Τῇ ΙΕ’ (15ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΠΑΧΩΜΙΟΥ.

Ὁ δὲ Ὅσιος εἶπεν ἡσύχως πρὸς αὐτούς· «Πιστεύσατέ με, ἀδελφοί, ὅτι ἐγὼ εὐσπλαγχνίζομαι αὐτὸν περισσότερον ἀπὸ σᾶς καί, ὡς πατὴρ φιλότεκνος, φροντίζω διὰ τὴν σωτηρίαν του. Ἀλλά, κατὰ τὰς πράξεις του, μήτε νὰ ἐνταφιασθῇ δὲν ἐπετρέπετο καί, ἐὰν τὸν ψάλουν, ἡ ψυχή του θέλει κατακρημνισθῆ εἰς περισσοτέραν κόλασιν καὶ θὰ σᾶς καταρᾶται. Ἐγὼ δὲ θὰ εὑρεθῶ πρὸ τοῦ Θεοῦ ὡς ἀνθρωπάρεσκος, διότι, διὰ νὰ εὐχαριστήσω σᾶς, δὲν ἔπραξα διὰ τὴν ψυχήν του τὸ συμφερώτερον. Διότι ὁ πολυέλεος Θεὸς εἶναι πηγὴ ἀστείρευτος ἀγαθότητος καὶ ζητεῖ ἀπὸ ἡμᾶς μικρὰν προσφοράν, ἵνα χορηγήσῃ τὰ ρεῖθρα τῆς ἐλεημοσύνης καὶ τῆς χρηστότητος Αὐτοῦ. Διὰ τοῦτο πρέπει, ἡμεῖς οἱ πνευματικοὶ ἰατροί, νὰ δίδωμεν κατὰ τὸ πάθος καὶ τὸ φάρμακον. Ὅθεν, σᾶς παρακαλῶ, νὰ ἀκουσθῇ ὁ λόγος μου, διὰ νὰ λυτρωθῇ οὗτος ὁ νεκρὸς ἀπὸ τὴν μέλλουσαν κόλασιν. Διότι πολλάκις ἐνουθέτησα αὐτόν, ἀλλὰ δὲν ὑπήκουσεν». Οὕτω, ἀκουσθέντος τοῦ λόγου τοῦ Ὁσίου, ἐνεταφίασαν αὐτὸν ἄψαλτον. Τοῦτο δὲ ἔπραξεν ὁ πάνσοφος, ὄχι μόνον διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ νεκροῦ, ἀλλὰ καὶ διὰ τοὺς ζῶντας, ὥστε νὰ φοβηθοῦν καὶ νὰ διάγωσιν ἐναρέτως. Τούτους δὲ ἐδίδαξε, παραμείνας εἰς τὴν Μονὴν ἐκείνην ἡμέρας τινάς, πρὸς τὸ συμφέρον των.

Ἐνῷ δὲ εὑρίσκετο ἐκεῖ, ἐμήνυσαν εἰς τὸν Ὅσιον ἐξ ἄλλης Μονῆς, Χηνοβοσκὸς καλουμένης, ὅτι εἷς ἀδελφὸς εὑρίσκετο βαρέως ἀσθενὴς καὶ ἐπόθει νὰ λάβῃ τὴν εὐλογίαν του. Ὁ δὲ Ὅσιος ἐξεκίνησεν εὐθὺς καὶ ὅταν περιεπάτησε δύο μίλια, ἤκουσε θείαν φωνήν. Ἀτενίσας δὲ πρὸς τὰ ἄνω, εἶδε τὴν ψυχὴν τοῦ ἀδελφοῦ ἐκείνου, ὅστις τὸν προσεκάλει, ὁδηγουμένην εἰς οὐρανοὺς ὑπὸ ψαλλόντων Ἁγίων Ἀγγέλων. Ἐκεῖνοι δὲ οἵτινες ἠκολούθουν τὸν Ὅσιον, δὲν ἔβλεπον οὖτε ἤκουον τίποτε. Ὅθεν ἔλεγον πρὸς αὐτόν· «Διατί ἐσταμάτησες, Πάτερ; Ἂς ὑπάγωμεν ταχέως νὰ προφθάσωμεν αὐτὸν πρὶν ἢ ἀπέλθῃ πρὸς Κύριον». Ὁ δὲ Ὅσιος εἶπε πρὸς αὐτούς· «Ὁ ἀδελφὸς ἐτελεύτησε καὶ βλέπω αὐτὸν τώρα ἀπερχόμενον εἰς τὸν Παράδεισον. Ἐπιστρέψατε λοιπὸν εἰς τὸ Μοναστήριον». Τότε παρεκάλεσαν αὐτὸν καὶ διηγήθη τὸ ὅραμα. Ἐπιστρέψαντες δὲ εἰς τὴν Μονὴν ἠρώτησαν ἀκριβῶς τὴν ὥραν κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ ἀδελφὸς ἐκοιμήθη καὶ εὗρον, ὅτι ἦτο ἀκριβῶς ἡ ὥρα ἐκείνη κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Ὅσιος ἔβλεπε τὴν ὀπτασίαν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ὁ Ἑλληνικὸς Βίος τοῦ Ὁσίου Παχωμίου σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ, ἐν τῇ Ἱ. Μονῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις, οὗ ἡ ἀρχή· «Ὄντως ἀληθὴς ἡ θρυλουμένη παροιμία». Τοῦτον μετενεγκὼν εἰς τὴν ἁπλῆν Ἑλληνικὴν ἐξέδωκε τύποις ὁ ἱερὸς Ἀγάπιος ὁ Κρής, συμπεριλαβὼν αὐτὸν εἰς τὴν «Καλοκαιρινήν», ἐξ ἧς παραληφθεὶς ὑφ’ ἡμῶν παρατίθεται ἐνταῦθα, διεσκευασμένος κατὰ τὴν φράσιν. Τὴν ᾀσματικὴν τοῦ Ὁσίου τούτου Ἀκολουθίαν συνεπλήρωσεν ἄριστα ὁ σοφολογιώτατος διδάσκαλος Χριστοφόρος ὁ Προδρομίτης. Ἑτέρα αὐτοῦ πλήρης Ἀκολουθία, ποίημα τοῦ Μοναχοῦ Ἰωάσαφ, εὑρίσκεται ἔτι ἀνέκδοτος εἰς Κώδικα τῶν Καυσοκαλυβίων τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

[2] Ἡ μνήμη αὐτοῦ ἐπιτελεῖται τὴν ἑπομένην τῆς μνήμης τοῦ Ὁσίου Παχωμίου, ἤτοι τὴν ιϛʹ (16ην) Μαΐου (βλέπε σελ. 426 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου).