Τῇ ΙΕ’ (15ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΠΑΧΩΜΙΟΥ.

Λέγει πάλιν ὁ Ὅσιος· «Ἐὰν ἔχῃς τοιαύτην δύναμιν καὶ ὑποτάσσονται εἰς σὲ ὅλοι οἱ δαίμονες, ἐδῶ εἴμεθα καὶ πολέμησον μας». Ἐκείνη δὲ πάλιν άπεκρίθη· «Σοὶ εἶπον ὅτι, ἀφοῦ ἐφάνη εἱς τὴν γῆν ἡ παντοκρατορικὴ τοῦ Ἐσταυρωμένου δύναμις, ἡμεῖς ἐξενευρίσθημεν καὶ παίζουσιν ἡμᾶς ὡς στρουθία οἱ δοῦλοί του. Ἠτονίσαμεν ὡς ἀδύνατοι, ὅμως δὲν ἀδιαφοροῦμεν, οὔτε παύομεν νὰ σᾶς πολεμοῦμεν. Διότι ἡ φύσις μας εἶναι ἄϋπνος καὶ σπείρομεν τὴν κακίαν μας εἰς τὴν ψυχὴν τοῦ ἀγωνιστοῦ. Ἐὰν δὲ ἴδωμεν, ὅτι ὑποδέχεται ταύτην, ἐκκαίομεν ἐντὸς αὐτοῦ τὴν ἐπιθυμίαν ἔτι περισσότερον. Ἂν δὲ ὁ προσβαλλόμενος δὲν ὑποδεχθῇ τὴν προσβολὴν μὲ γλυκύτητα, εὐθὺς ἀφανιζόμεθα ὡς καπνὸς διαλυόμενος εἰς τὸν ἀέρα. Πλὴν δὲν μᾶς συγχωρεῖ ὁ Θεὸς νὰ πολεμοῦμεν ἐναντίον ὅλων, ἀλλὰ μόνον κατὰ τῶν τελείων πρὸς δόξαν αὐτῶν καὶ περισσοτέραν ἀνταμοιβήν. Διότι, ἂν μᾶς ἔδιδε τὴν ἄδειαν νὰ πολεμοῦμεν ἅπαντας, πολλοὺς ἐκ τῆς ποίμνης σου ἠθέλομεν πλανήσει». Τότε ὁ μακάριος ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτῆς καὶ ἐπιτιμήσας ταύτην ἐπρόσταξε, νὰ φύγῃ καὶ νὰ μὴ πλησιάσῃ εἰς τὰ Μοναστήριά του ποτὲ πλέον. Πρωΐας δὲ γενομένης ἐσύναξεν ὅλους τοὺς Γέροντας καὶ ἀνήγγειλεν εἰς αὐτοὺς ὅσα εἶδε καὶ ἤκουσε παρὰ τοῦ ὀλεθρίου ἐκείνου δαίμονος. Ἔγραψε δὲ ταῦτα καὶ πρὸς τὰ ἄλλα Μοναστήρια πρὸς ὠφέλειάν των.

Διερχόμενός ποτε ὁ Ὅσιος τὰ κελλία τῆς Μονῆς, πρὸς ἐπίσκεψιν τῶν ἀδελφῶν, συνήντησε Ρωμαῖον τινά, ἔχοντα μέγα ἀξίωμα, ὅστις ὡμίλει μόνον δύο γλώσσας, Τὴν Λατινικὴν καὶ τὴν Ἑλληνικήν. Ὁ δὲ Παχώμιος δὲν ἐγνώριζεν εἰ μὴ μόνον τὴν Αἰγυπτιακὴν καὶ οὕτω ὁ εἷς δὲν ἠννόει τί ἔλεγεν ὁ ἄλλος. Ὅθεν ὁ Ὅσιος ἐκάλεσε διερμηνέα. Κατὰ δὲ τὴν συνομιλίαν ἔλεγεν ὁ Ρωμαῖος, ὅτι εἶχε πόθον πολὺν νὰ ἐξομολογηθῇ εἰς τὸν Ὅσιον, ἀλλὰ διερμηνέα δὲν ἤθελεν. Εἶπε τότε ὁ Ὅσιος εἰς τὸν διερμηνέα νὰ ἀναχωρήσῃ. Καὶ ἀφοῦ τοῦτο ἐγένετο, ὑψωσε τὰς χεῖρας πρὸς τὸν οὐρανόν, παρακαλῶν τὸν Θεὸν μετὰ πίστεως, ἵνα δωρήσῃ εἰς αὐτὸν τὴν χάριν τῶν Ἀποστόλων Αὐτοῦ, νὰ ὁμιλῇ ὅλας τὰς γλώσσας, διὰ νὰ ὠφελῇ τὰς ψυχὰς τῶν προσερχομένων. Ταῦτα προσευχηθέντος ἐπὶ τρεῖς ὥρας θερμότατα, κατῆλθεν ἐξ οὐρανῶν εἸς τὰς χεῖρας του μία ἐπιστολή. Ὡς δὲ ἀνέγνωσε τὰ γεγραμμένα εἰς αὐτήν, ὤ τοῦ θαύματος! ἐλάλει ὅλας τὰς γλώσσας, χωρὶς καμμίαν δυσκολίαν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ Ἑλληνικὸς Βίος τοῦ Ὁσίου Παχωμίου σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ, ἐν τῇ Ἱ. Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις, οὗ ἡ ἀρχή· «Ὄντως ἀληθὴς ἡ θρυλουμένη παροιμία». Τοῦτον μετενεγκὼν εἰς τὴν ἁπλῆν Ἑλληνικὴν ἐξέδωκε τύποις ὁ ἱερὸς Ἀγάπιος ὁ Κρής, συμπεριλαβὼν αὐτὸν εἰς τὴν «Καλοκαιρινήν», ἐξ ἧς παραληφθεὶς ὑφ’ ἡμῶν παρατίθεται ἐνταῦθα, διεσκευασμένος κατὰ τὴν φράσιν. Τὴν ᾀσματικὴν τοῦ Ὁσίου τούτου Ἀκολουθίαν συνεπλήρωσεν ἄριστα ὁ σοφολογιώτατος διδάσκαλος Χριστοφόρος ὁ Προδρομίτης. Ἑτέρα αὐτοῦ πλήρης Ἀκολουθία, ποίημα τοῦ Μοναχοῦ Ἰωάσαφ, εὑρίσκεται ἔτι ἀνέκδοτος εἰς Κώδικα τῶν Καυσοκαλυβίων τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

[2] Ἡ μνήμη αὐτοῦ ἐπιτελεῖται τὴν ἑπομένην τῆς μνήμης τοῦ Ὁσίου Παχωμίου, ἤτοι τὴν ιϛʹ (16ην) Μαΐου (βλέπε σελ. 426 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου).