Εἰς ἐκεῖνο δὲ τὸ λωρίον εἰχε διαπεράσει καὶ καρφία πολλὰ, ὥστε, ὅταν ἐδέρετο, ἐξεσχίζοντο βαθέως αἱ σάρκες του καὶ ἔτρεχον αἵματα, αἰσθανόμενος οὕτω πόνους δριμυτάτους, οἱ ὁποῖοι ἔκαμνον αὐτὸν νὰ χύνῃ πικρὰ καὶ θερμὰ δάκρυα, ἐπὶ πλέον δὲ καθίστων θλιβερὰν καὶ τὴν ἐπὶ τῆς ξηρᾶς γῆς κατάκλισιν. Διὰ τοῦτο ἐφαίνετο εἰς ἐκείνους, οἵτινες τὸν ἔβλεττον, πολὺ ξηρὸς καὶ ἀδύνατος. Κανεὶς ὅμως δὲν ἐγνώριζε τὴν αἰτίαν.
Διὰ νὰ ἔχῃ δὲ πάντοτε ἐν ἑαυτῷ τὴν ἐνθύμησιν τοῦ θανάτου, πολλάκις, ὅταν ἐξημέρωνεν, ἐξήρχετο κρυφίως ἀπὸ το κελλίον του καὶ μεταβαίνων εἰς τὸ κοιμητήριον τῶν ἀδελφῶν ἐγυμνοῦτο, ἀπορρίπτων τὰ ἐνδύματα αὐτοῦ, ὡς καὶ κάθε δειλίαν, καὶ λαμβάνων θάρρος εἰσήρχετο εἰς τάφον τινά, ἔχοντα λείψανα τεθνεώτων, ἐκεῖ δὲ ἔπιπτε καὶ αὐτὸς ὡς νεκρὸς θεληματικῶς, παραμένων ὅλην τὴν ἡμέραν, χωρὶς νὰ γνωρίζῃ τοῦτο κανείς. Οὐδὲν δὲ ἄλλο ἔκαμνεν ἢ νὰ θρηνῇ καὶ νὰ κλαίῃ, τόσον ὥστε κατέβρεχε μὲ τὰ δάκρυα τὰ λείψανα τῶν νεκρῶν, τὰ ὁποῖα εὑρίσκοντο ἐκεῖ. Τοῦτο δὲ ἔκαμνεν ὄχι μίαν ἢ δύο ἢ τρεῖς ἢ δέκα φοράς, ἀλλ’ ἐπὶ χρόνους ἀρκετούς, καθὼς κατόπιν παρετήρησαν ἀδελφοί τινες καὶ ἀντελήφθησαν τοῦτο.
Μετὰ ταῦτα ὁ Ἡγούμενος διώρισε τὸν Ὅσιον βοηθὸν τοῦ Ἐκκλησιάρχου. Ὁ δὲ Ὅσιος, παρ’ ὅλον ὅτι ἐπεμελεῖτο τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὸν Ἐκκλησιάρχην, δὲν ἔπαυεν ἀπὸ τὴν κρυπτὴν ἐργασίαν τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς, τῆς μελέτης, τῆς κατανύξεως καὶ τῶν δακρύων, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀγρυπνίας καὶ τῆς στάσεως, τόσον ὥστε ἀπὸ τὴν πολλὴν σκληραγωγίαν εἶχε τὸ σῶμά του ἠσθενημένον καὶ ἀκολούθως ὑποκείμενον εἰς τὰ ἀκατηγόρητα πάθη τοῦ σώματος καὶ μάλιστα εἰς τὸν ὕπνον. Ὅθεν, βλέπων αὐτὸν ὁ Ἡγούμενος νὰ νυστάζῃ, ὅταν εὑρίσκετο ἐντὸς τοῦ Ναοῦ καὶ νὰ ἀκουμβᾷ εἰς τὸν τοῖχον τὴν κεφαλήν του, ἐπλησίαζεν αὐτόν, τὸν ἐλάμβανεν ἐκ τοῦ στήθους καὶ ἐκτύπα τὴν κεφαλήν του εἰς τὸν τοῖχον, τόσον ὥστε αὕτη ἔκαμνε κτύπον. Οὕτω καὶ αὐτὸν ἐξύπνα καὶ τοὺς ἄλλους ἀδελφοὺς ἔκαμνε περισσότερον προσεκτικούς.
Τοῦτο ἔκαμνεν εἰς αὐτὸν ὁ Ἡγούμενος. Ἀλλ’ ὅταν ἐπληροφορήθη τὰ τῆς κρυπτῆς ἐργασίας του, ἔπαυσε πλέον νὰ τὸν κτυπᾷ. Ὅτε δὲ ἐπείσθη ὅτι εἶναι ἀγωνιστής, ἐδοκίμαζε τὸν Ὅσιον καὶ μὲ ἄλλους τρόπους, ἂν δηλαδὴ ἐνικᾶτο εἰς καμμίαν δοκιμασίαν ὁ ἀδαμάντινος. Καὶ ἄλλοτε μὲν ἀνεβίβαζεν αὐτόν, διορίζων αὐτὸν Προεστῶτα καὶ Ἐκκλησιάρχην τοῦ Ναοῦ, ἄλλοτε δὲ τὸν κατεβίβαζεν ἀπὸ τὸ ἀξίωμα καὶ τὸν καθίστα ὑπηρέτην καὶ τελευταῖον ὅλων.