Ἐκτὸς δὲ τοῦ δαρμοῦ, τὸν ὁποῖον ἐφήρμοζεν εἱς τὸν ἑαυτόν του, ἠθέλησε νὰ ταπεινώσῃ ἀκόμη περισσότερον τὸ σῶμά του, μὲ νηστείαν ἀκριβῆ ἢ καλλίτερον νὰ εἴπω, μὲ τελείαν ἀποχὴν ἀπὸ παντὸς φαγητοῦ. Ἐπειδὴ ὅμως εὑρίσκετο εἰς Κοινόβιον καὶ εἰς τράπεζαν κοινὴν ἀδελφῶν καὶ ἠμποδίζετο, τὶ ἐμεθοδεύθη διὰ νὰ μὴ γνωρίζουν τοῦτο οἱ ἀδελφοὶ καὶ σκανδαλίζωνται; Ἐκάθητο καὶ αὐτὸς μετὰ τῶν ἄλλων εἰς τὴν τράπεζαν καὶ ἥπλωνε τὴν χεῖρα εἰς τὰ φαγητά, τὰ ὁποῖα ἔφερεν εἱς τὸ στόμα του, ἀλλὰ δὲν τὰ κατέπινεν. Καὶ κρατῶν ταῦτα ἐντὸς τοῦ στόματός του, τὰ ἔφερε κατόπιν εἰς τὴν ἄκραν τοῦ ἐνδύματός του, ἐκείνην ἥτις ἐκάλυπτε τὴν χεῖρα του καὶ ἐκράτει ταῦτα ἐκεῖ κρυφίως, ἕως ὅτου ἠγείρετο ἀπὸ τὴν τράπεζαν καὶ ἔρριπτε ταῦτα εἰς τὰ πετεινά. Οὕτως ἀνεχώρει τῆς τραπέζης τελείως νῆστις.

Ταῦτα πάντα ἔχων ὑπ’ ὄψιν ὁ Ἡγούμενος, ἐθεώρει μέγαν τὸν Λεόντιον καὶ ἄξιον διὰ νὰ λάβῃ το ἀξίωμα τῆς Ἱερωσύνης, διὸ καὶ ἀνεκοίνωσε τοῦτο εἰς αὐτόν. Ἀλλ’ ἐκεῖνος οὔτε νὰ ἀκούσῃ κἂν τοιοῦτον τι ἐδέχετο εἰς τὴν ἀρχήν. Κατόπιν ὅμως, βιαζόμενος πολὺ ἀπὸ τὸν Προεστῶτα καὶ διὰ νὰ μὴ φανῇ παρήκοος, ἂν καὶ μὴ θέλων, ἐπείσθη καὶ ἔλαβε τὸ μέγα καὶ τέλειον Σχῆμα τῶν Μοναχῶν καὶ τὸ ἀξίωμα τῆς Ἱερωσύνης. Ἀλλ’ ὅμως, ἂν καὶ προήχθη εἰς διδάσκαλον καὶ φωτιστὴν διὰ τοὺς ἄλλους διὰ μέσου τῆς Ἱερωσύνης, ὅμως δὲν ὑπερηφανεύθη, οὔτε ἔδειξε καμμίαν διδασκαλικὴν κίνησιν, ὥστε νὰ καταφρονήσῃ τοὺς μικροτέρους ἀδελφούς, ἀλλ’ ἀντιθέτως ἦτο εἰς ὅλους παράδειγμα ταπεινώσεως, ἐκοπίαζε μετὰ τῶν κοπιώντων, ἐπαρηγόρει τοὺς θλιβομένους, ἀνώρθωνε τοὺς καταπίπτοντας καὶ τοὺς σκανδαλιζομένους ἐθεράπευε.

Μετὰ ταῦτα, πιεζόμενος ὑπὸ τοῦ Ἡγουμένου, ἐγένετο καὶ Οἰκονόμος τοῦ Μοναστηρίου, μὲ τὴν ἔγκρισιν ὅλης τῆς ἀδελφότητος. Παρ᾽ ὅλον δὲ ὅτι περιεπλάκη εἰς φροντίδας καὶ κόπους ὑπὲρ τὴν δύναμίν του, ὅμως δὲν ἐγκατέλειψεν οὐδ’ ἐπὶ στιγμὴν τὴν κρυπτὴν ἐργασίαν του καὶ τὸν συνειθισμένον δαρμόν, ὁ καρτερόψυχος, καθ’ ὅλην δὲ τὴν νύκτα ἠγρύπτει ἀναγινώσκων καὶ μελετῶν τοὺς θείους λόγους, προσευχόμενος καὶ ψάλλων μετὰ δακρύων· καθαρτικῶς δὲ καὶ μόνον μίαν ὥραν τῆς νυκτός, τὴν τελευταίαν πρὸς τὸ ἐξημέρωμα, ἐκοιμᾶτο. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Κύριος ἐπεσκέπτετο τὸν Ὅσιον Λεόντιον διὰ τῆς Χάριτος Αὐτοῦ, καθὼς ἀποδεικνύεται ἁπὸ τὸ ἀκόλουθον γεγονός. Ἦτο ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου καί, μετὰ τὴν ἀγρυπνίαν, μετέβη ὁ Ὅσιος εἰς τὸ κελλίον του διὰ νὰ ἀναπαυθῇ ὀλίγον. Ἀφ’ οὗ ἡσύχασεν ὀλίγον, ἔλαβεν εἰς χεῖράς του βιβλίον τι διὰ νὰ κάμῃ ἀνάγνωσιν.