δεικνύων οὕτω ὅτι ἔμενε στερεός, ὡς ἄκμων, καὶ ἀμετάβλητος. Τότε οἱ μιαροὶ ἰδόντες, ὅτι μὲ τὰς κολακείας των οὐδὲν κατώρθωνον, ἠπείλουν αὐτὸν καὶ ἐρράβδιζον καὶ μὲ ἄλλας ποικίλας βασάνους ἀσπλάγχνως αὐτὸν ἐτυράννουν. Ὁ δὲ Μάρτυς, ὡς ἄλλος νὰ ἔπασχεν, ὑπέμενεν ἀνδρείως καὶ ἐφαίνετο φαιδρός, τὸ δὲ πρόσωπόν του ἐφαίνετο λαμπρότερον καὶ χαριέστατον. Ἀλλὰ καὶ τὸ ἀθλητικὸν αὐτοῦ σῶμα ἔμενεν ἀβλαβὲς καὶ τελείως ἀπλήγωτον ἐκ τῶν διαφόρων βασάνων καὶ πληγῶν, ἂς ἔλαβε καὶ οὕτω διέμεινεν ἕως τῆς τετάρτης ὥρας τῆς Κυριακῆς. Διότι κατ’ αὐτὴν τὴν ὥραν ἔλυσαν αὐτὸν οἱ ὑπηρέται ἐκ τῶν δεσμῶν τῆς ἁλύσεως καὶ ἔφερον αὐτὸν ἐνώπιον τοῦ μεγάλου ἡγεμόνος των, ὅστις ἠρώτησεν αὐτόν, λέγων· «Τὶ ἔπαθες καὶ ἀρνεῖσαι τὴν ἀληθινὴν πίστιν ἡμῶν καὶ τὴν ἀποστρέφεσαι, πάσχεις δὲ θεληματικῶς, ἐνῷ εἶσαι νέος, ὡραῖος καὶ μυαλωμένος, ἱκανὸς εἰς τὸ νὰ γνωρίζῃς τὴν ἀληθῆ θρησκείαν μας; Ἡμεῖς ἐκ τοῦ διαφαινομένου χαρακτῆρος σου καὶ τῶν σεμνῶν σημείων τοῦ προσώπου σου συμπεραίνομεν, ὅτι εἶσαι νουνεχὴς καὶ φρόνιμος, λέγεις δὲ ταῦτα ἀπατηθείς».
Ὁ Ἀκάκιος εἰς ὅλας αὐτὰς τὰς θωπείας, τὰς κολακείας καὶ τὰ σοφίσματα ἀπεκρίνετο ἀπτοήτως· «Ἐγώ, ὅτε ἤμην ἐννέα χρόνων, ἀπατηθείς, ἠρνήθην τὴν Ὀρθόδοξον καὶ ἀληθινὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ μου· ἀλλὰ μετὰ παρέλευσιν πάλιν ἐννέα χρόνων ἦλθον εἰς τὰς φρένας μου καὶ ἐγνώρισα, ὅτι μία καὶ μόνη εἶναι ἡ ἀληθινὴ καὶ ἀψευδὴς Πίστις, ἡ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, καὶ διὰ τοῦτο ἦλθον ἐδῶ εἰς τὴν Κωνστιιντινούπολιν, ἵνα ὁμολογήσω ἔμπροσθέν σου καὶ ὅλων τῶν παρεστώτων ὑπηρετῶν σου τὸν Ἐσταυρωμένον Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος ἐγεννήθη ἐκ τῆς Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας καὶ ἔγινεν, Αὐτὸς ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἄνθρωπος τέλειος, ἀχώριστος διαμένων τῷ Πατρὶ καὶ μετ’ Αὐτοῦ, ἐν παντὶ καιρῷ καὶ πάσῃ ὥρᾳ συνδοξαζόμενος καὶ συμπροσκυνούμενος ὑπὸ Ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων ἐν Οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς.