Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Νέου Ὁσιομάρτυρος Ἀκακίου.

Ταῦτα ἦλθον νὰ ὁμολογήσω καὶ ἂς λάβω μυρίας τιμωρίας καὶ αὐτὸν τὸν θάνατον διὰ τὴν ἀγάπην Αὐτοῦ, καὶ ἵνα διὰ τῆς ἐκχύσεως τοῦ αἵματός μου ἐκπλύνω τὸ πανάθλιον σῶμά μου ἀπὸ τὴν ἀκαθαρσίαν τῆς ἀρνήσεως, ἐλευθερούμενος ἐκ τῆς βδελυρᾶς περιτομῆς τῆς ἀκροβυστίας μου καὶ οὕτω μείνω ἀκατάκριτος· διότι, καθὼς καὶ σὺ προεῖπας, ἔχω φυσικὴν ἀγχίνοιαν τοῦ νὰ γνωρίζω τὸν ἀληθῆ καὶ μόνον Θεόν, τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ὁποῖον μετὰ βεβαίας πληροφορίας καὶ φωνῆς παρρησίας ὁμολογῶ καὶ κηρύττω Θεὸν παντοδύναμον, ἵνα, κατὰ τὴν μέλλουσαν ζωήν, ἀκατακρίτως ἀπέλθω εἰς τὴν Βασιλείαν Αὐτοῦ».

Ὁ ἡγεμών, ἐφ’ ὑψηλοῦ θρόνου καθήμενος, ἂν καὶ ἤκουσε τὴν λαμπρὰν ὁμολογίαν τοῦ Μάρτυρος, διὰ τῆς συνήθους του ὅμως μεγαλοπρεπείας καὶ ἀλαζονείας προσποιηθείς, ὅτι, ἀταράχως, δῆθεν καὶ ἄνευ ὀργῆς ἤκουσε ταῦτα, ἐπρόσταξε τοὺς ὑπηρέτας, τοὺς εἰς τοιαύτην ὑπηρεσίαν διωρισμένους, νὰ ὁδηγήσωσι τὸν Μάρτυρα ὡς κατάδικον εἰς τὸν ὡρισμένον κριτὴν τῆς πόλεως, παραγγείλας εἰς αὐτοὺς ἵνα, ἀφ᾽ οὗ λάβωσι τὴν ἔγγραφον ἀπόφασιν τοῦ θανάτου του, παραδώσωσιν αὐτὸν εἰς τὸν δήμιον, ὅπως ἀποκεφαλισθῇ ἀφεύκτως τὴν ἑπομένην. Καὶ ταῦτα μὲν ἀπεφασίσθησαν παρὰ τοῦ ἡγεμόνος κατὰ τοῦ Μάρτυρος. Ὁ δὲ σεβάσμιος Γέρων Γρηγόριος, προνοῶν, παρεκάλεσε πολλοὺς Χριστιανοὺς νὰ ἐξετάσωσι καὶ μάθωσι λεπτομερῶς ὅσα τυχὸν συμβῶσιν εἰς τὸν Ἀκάκιον, πρὸς πληροφορίαν αὐτοῦ. Ὅθεν μαθόντες ἐκεῖνοι ὅσα διηγήθημεν ἀνωτέρω, κατὰ τὸ ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς ἦλθον ἀπὸ τῆς Πόλεως εἰς τὸν Γαλατᾶν καὶ εὑρόντες τὸν Γρηγόριον ἐξιστόρησαν ἅπαντα λεπτομερῶς. Ὁ δὲ Γέρων Γρηγόριος, ἐκ τῆς ὑπερβολικῆς αὐτοῦ χαρᾶς ἐνθουσιασθεὶς τῷ πνεύματι, ηὐχαρίστησεν ὁλοψύχως τὸν Κύριον διὰ τὰς καλὰς αὐτὰς πληροφορίας.

Κατὰ δὲ τὴν νύκτα ἐκείνην διελογίζετο ὁ Γρηγόριος ἀναπολῶν τὰς θλίψεις καὶ τοὺς κινδύνους τοῦ Ἀκακίου καὶ ἔκρινεν εὔλογον νὰ εὕρῃ τρόπον, καὶ στείλῃ εἰς αὐτὸν τὸν ἐπουράνιον ἄρτον, τὸ Πανάγιον Σῶμα καὶ τὸ Ἄχραντον Αἷμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, διὰ νὰ κοινωνήσῃ, πρὸ τοῦ τέλους. Ἀπεφάσισε λοιπὸν νὰ προσκαλέσῃ πάλιν τὸν ἀδελφὸν τοῦ πλοιάρχου καὶ νὰ τὸν παρακαλέσῃ, ὅπως ὑπάγῃ πρὸς τοῦτο. Ὅθεν τὸ πρωΐ, πορευθεὶς εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τῆς Θεοτόκου, παρεκάλεσε τοὺς Ἱερεῖς νὰ τοῦ δώσωσι μερίδα ἐκ τοῦ ζωοποιοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀξιωθεὶς ταύτης τῆς αἰτήσεως καὶ λαβὼν μετὰ πάσης εὐλαβείας τὴν μερίδα τοῦ ἡγιασμένου Ἄρτου, κατησφαλισμένην εἰς ἀρτοφόριον, ἐκάλεσε τὸν φιλόχριστον ἐκεῖνον ἄνδρα καὶ διὰ θερμῶν δεήσεων ἔπειθεν αὐτὸν νὰ κομίσῃ τὰ Ἅγια Δῶρα εἰς τὴν φυλακήν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Μετὰ ταῦτα ἐκομίσθησαν ἐκεῖ τὰ ἱερὰ Λείψανα καὶ τῶν ἄλλων δύο Ἁγίων Ὁσιομαρτύρων Εὐθυμίου καὶ Ἀκακίου, περὶ οὗ γίνεται λόγος κατωτέρω.

[2] Κατὰ τὴν ἡμέραν ταύτην ὁ μακάριος Ἀκάκιος ἔγραψε καὶ ἐπιστολὴν πρὸς τὸν Πνευματικόν του Πατέρα καὶ Γέροντα Νικηφόρον, ἔχουσαν οὕτω:

«Ἐν Κωνσταντινουπόλει τῇ 27ῃ Ἀπριλίου ͵αωιεʹ (1815). Πανοσιώτατέ μοι καὶ Πνευματικέ μου Πάτερ, προσκυνῶ καὶ ἀσπάζομαι τὴν ἁγίαν σου δεξιάν. Τὸ παρόν μου ταπεινὸν γράμμα δὲν ἀποβλέπει εἰς ἄλλο τι, εἰμὴ εἰς τὸ νὰ ζητήσω τὴν εὐχήν σας καὶ νὰ σᾶς γνωστοποιήσω καὶ τὴν αἰσίαν ἄφιξίν μας. Ὅτι μὲ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὰς ἁγίας σας εὐχὰς κατευωδώθημεν εἰς τὴν Βασιλεύουσαν τῇ 25ῃ τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου. Ἐλπίζω εἰς τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὰς ἰδικάς σου θερμὰς πρὸς Κύριον δεήσεις καὶ τῶν πνευματικῶν μου ἀδελφῶν νὰ λάβῃ τέλος ἡ ὑπόθεσίς μας. Τοὺς ἀδελφούς μου τοὺς χαιρετῶ καὶ πολὺ τοὺς παρακαλῶ νὰ μὴ μὲ λησμονήσωσιν. Ὅταν ἀκούσητε τὸ τέλος μου, νὰ εὐχαριστήσητε τὸν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον καὶ νὰ δοξολογήσητε ὅλην τὴν ἑβδομάδα ἐν χαρᾷ καὶ ἀγαλλιάσει ψυχῆς. Διὰ τοὺς κόπους τοὺς ὁποίους ἐδοκιμάσατε ἕως τῆς σήμερον δι’ ἐμέ, ἐγὼ δὲν εἶμαι ἱκανὸς νὰ σᾶς εὐχαριστήσω· μόνον ὁ ἐπουράνιος Βασιλεύς μου νὰ σᾶς ἀντιβραβεύσῃ εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, τῆς ὁποίας εἴθε νὰ ἀξιώσῃ πάντας ἡμᾶς ὁ Κύριος, ἵνα συγκατοικήσωμεν.

Ὁμοίως καὶ ὅσοι ἀκόμη συνέδραμον καὶ ἐβοήθησαν εἰς αὐτὸ τὸ ἔργον, εἴθε νὰ λάβωσι τὸν μισθὸν ἀπὸ τὸν ἐπουράνιον Βασιλέα μου. Ὅλους τοὺς ἁγίους Πατέρας τῆς Σκήτης μας εὐλαβῶς προσκυνῶ, τὸν διδάσκαλόν μου Γέροντα Ὀνούφριον καὶ τοὺς παραδελφούς μου Γέροντας Ἀκάκιον, Ἰάκωβον καὶ Καλλίνικον. Χαιρετισμοὺς καὶ εἰς τὸν διδάσκαλον Γαβριήλ. Προσκυνήματα καὶ εἰς τὸν Ἱερέα Ἀγαθάγγελον, ἀσπάζομαι τὴν δεξιάν του. Τὸν Ἱερέα Δοσίθεον μετὰ τοῦ Γέροντός του καὶ τῆς συνοδείας του προσκυνῶ, ὡς καὶ τὸν γείτονά μας Γέροντα Νεόφυτον μὲ τὴν συνοδείαν του. Ἀσπάζομαι ὁμοίως καὶ τὸν γείτονά μας Γέροντα Μιχαὴλ μὲ τὴν συνοδείαν του. Ταῦτα γράφω ὡς ἐν συντόμῳ, Πάτερ καὶ Πνευματικέ μου. Αὔριον λοιπὸν Παρασκευῇ, 28ῃ Ἀπριλίου, μέλλω νὰ κινήσω εἰς τὸν δρόμον τῆς ἀθλήσεως καὶ αἱ ἅγιαι εὐχαί σας εἴθε νὰ μὲ ἐνδυναμώσωσιν. Ἀμήν. Ἐλάχιστος ΑΚΑΚΙΟΣ Μοναχός».