Ὅτε δὲ ἔμελλε νὰ παραδώσῃ τὴν ψυχὴν, αὐτοῦ ὁ μακάριος Θεόδωρος, εἶπε ταῦτα, παρουσίᾳ πάντων, πρὸς τὸν Ὠρσίσιον· «Ἄραγε νὰ σὲ ἐλύπησα κάποτε διὰ λόγου ἢ ἔργου ἢ νὰ παρέβην τὴν προσταγήν σου;». Αὐτὸς δὲ ἐκ τῶν πολλῶν δακρύων δὲν ἠδύνατο νὰ ἀποκριθῇ. Τότε ὁ Θεόδωρος εἶπε καὶ πρὸς τὴ λοιπὴν ἀδελφότητα· «Δὲν ἠξεύρω ἂν ἐλύπησα κανένα ἐξ ἡμῶν. Ὅμως οὐδέποτε παρημέλησα τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς μου. Ἀλλὰ τοῦτο εἶναι δῶρον Θεοῦ καὶ ὄχι ἐκ τῆς καλωσύνης μου». Ταῦτα εἰπὼν παρέδωκε τὴν μακαρίαν αὐτοῦ ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ ὁ τρισόλβιος [2]. Μέγας κλαυθμὸς ἐγένετο τότε εἰς ὅλον τὸ Μοναστήριον καὶ ἀφοῦ ἐτέλεσαν, κατὰ τὴν τάξιν, ὁλονύκτιον ἀγρυπνίαν πρὸ τοῦ ἁγίου Λειψάνου, τὴν πρωΐαν τὸ μετέφεραν εἰς τὸ ὄρος ὅπου καὶ τὸ ἐνεταφίασαν. Ἐπέστρεψαν δὲ τότε εἰς τὴν Μονήν, κατόπιν ὅμως ἐπέστρεψαν οἱ Προεστῶτες κρυφίως καὶ ἐνεταφίασαν τοῦτο ὁμοῦ μετὰ τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ὁσίου Παχωμίου, ἵνα, καθὼς ἦσαν ἐδῶ προσκαίρως ὡς μία ψυχὴ εἰς δύο σώματα, οὕτω νὰ εἶναι καὶ τὰ ἱερὰ αὐτῶν Λείψανα ἀχώριστα, ἕως τῆς κοινῆς ἀναστάσεως, ὅτε καὶ μέλλει νὰ ἀπολαύσουν ἀμφότεροι εἰς τὴν Βασιλείαν τῶν οὐρανῶν μίαν δόξαν καὶ ἴσην ἀπόλαυσιν, ἐπειδὴ ἴσον ἀγῶνα ἐτέλεσαν καὶ ὁμοῦ ἐκακοπάθησαν.
Ἐθλίβοντο δὲ οἱ ἀδελφοὶ νομίζοντες, ὅτι πολὺ ἐλύπησαν αὐτὸν εἰς τὰς ὑπηρεσίας τῶν Μοναστηρίων καὶ δι’ αὐτὸ ἐβαρύνθη καὶ παρεκάλεσε τὸν Θεὸν νὰ παραλάβῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ. Ὅμως, ἐπειδὴ τὰ γινόμενα οὐκ ἀπογίγνονται, παρηγορήθησαν, ὡς ἠδυνήθησαν, καὶ ἔμειναν ὑποτασσόμενοι εἰς τὸν Ὠρσίσιον, ὅστις ἐκυβέρνα τούτους μὲ πολλὴν ἀγάπην, ὡς ἀγαθὸς καὶ γλυκὺς καὶ ἡρμήνευεν εἰς τοὺς ἀδελφοὺς τὴν ἁγίαν Γραφὴν σαφέστερον, προθυμοποιῶν τοὺς ἐναρέτους καὶ τοὺς ἀμελεῖς καὶ τοὺς ραθύμους διεγείρων πρὸς ἄσκησιν. Ἔζησε δὲ χρόνους πολλοὺς ὁ μακάριος, διάγων πολιτείαν θεάρεστον καὶ ποιμαίνων τὰ λογικὰ πρόβατα μὲ σοφίαν καὶ σύνεσιν. Μαθὼν δὲ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος τὴν τοῦ θείου Θεοδώρου κοίμησιν πολὺ ἐπικράνθη καὶ ἔγραψε γράμματα πρὸς τοὺς Πατέρας, παρηγορῶν αὐτοὺς καὶ λέγων νὰ μὴ λυποῦνται διὰ τὴν τούτου στέρησιν, ἀλλὰ νὰ βιασθοῦν εἰς τὴν μίμησιν τῆς πολιτείας αὐτοῦ καὶ τῶν ἄλλων Ὁσίων, διὰ νὰ γίνουν συγκληρονόμοι τῆς αἰωνίου μακαριότητος· ἧς γένοιτο καὶ πάντας ἡμᾶς, Χάριτι Χριστοῦ, ἐπιτυχεῖν. Ἀμήν.