Οἱ ἀδελφοὶ τότε ἐτέλεσαν ὁλονύκτιον ἀγρυπνίαν, ψάλλοντες καὶ προσευχόμενοι, τὴν δὲ πρωΐαν ἀνεβίβασαν το ἱερὸν τοῦ Ἁγίου Λείψανον εἰς τὸ ὄρος καὶ ἐνεταφίασαν αὐτό. Κατόπιν, κρυφίως, μετ’ ἄλλων τριῶν, ὁ Θεόδωρος ἀνεσήκωσε τοῦτο καὶ μετέφερεν εἰς τόπον ἄγνωστον, εἰς τὸν ὁποῖον εὑρίσκεται ἕως τῆς σήμερον. Οἱ δὲ ἀδελφοί, κατὰ τὸν λόγον τοῦ Ὁσίου, ἀνέδειξαν Ἡγούμενον τὸν Πετρώνιον, ὅστις ἔζησε μόνον ὀλίγας ἡμέρας. Ἀλλὰ κατὰ τὸ μικρὸν τοῦτο διάστημα ἐκυβέρνησε τοὺς ἀδελφοὺς μετὰ μεγάλης ἐπιμελείας. Ὅταν δὲ ἦλθεν ἡ ὥρα τῆς κοιμήσεώς του ἠρώτησε τούτους τίνα ἤθελον διὰ Ποιμένα των. Οἱ δὲ εἶπον εἰς αὐτὸν νὰ ἐκλέξῃ ἐκεῖνος καὶ νὰ κάμῃ ταύτην τὴν διάκρισιν. Οὕτω ὁ μακάριος Πετρώνιος ἐψήφισε τὸν Ὠρσίσιον, ὁ ὁποῖος, ἔνδακρυς, ἐπεθύμει νὰ παραιτηθῇ τῆς προστασίας, λέγων ὅτι δὲν ἦτο ἄξιος. Ὅμως ἐψήφισαν τοῦτον, ἂν καὶ μὴ θέλοντα. Ἦτο δὲ ὁ Ὠρσίσιος πολὺ ἀγαθός, ταπεινὸς τῷ πνεύματι, πρᾶος καὶ ἄκακος. Περιήρχετο δὲ τὰ Μοναστήρια, φροντίζων τοὺς ἀδελφοὺς καὶ νουθετῶν καὶ διδάσκων εἰς τούτους ἐπιμελέστατα τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, τόσον ἐκ τῶν θείων Γραφῶν, ὅσον καὶ διὰ πανσόφων παραδειγμάτων νὰ εἶναι πάντοτε ἕτοιμοι, νὰ μὴ ἀμελῶσι τὴν σωτηρίαν των καὶ νὰ φυλάττουν ἐπιμελῶς πᾶσαν παράδοσιν τοῦ Ὁσίου ἀπαρεγκλίτως.

Ἐξαιρέτως δὲ εἶπε πρὸς τούτους καὶ τοῦτο τὸ ὡραιότατον ὑπόδειγμα ὁ Ὠρσίσιος· «Ἐὰν ἀμεληθῇ ὁ λύχνος καὶ δὲν τροφοδοτηθῇ δι’ ἐλαίου, σβέννυται καὶ τότε ἔρχεται ὁ ποντικός, ὅστις, εὑρίσκων τοῦτον ἐσβεσμένον, τὸν ρίπτει εἰς τὴν γῆν καὶ ἐὰν εἶναι πήλινος θρυμματίζεται. Ἐὰν δὲ εἶναι χάλκινος, τὸν ἐπιμελεῖται ὁ κύριός του. Οὕτω συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ψυχήν, ἐὰν ἀμεληθῇ ἀναχωρεῖ ἀπ’ αὐτῆς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὁπότε, ἀπομενούσης ταύτης ψυχρᾶς καὶ σκοτεινῆς, εὑρίσκει τόπον ἐντὸς αὐτῆς ὁ διάβολος καὶ εἰσερχόμενος κατατρώγει τὴν προθυμίαν αὐτῆς καὶ οὕτω ἀπόλλυται. Ὅστις δὲ ἔχει πρὸς τὸν Θεὸν καλὴν γνώμην καὶ πρόθυμον διάθεσιν, ἐὰν πταίσῃ εἰς παραμικρόν τι ὡς ἄνθρωπος, ὁ φιλάνθρωπος καὶ πολυέλεος Κύριος στέλλει εἰς αὐτὸν τὸν φόβον Αὐτοῦ καὶ τὴν ἐνθύμησιν τῆς ἀτελευτήτου ζωῆς καὶ οὕτως, εἰς τὸ μέλλον, μὲ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ φυλάττεται. Διὰ τοῦτο πρέπει νὰ διατηροῦμεν τὸ πνεῦμα ἄσβεστον, ἀγρυπνοῦντες καὶ ἔχοντες τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ ἀδιάλειπτον ἐντὸς τῆς καρδίας ἡμῶν, νὰ τηροῦμεν δὲ τὰς ἐντολάς Του ἀόκνως». Μὲ τοιαῦτα καὶ ἕτερα ψυχωφελῆ διδάγματα ἐπροθυμοποίει πρὸς τὴν ἀρετὴν τοὺς ἀμελεῖς ὁ Ὠρσίσιος.