Ὁ δὲ εὐλογημένος Μάρτυς Ἀκάκιος, ἂν καὶ ἦτο δεδεμένος μὲ τὰς ἁλύσεις, οἱ πόδες του ἠσφαλισμένοι εἰς τὸ ξύλον καὶ αἱ χεῖρες ἐσφιγμέναι, ὡς ἠδύνατο ὅμως, ἀνοίξας τὸ ἀρτοφόριον καὶ τὸν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάντα θεῖον Ἄρτον ἰδὼν καὶ πανευλαβῶς προσκυνήσας, ἐκοινώνησεν αὐτοῦ, ἀναπέμψας ἐξ ὅλης ψυχῆς εὐχαριστήριον δοξολογίαν εἰς τὸν δοτῆρα Θεόν, ηὐχήθη δὲ εἰς τὸ παιδίον πᾶν ἀγαθὸν καὶ σωτήριον καὶ παρεκάλεσε νὰ μεταβιβάσουν εἰς τὸν Πνευματικόν του Πατέρα ὅσα τοῦ συνέβησαν καὶ ὅτι ἠξιώθη καὶ τοῦ παμποθήτου ὑπὲρ ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ θανάτου. Ἀφοῦ δὲ ἐξῆλθεν ἐκ τῆς φυλακῆς τὸ παιδίον, συνήντησε τὸν κομίσαντα τὴν Ἁγίαν Μερίδα καὶ ἐγχειρίσας εἰς αὐτὸν κενὸν τὸ ἀρτοφόριον, ἀνέφερε λεπτομερῶς ὅλους τοὺς λόγους τοῦ Μάρτυρος. Ἐκεῖνος δέ, περιχαρὴς γενόμενος, διότι ἤκουσεν ὁ Θεὸς τὴν παράκλησιν τοῦ Γέροντος, ἀπεφάσισε νὰ ἀναχωρήσῃ ἐκεῖθεν ταχέως καὶ νὰ ἀναφέρῃ εἰς τὸν Γέροντα ὅτι ἔφερεν εἰς πέρας τὴν ἐντολήν του.
Ἀλλὰ τί τάχα συνέβη εἰς αὐτὸν τὸν καλὸν κομιστὴν ἐξερχόμενον; Ἀκούσατε. Ὅτε μὲν ὁ φιλόχριστος ἐκεῖνος ἄνθρωπος εἰσῆλθεν εἰς τὴν φυλακήν, ὡς εἴπομεν, οὐδεὶς τῶν φυλάκων ἀντελήφθη αὐτόν. Ἦτο δὲ τοῦτο εὐεργεσία τῆς θείας Προνοίας, διὰ νὰ ἀξιωθῇ ὁ Μάρτυς τῆς θείας Μεταλήψεως. Ὅτε δὲ ἐξήρχετο, μόλις εἶχε βαδίσει ὀλίγα βήματα σπεύδων νὰ ἐξέλθῃ τῆς φυλακῆς, ἰδόντες αὐτὸν οἱ φύλακες, ὥρμησαν κατ’ αὐτοῦ καὶ διὰ ξύλων καὶ ροπάλων ἐκτύπων αὐτὸν καὶ διὰ τῶν ποδῶν τὸν ἐλάκτιζον ἀσπλάγχνως. Ἐκραύγαζον δὲ ἅπαντες μὲ τὴν βάρβαρον γλῶσσαν των, ἐρωτῶντες· «Πῶς ἐτόλμησες, ἄπιστε, καὶ εἰσῆλθες εἰς τὴν φυλακὴν καὶ ἡμεῖς δὲν σὲ εἴδομεν;». Ἐκεῖνος δὲ ἄλλα ἀντ’ ἄλλων ἀπεκρίνετο. Ἀλλά, κατὰ θείαν θέλησιν, ἐλυτρώθη ἀπὸ τῆς ἐπικινδύνου ἐκείνης θέσεως καὶ ἀπομακρυνθεὶς τῆς φυλακῆς, μὲ ὅλον του τὸ σῶμα πληγωμένον ἀπὸ τοὺς ραβδισμούς, ἐστάθη εἰς ἓν μέρος τῆς ὁδοῦ ἐκείνης καὶ ἐσυλλογίζετο ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἐδοκίμασε καὶ ἐκ ποίων θανατηφόρων πληγῶν καὶ κινδύνων ἐλυτρώθη, συγχρόνως δὲ ἤρχισε νὰ αἰσθάνεται πόνους πικροτάτους εἰς ὅλον τὸ σῶμά του.
Ὅμως, ἂν καὶ εἰς τοιαύτην κακὴν κατάστασιν εὑρίσκετο, ὁ φόβος, ὁ τρόμος καὶ ἡ ταραχὴ τῆς καρδίας του ἔπαυσαν διὰ τῆς ἀναμνήσεως τῶν βασάνων καὶ τῶν θλίψεων τοῦ Μάρτυρος. Συλλογιζόμενος δὲ τὶ τέλος, ἤθελε λάβει ὁ Ἅγιος, αἴφνης εἶδε πλῆθος Ἀγαρηνῶν κατερχόμενον, οἱ ὁποῖοι ἔσυρον μεθ’ ἑαυτῶν τὸν θεῖον Ἀκάκιον, ὡς κατάδικον, ἔχοντα δεδεμένας τὰς χεῖρας του ὄπισθεν καὶ κρατούμενον ὑπὸ τῶν βασανιστῶν, οἵτινες ἔτρεχον, ὑβρίζοντες τὸν Μάρτυρα, πτύοντες εἰς τὸ ἱερόν του πρόσωπον καὶ ραβδίζοντες αὐτόν, βρυχώμενοι κατ’ αὐτοῦ ὡς λέοντες. Ταῦτα ἰδὼν ἐκεῖνος ἐσκέφθη νὰ τοὺς ἀκολουθήσῃ.