Ἠσθένησέ ποτε ὁ Θεόδωρος καὶ ὁ Ὅσιος μετέβη πρὸς ἐπίσκεψίν του. Παρηγορεῖ δὲ αὐτὸν λέγων· «Δὲν ἔρχεται ποτε ἀσθένεια εἰς τὸν ἄνθρωπον, χωρὶς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Μὴ λυπεῖσαι λοιπόν, ἀφοῦ, ὅταν ὁ Κύριος εὐδοκήσῃ, σὲ θεραπεύει. Διότι τώρα σὲ δοκιμάζει, ἐὰν εὐχαριστῇς Αὐτὸν εἰς ὅλα, ὡς τὸν Ἰώβ, ὅστις ὑπέμεινεν ὅλας τὰς λύπας λέγων· «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον» (Ἰὼβ α’ 21). Οὕτω πρέπει νὰ λέγῃ καὶ νὰ ὑπομένῃ πᾶς ὅστις φέρει Σταυρόν, οἵα δήποτε δηλαδὴ πάθη ἑκούσια ἢ ἀκούσια ὑπομένῃ. Καὶ ἑκούσια μὲν πάθη εἶναι ὅσα ὑπομένομεν θεληματικῶς μετὰ κόπων καὶ πόνων μεγάλων, ὡς ἐπὶ παραδείγματι, ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία, οἱ κόποι καὶ ἄλλα ὅμοια. Ἀκούσια δὲ πάθη εἶναι αἱ ἀσθένειαι καὶ αἱ ἄλλαι λὑπαι, αἵτινες συμβαίνουσιν εἰς ἡμᾶς χωρὶς τὴν θέλησίν μας καὶ διὰ τῶν ὁποίων καθαρίζεται ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὰς ἁμαρτίας, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὑπομείνῃ ταῦτα, εὐχαριστῶν μάλιστα τὸν Θεόν. Τότε ὅλα αὐτὰ λογίζονται δι’ αὐτὸν ὡς ἑκούσιος ἀγὼν καὶ κατόρθωμα καὶ οὕτω λαμβάνει διπλοῦν τὸν στέφανον». Ταῦτα ἀκούσας ὁ θεῖος Θεόδωρος παρηγορήθη καὶ ἐνεδυναμώθη.

Ἔστελλε δὲ πολλάκις ὁ Ἅγιος καὶ τοῦτον τὸν Θεόδωρον, ἵνα ἐπισκέπτεται τοὺς ἀδελφούς, πρὸς τοὺς ὁποίους συνέστησε νὰ ἀκούωσιν αὐτόν, ὡς νὰ ἦτο ὁ ἴδιος, εἰς ὅσα δὲ προστάσσει νὰ ὑποτάσσωνται, ὡς πρὸς πατέρα των, μὲ φόβον Θεοῦ, ἐπειδὴ εἶχε χάριν πολλήν, ὡς εἴπομεν. Εὑρισκομένου δὲ τούτου τοῦ Θεοδώρου, μετὰ τοῦ Ὁσίου, ἔξωθεν τῆς Μονῆς, ἤκουσαν ψαλλόμενον μέλος τι τερπνὸν καὶ γλυκύτατον. Ὅθεν ἠρώτησεν ὁ Θεόδωρος τὸν Παχώμιον, τίς ἦτο ἐκείνη ἡ πάντερπνος μελῳδία. Ὁ δὲ ἀπεκρίθη· «Ἀδελφός τις ἐνάρετος ἐκοιμήθη καὶ οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι ὁδηγοῦν εἰς τὸν οὐρανὸν τὴν μακαρίαν ψυχήν του».

Μετέβη ποτὲ ὁ Ὅσιος εἰς τὴν Ταβέννησιν διὰ σοβαρὰν ὑπόθεσιν καί, χαιρετήσας τοὺς ἀδελφούς, ἐδίδαξε τούτους περὶ τῶν πονηρῶν λογισμῶν, εἰπὼν ταῦτα· «Δὲν ἀρκεῖ ὁ Μοναχὸς νὰ πράττῃ μόνον τὴν φαινομένην τοῦ σώματος ἄσκησιν, ἤτοι τὴν νηστείαν, τὴν ἀγρυπνίαν καὶ τὰ ἄλλα, ἀλλὰ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀγωνίζεται, πολεμῶν καὶ τοὺς διαφόρους λογισμούς, οἵτινες βλάπτουν καὶ παρακινοῦν ἡμᾶς εἰς τὴν κενοδοξίαν, τὸ μῖσος καὶ τὰ ἄλλα πταίσματα καὶ τοὺς ὁποίους ὁ Μοναχὸς πρέπει νὰ ἀφανίζῃ, ὅσον δύναται, διὰ τῆς ταπεινοφροσύνης καὶ τῆς πρὸς τὸν Θεὸν δεήσεως. Ἐξαιρέτως δὲ νὰ ἔχῃ ἀδιαλείπτως τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ ἐντὸς τῆς καρδίας αὐτοῦ. Διότι, καθὼς τὸ πῦρ καθαρίζει τὸν σίδηρον καὶ ἀφανίζει ὅλην τὴν σκωρίαν καὶ ἀσχημίαν του, οὕτω καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ἀφανίζει ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον, ὅστις ἔχει αὐτόν, πᾶσαν κακίαν καὶ πάθος».