Ἀλλ’ ό μακάριος δὲν ἐσυλλογίζετο οὔτε πολὺ οὔτε ὀλίγον τὴν μεταβολὴν ταύτην, οὔτε λόγον γογγυστικὸν ἐξεστόμισέ ποτε, ὡς νὰ ἦτο ἄψυχος. Ὄχι δὲ μόνον ὅτι ἐταπεινοῦτο τόσον νομίζων τὸν ἑαυτόν του κατώτερον καὶ τῶν κυνῶν, ἀλλὰ καὶ τὸν προρρηθέντα δαρμὸν δὲν ἐγκατέλειψε καὶ πάντοτε ἔδερεν ἑαυτὸν κατὰ τὴν νύκτα, ὅταν ἐκοιμῶντο οἱ ἄλλοι αδελφοί, πολλάκις δὲ καὶ τὴν ἡμέραν, ὅταν ἐξήρχετο μακρὰν τοῦ Μοναστηρίου, εἰς τόπον ἥσυχον καὶ δὲν τὸν ἔβλεπον. Ὅτε δὲ ἔδερεν ἑαυτόν, ἔλεγεν· «Ἄνοιξόν μου τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς καρδίας, Κύριε, καὶ φώτισον αὐτοὺς τῷ φωτὶ τῆς γνώσεώς Σου, ὅτι παρὰ Σοὶ πηγὴ ζωῆς, ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς». Ταῦτα λέγων καὶ παρακαλῶν τὸν Θεὸν μετὰ θερμῶν δακρύων, εἶδε νύκτα τινά χεῖρα, κρατοῦσαν ἄρτον καὶ ἤκουσε φωνήν, λέγουσαν· «Λάβε τοῦτον τὸν ἄρτον καὶ φάγε τον». Ὁ δὲ ἄρτος ἐκεῖνος ὡμοίαζε μὲ πίτταν, τὴν ὁποίαν κατεσκεύαζον μὲ ἄλευρον, ἡδύσματα καὶ μέλι καὶ τὴν ὀνομάζουν μελόπιτταν.
Ἀφ’ οὗ λοιπὸν ἔφαγεν ὁ Ὅσιος τὸν ἄρτον ἐκεῖνον καὶ ἦλθεν εἰς τὸν ἑαυτόν του, καθὼς τὸ ὕδωρ τρέχει εἰς τὸν κατήφορον, οὕτως ἔτρεχε καὶ αὐτὸς πρὸς τὴν γνῶσιν τῶν θείων Γραφῶν καὶ δὲν ἦτο κανὲν βιβλίον θεῖον καὶ πνευματικόν, τὸ ὁποῖον νὰ μὴ ἐφαίνετο εἰς αὐτὸν γλυκὺ καὶ νόστιμον ἢ νὰ μὴ τὸ ἐννοῇ. Οὕτως ἡ γλῶσσα του ἠκονίσθη περισσότερον τῆς τῶν ρητόρων καὶ προέφερεν εὐφραδῶς ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἀνέβρυον εἰς τὴν καρδίαν του διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου καὶ φωτιστικοῦ Πνεύματος καὶ ἠδύνατο νὰ ἀποστηθίζῃ εὐκόλως βιβλία ὁλόκληρα, ὄχι μόνον τὰ περιέχοντα Βίους Ὁσίων καὶ Μαρτύρων ἢ ἄλλα ἠθικὰ βιβλία τῶν θείων Πατέρων, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα περιέχουν τὰ ὑψηλὰ δόγματα τῆς Πίστεως καὶ εἶναι εἰς ὀλίγους καταληπτὰ διὰ τὰ θεολογικὰ νοήματα, ἅτινα περιέχουν. Τόσον δὲ ἐνεθυμεῖτο τὸ θεῖον αὐτῶν περιεχόμενον καὶ τόσον εὐκόλως ἔγραφε καὶ ὡμίλει, ὅταν τὸ ἐκάλει ἡ περίστασις, ὥστε ἐνόμιζέ τις, ὅτι ἐκράτει εἰς τὰς χεῖράς του βιβλία, τὰ ὁποῖα ἀνεγίνωσκε ἢ ὅτι κατέπιεν ὅλον τὸ θεολογικὸν βιβλίον τὸ καλούμενον Δογματικὴ Πανοπλία.
Διὰ τοιούτου τρόπου ἐφωτίσθη ὁ Ὅσιος εἰς τὴν ὑψηλὴν γνῶσιν τῶν δογμάτων καὶ ἐγένετο ὅλος φῶς γνώσεως καὶ ὅλος νοῦς ἔνθεος. Καθὼς δὲ ἐπερίσσευον εἰς αὐτὸν τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οὕτω ηὔξανε καὶ τοὺς κόπους ὁ τρισμακάριστος.