Πληροφορηθείς, διὰ τῆς θείας Χάριτος, τὴν ὑπόθεσιν ὁ Ὅσιος, ἐξῆλθε περίλυπος διὰ νὰ τὸν συναντήσῃ. Ὡς δὲ εἶδεν οὗτος τὸν Ὅσιον, ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν κατὰ πρόσωπον, δακρύων καὶ λέγων· «Ἥμαρτον, Πάτερ, εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τὴν ἁγιωσύνην σου. Δὲν ἤκουσα τὴν ἀγαθὴν συμβουλήν σου!». Ὁ Ὅσιος εἶπε τότε πρὸς αὐτόν· «Ὤ, πόσων ἀγαθῶν ἐστερήθης, ἄθλιε, καὶ πῶς ἐστερήθης τοῦ στεφάνου τοῦ Μαρτυρίου! Ὁ Δεσπότης Χριστὸς ἦτο ἐκεῖ παρὼν μετὰ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων ναὶ εἶχεν ἕτοιμον εἰς τὴν δεξιὰν Αὐτοῦ τὸ τῆς νίκης διάδημα, ἵνα στέψῃ, διὰ τούτου, τὴν κεφαλήν σου, ἐὰν ἔκαμνες ὑπομονὴν καὶ ἔκοπτον αὐτὴν οἱ βάρβαροι. Ὅμως σὺ ἐφοβήθης τὸν θάνατον, ὅστις καὶ αὔριον θὰ ἔλθῃ καὶ ἠρνήθης τὸν γλυκύτατον Δεσπότην, ἀνόητε! Ὅθεν, ἀπολέσας ζωὴν αἰώνιον, ἐκληρονόμησες κόλασιν ἀτελεύτητον! Ποῦ εἶναι ὁ πόθος, τὸν ὁποῖον εἶχες νὰ λάβῃς τὸ Μαρτύριον;». Ἐνῷ δὲ ἔλεγε ταῦτα ὁ Ὅσιος, ὁ τάλας ἐκεῖνος ἔκλαιεν ἐξ ὅλης καρδίας λέγων· «Ἥμαρτον, Πάτερ. Δὲν δύναμαι νὰ ὑψώσω τοὺς ὀφθαλμούς μου πρὸς τὸν οὐρανόν. Ἀπώλεσα τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μου».

Ἐνῷ ταῦτα καὶ ἄλλα πλείονα ἔλεγεν ἐκεῖνος, εἶπε πάλιν ὁ Ὅσιος· «Σὺ μέν, ἄθλιε, ὡς πρὸς σέ, ἐγένεσο ἀλλότριος τοῦ Θεοῦ τελείως ἀποξενωθεὶς ἀπ’ Αὐτοῦ. Ἐκεῖνος ὅμως ὡς πολυέλεος καὶ πανάγαθος δύναται νὰ βυθίσῃ τὰς ἁμαρτίας μας εἰς τὸ πέλαγος τῆς εὐσπλαγχνίας Αὐτοῦ, διότι δὲν ἐπιθυμεῖ τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλὰ τὴν μετάνοιαν αὐτοῦ. Διὰ τοῦτο μὴ ἔλθῃς εἰς ἀπόγνωσιν. Διότι ἐὰν μὲ ἀκούσῃς, ἔχεις ἐλπίδα σωτηρίας. Ὅπως δηλαδὴ τὸ δένδρον, ὅταν τὸ κόψῃς, μὲ τὸν καιρὸν πάλιν ἀναβλαστάνει καὶ γίνεται ὡς καὶ ποότερον, οὕτω καὶ σύ, διὰ τῆς ὑπακοῆς, δύνασαι νὰ ἐπανέλθῃς εἰς τὴν προτέραν κατάστασιν. Ὁ δὲ Ἀσκητὴς ἐκεῖνος μεγαλοφώνως ἔκλαιε, λέγων· «Ὑπακούω εἰς σέ, Πάτερ, ἀπὸ τῆς στιγμῆς ταύτης καὶ ὑπόσχομαι νὰ μὴ ἀπομακρυνθῶ πλέον ἐξ ὅσων προστάζεις». Τότε ὁ Ὅσιος ἔκλεισεν αὐτὸν εἰς κελλίον ἥσυχον καὶ ἐπρόσταξε νὰ μὴ ὁμιλήσῃ μὲ κανένα. Νὰ τρώγῃ ἀνὰ δύο ἡμέρας ἄρτον ξηρὸν καὶ ὕδωρ. Νὰ ἀγρυπνῇ προσευχόμενος, ὅσον δύναται, νὰ πλέκῃ δύο ψάθας τὴν ἡμέραν καὶ νὰ μὴ λείψουν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ οὐδὲ μίαν στιγμὴν τὰ δάκρυα. Ἔπραξε λοιπὸν ὁ ἀδελφὸς καθὼς προσετάχθη, μάλιστα δὲ καὶ ἐδιπλασίασε τὰ προσταχθέντα, τρώγων μόνον δὶς τῆς ἑβδομάδος καὶ οὔτε μετ’ ἄλλου τινὸς συνωμίλει, ἐκτὸς τοῦ ἡγιασμένου Θεοδώρου, καὶ τοῦτο διὰ νὰ μὴ ἀπολέσῃ τὸ λογικόν του. Οὕτω, κλαίων καθ’ ἑκάστην τὴν ἀνομίαν του καὶ καλῶς ἀγωνισθεὶς διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ χρόνους δώδεκα, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον μετὰ χρηστῶν ἐλπίδων, καθὼς ἐμαρτύρησεν εἰς τὸν Θεοδώρον ὁ μέγας Παχώμιος.